WORONCZAK Jerzy

Urodzony 9 listopada 1923 w Radomsku w rodzinie urzędniczej; syn Jana Woronczaka i Kazimiery z domu Dąbrówka. Uczęszczał do Społecznego Gimnazjum Ogólnokształcącego im. F. Fabianiego w Radomsku, gdzie w 1939 uzyskał małą maturę. W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Radomsku i uczył się w szkole handlowej. Od czerwca 1940 do lutego 1945 pracował w Powiatowej Spółdzielni Rolniczo-Handlowej, początkowo jako goniec, następnie jako archiwista. Po zakończeniu wojny zdał w 1945 maturę w II Gimnazjum i Liceum Męskim o profilu matematyczno-fizycznym w Radomsku i rozpoczął studia na Uniwersytecie Wrocławskim (UWr.), początkowo w zakresie historii, a od 1948 filologii polskiej. Podczas studiów od 1945 i bezpośrednio po ich ukończeniu pracował w Bibliotece Uniwersyteckiej we Wrocławiu, kolejno jako pracownik sekretariatu, intendent, kierownik działu księgozbiorów zabezpieczonych i sekretarz naukowy. Debiutował w 1948 rozprawą pt. «Skarga umierającego». Ze studiów nad rękopisem nr 2 Biblioteki Kapitulnej we Wrocławiu, opublikowaną w półroczniku „Sobótka” (s. 314-354). W 1952 uzyskał magisterium. Od 1953 pracował w Instytucie Badań Literackich (IBL) Polskiej Akademii Nauk (PAN) jako starszy asystent; w 1954 został adiunktem w Dziale Historii Języka i Form Literackich. W 1959 uzyskał stopień kandydata nauk filologicznych na podstawie prac z dziedziny wersyfikacji staropolskiej. W 1960 ożenił się z Lucyną Zadrogą, polonistką. Od 1961 wchodził w skład komitetu redakcyjnego Słownika polszczyzny XVI w., a od 1965 był członkiem komitetu redakcyjnego „Biblioteki Pisarzów Polskich” (od 1968 pełnił funkcję redaktora naczelnego). W 1966 uzyskał w IBL stopień doktora habilitowanego nauk humanistycznych na podstawie pracy pt. Missale plenarium z XI/XII w. w rękopisie Biblioteki Kapitulnej w Gnieźnie. Od 1967 kierował Pracownią Piśmiennictwa Średniowiecznego IBL PAN (w 1978 Pracownia weszła w skład Pracowni Literatury Staropolskiej). W 1974 został członkiem zwyczajnym Wrocławskiego Towarzystwa Naukowego. Od 1975 był kierownikiem Zakładu Współczesnego Języka Polskiego UWr. Prowadził wykłady z literatury średniowiecznej, ćwiczenia i seminaria magisterskie i doktoranckie z literatury staropolskiej i judaistyki. Od 1978 wchodził w skład komitetu redakcyjnego Dzieł wszystkich J. Kochanowskiego. W 1981 został członkiem czynnym Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1984 otrzymał tytuł profesora nadzwyczajnego, a w 1991 profesora zwyczajnego. W 1993 przeszedł na emeryturę. Prowadził nadal seminaria magisterskie i doktoranckie. Od 1995 był redaktorem serii „Studia z Dziejów Kultury Żydowskiej w Polsce”. Zmarł 6 marca 2003 we Wrocławiu.