WOŁOSZYŃSKI Roman

Urodzony 17 stycznia 1928 w Grodzisku pod Wilnem; syn Jakuba Wołoszyńskiego, leśniczego, i Marii z Majewskich. W 1939 ukończył sześcioklasową szkołę podstawową we Lwowie. Po wybuchu II wojny światowej i włączeniu ziem wschodnich do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich przebywał w 1940-41 we Lwowie i w Przemyślu; uczęszczał do szóstej i siódmej klasy szkoły średniej, a równocześnie pracował jako robotnik. W czasie okupacji niemieckiej został w 1942 wywieziony na roboty przymusowe do Niemiec, gdzie przez kilka miesięcy pracował jako robotnik rolny; w 1943 udało mu się powrócić do kraju. Początkowo pracował na plantacji tytoniu, a następnie w warsztacie samochodowym we Lwowie i w Krakowie. Jesienią 1944, zagrożony ponownym wywozem do Niemiec, ukrywał się u znajomych w Małem Cichem na Podhalu, gdzie był zatrudniony jako robotnik leśny. Po zakończeniu wojny wyjechał do Gliwic, gdzie ukończył gimnazjum. Po wstępnym roku studiów rozpoczął w 1947 studia polonistyczne na Uniwersytecie Wrocławskim. W 1947-48 był członkiem Związku Młodzieży Demokratycznej, a w 1948-50 Zarządu Uczelnianego Związku Akademickiego Młodzieży Polskiej, następnie należał do Związku Młodzieży Polskiej. Od 1950 pracował jako asystent biblioteczny w Zakładzie Narodowym im. Ossolińskich. W 1951 debiutował edycją listów Joachima Lelewela do Romana Zmorskiego i Pawła Stalmacha do N.N. (druk w „Ze skarbca kultury” z. 1). W 1952 uzyskał magisterium i w 1953 rozpoczął pracę w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (IBL PAN) jako starszy asystent we wrocławskiej Pracowni Literatury Oświecenia pod kierunkiem prof. Tadeusza Mikulskiego. Jako krytyk teatralny debiutował w 1954 recenzją zamieszczoną w dodatku „Gazety Robotniczej” pt. „Sprawy i Ludzie” (nr 27). W 1955 ożenił się z Zofią Zahrajówną, polonistką. W 1956-57 zamieszczał recenzje teatralne w czasopiśmie „Nowe Sygnały”, a od 1958 w „Odrze” (do 1961). Od 1961 pełnił funkcję doradcy literackiego Teatru Polskiego we Wrocławiu. W 1964 uzyskał doktorat w IBL na podstawie pracy pt. Ignacy Krasicki a myśl Oświecenia (promotor prof. Władysław Floryan) i w 1965 otrzymał stanowisko adiunkta. Zmarł 2 czerwca 1966 we Wrocławiu. Pośmiertnie, w 1971, otrzymał nagrodę im. T. Mikulskiego.