WOŁCZACKA Maria

Urodzona 31 sierpnia 1908 we Lwowie; córka Filipa Stańczaka i Celiny z Winnickich. Studiowała w Akademii Handlowej we Lwowie. Ukończyła też Konserwatorium Muzyczne. Podczas II wojny światowej (w okresie okupacji sowieckiej, a od 1941 niemieckiej) przebywała nadal we Lwowie (do 1943), a następnie w Warszawie. W sierpniu 1944 została deportowana do obozu pracy przymusowej w Köpenick (dzielnica Berlina). Po wojnie powróciła do kraju. W październiku 1945 wyjechała na placówkę do Berlina, gdzie pracowała jako korespondentka tygodnika „Polska Zachodnia”; w piśmie tym debiutowała w 1946 artykułem pt. List z Berlina: Lato w Wannsee (nr 31) oraz do 1949 zamieszczała korespondencje i reportaże. Zajmowała się też pracą społeczną w Komitecie Opieki nad Dzieckiem Polskim w Niemczech oraz działalnością repolonizacyjną (m.in. uczyła na kursach dla młodzieży polskiej, organizowała imprezy dla uczniów), za co została odznaczona w 1948 Srebrnym Krzyżem Zasługi. Po powrocie do Polski w 1949 zajęła się pracą przekładową z języka niemieckiego na polski, a także z języka polskiego na niemiecki. Jako tłumaczka debiutowała w 1950 przekładem fragmentu powieści Anny Seghers pt. Ocalenie, dokonanym wspólnie z Janiną Marecką, na łamach tygodnika „Po Prostu” (nr 18). Od 1951 była członkinią Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). W 1965 została członkinią Polskiego PEN Clubu; redagowała ukazujący się w języku niemieckim biuletyn PEN Clubu. Była też członkinią redakcji biuletynu Międzynarodowego Komitetu Oświęcimskiego. Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1978). Zmarła 10 kwietnia 1993 w Warszawie.