WOLNIAK Henryk

Urodzony 23 maja 1939 w Wierzchlesie niedaleko Wielunia; syn Stanisława Wolniaka i Marianny z Ciślaków, rolników. W czasie okupacji niemieckiej został w 1940 wraz z rodzicami wywieziony do Hesji. Po zakończeniu II wojny światowej, jesienią 1945 powrócił z rodziną do Polski i zamieszkał w Wieluniu. Tam też uczył się w Liceum Ogólnokształcącym im. T. Kościuszki; w latach szkolnych był korespondentem terenowym „Przeglądu Sportowego” (1952-54). W 1956 zdał maturę. W 1959 podjął studia z zakresu filozofii na Uniwersytecie Wrocławskim. Debiutował w 1962 wierszami pt. Bonum falsum, Spojrzenie do góry człowiekiem, Suszenie grzybów, Śpiew drzew, Widmo nieciągłe, ogłoszonymi w „Odrze” (nr 10); z pismem tym współpracował do 1968 (z przerwami). W 1963 uzyskał magisterium. Pracował początkowo jako inspektor poligraficzny w Państwowym Wydawnictwie Naukowym (1964), a następnie aspirant w Narodowym Banku Polskim we Wrocławiu (1966-67) oraz psycholog pracy w Zjednoczeniu Farb i Lakierów Gliwice przy Fabryce Farb i Lakierów we Wrocławiu. W 1967 został nauczycielem języka polskiego w Technikum Odzieżowym we Wrocławiu. W 1971-74 kierował Klubem Nauczycielskim Związku Nauczycielstwa Polskiego we Wrocławiu; był inicjatorem działającego przy tej placówce od 1973 Teatru Poezji Źródło, z którym współpracował jako reżyser i aktor. W 1972-76 pełnił funkcję wiceprzewodniczącego Dolnośląskiego Klubu Literackiego Nauczycieli. W 1975-79 prowadził zajęcia pozalekcyjne w Technikum Żeglugi Śródlądowej we Wrocławiu. Rozwijał twórczość poetycką, sporadycznie publikował też prozę i artykuły dotyczące poezji; drukował m.in. w magazynie Politechniki Wrocławskiej „Sigma” (1971-73), czasopiśmie „Nowy Wyraz” (1972-73, 1977), sieradzkim tygodniku „Nad Wartą” (1981-84) oraz w piśmie dla dzieci „Świerszczyk” (1977-80, podpisany Astian Dunga-Dunga). Od 1976 był członkiem Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983; od 1977 członek zarządu Oddziału Wrocławskiego). W 1976 założył Towarzystwo Wolnistów (występowało też pod nazwami: Ogólnopolska Grupa Literacka Towarzystwo Miłośników Wolniaka, Zakład Poetycki Wolniak i Spółka), skupiające głównie nauczycieli-literatów (do 1978); w ramach tego towarzystwa prowadził m.in. spotkania z młodzieżą oraz zorganizował w 1978 ogólnopolski konkurs poetycki. Był przewodniczącym powołanego w 1980 Tymczasowego Komitetu Założycielskiego Literatów Dolnego Śląska Solidarność. W 1981-86 pracował jako bibliotekarz w dzielnicowych bibliotekach publicznych we Wrocławiu. Równocześnie redagował wydawane poza cenzurą pismo „Wolna Kultura” (1982-85). Był inspiratorem, organizatorem i przewodniczącym jury ogólnopolskich konkursów poetyckich o tematyce religijnej organizowanych w 1987-89 pod nazwą Wolność — Wieczność — Wielkość (w 1988 z podtytułem Wiara i Niepodległość) oraz redaktorem antologii wydawanych jako plon tych konkursów. Należał do zespołu redakcyjnego pisma religijnego „W misji” (1987-89), ogłaszał też utwory m.in. w „Przeglądzie Katolickim” (1989) i „Niedzieli” (1990-91). W 1989 został członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W następnych latach kontynuował współpracę z czasopismami: był redaktorem bibliofilskiego pisma „Sztuka Osobowa” (1993-96), publikował też utwory m.in. w periodyku „Trzeźwymi bądźcie” (1995), we „Wrocławskiej Gazecie Polskiej” (1996) oraz w czasopismach „Pomosty” (1996-2001; podpisany Wolniak-Zbożydarzyc) i „Karton” (2002); zajmuje się również dziennikarstwem sportowym, m.in. w czasopiśmie „Tenis” wraz z suplementem „Tenis na Wózkach”, którego był redaktorem (1999-2002; tu m.in. artykuły pod pseudonimami: Jan Boryniak, Wawrzyniec Sztuka). W 2001 był stypendystą Ministerstwa Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Jako autor wierszy i aforyzmów kontynuował współpracę z pismami „Pomosty” (2003-06; od 2004 cykl aforyzmów pt. Wolniły, czyli Zageniuszki) i „Karton” (2002-03), publikował też utwory w „Debatach Lądeckich” (2004-05). W czerwcu 2006 przeszedł operację serca, która stała się inspiracją cyklu Wierszo-przywileje z tamtego świata. Mieszka we Wrocławiu.