Urodzona 22 października 1936 w Kielcach; córka Adama Wondasia (spolszczona forma holenderskiego nazwiska Van Das), pracownika naukowego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie, od 1935 urzędnika, oraz Stanisławy z Jakubików, nauczycielki. W czasie II wojny światowej przebywała wraz z matką nadal w Kielcach (ojciec zginął w niemieckim oflagu na Śląsku). W listopadzie 1945 zamieszkała na Chróścicach na opolszczyźnie, a od 1950 w Opolu, gdzie uczyła się w tamtejszym Liceum Ogólnokształcącym im. M. Konopnickiej. W 1954 zdała maturę i rozpoczęła studia na Wydziale Filologii Polskiej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Opolu. Debiutowała w 1957 wierszem pt. Nad Goethem, ogłoszonym w tygodniku „Katolik” (nr 26; podpisana Wondaś Henryka); utwory poetyckie zamieszczała w tym piśmie do 1958. W 1959 wyszła za mąż za Alfreda Wolnego, polonistę i nauczyciela akademickiego (rozwód w 1993). W lipcu 1959, po ukończeniu studiów i uzyskaniu tytułu magistra, weszła w skład redakcji opolskiego oddziału dziennika „Słowo Powszechne” (młodsza redaktorka). Pierwszy artykuł pt. Jak kukiełki pana Smolki walczyły o polskość opolszczyzny opublikowała w 1960 na łamach „Wrocławskiego Tygodnika Katolików” (nr 17). Kontynuowała współpracę ze „Słowem Powszechnym”; w 1961-75 pracowała w warszawskiej centrali tej gazety jako reporterka i publicystka działu społecznego (artykuły i reportaże drukowała tu z przerwami do 1978; podpisana też (H.W.); m.in. w 1965 cykle pt. Parafia i integracja, Światopogląd na co dzień, Kartki z notatnika). Uczestniczyła w pracach Oddziału Wojewódzkiego Stowarzyszenia „PAX” w Opolu (od 1959) oraz opiekowała się Klubem „Słowa Powszechnego” w Raciborzu. Była członkinią opolskiego ośrodka Korespondencyjnego Klubu Młodych Pisarzy przy Zarządzie Wojewódzkim Związku Socjalistycznej Młodzieży Wiejskiej i laureatką wielu konkursów na reportaż. W 1965 nawiązała współpracę z rozgłośnią Polskiego Radia w Opolu i do 1990 brała udział w przygotowywaniu programów do działu literackiego. Od 1968 należała do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich (do rozwiązania Stowarzyszenia). Współpracowała (od 1970) z Instytutem Śląskim w Opolu w zakresie opracowywania not biograficznych ludzi związanych z historią i kulturą regionu. W 1975-90 była członkinią zespołu redakcyjnego tygodnika „Katolik”, początkowo jako redaktorka działu historycznego, a potem kierowniczka tegoż działu. Wielokrotnie podróżowała służbowo po Europie. Kontynuowała twórczość reportażową, a od końca lat siedemdziesiątych pisała także powieści. W 1978 otrzymała śląską nagrodę im. J. Ligonia, w 1979 – śląską nagrodę im. J. Łangowskiego. Reportaże zamieszczała także m.in. w „Życiu Literackim” (1982-86; podpisana też Wolna-Vandas Henryka). W 1987 została członkinią Związku Literatów Polskich. Od 1990, do przejścia na emeryturę w 1993, pracowała w zespole redakcyjnym katolickiego dziennika „Słowo” (jako publicystka). W 1996 podjęła współpracę z pismami „Odra” i „Śląsk” (reportaże i prozę podpisywała Wolna-Van Das Henryka). Odznaczona m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1977), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1989), Medalem Rodła (1990). Mieszka w Opolu.