WOLICA Andrzej

Urodzony 13 sierpnia 1908 w Warszawie; syn Dawida Wolicy i Eugenii z domu Mattos. Uczęszczał prawdopodobnie do szkoły powszechnej w Warszawie. Wcześnie zajął się twórczością literacką. Debiutował w 1926 wierszem pt. Szyny, opublikowanym w „Głosie Prawdy Literackim” (nr 142). Był związany z grupą literacką Kwadryga, drukował w jej czasopiśmie pt. „Kwadryga” (1929-30). W 1927 zawarł związek małżeński z Lucyną Krzemieniecką, poetką, autorką utworów dla dzieci i młodzieży (rozstali się prawdopodobnie około 1929). Wiersze publikował m.in. w „Robotniku” (1927), „Głosie Literackim” (1928-29), „Pobudce” (1929). Współredagował kilka numerów czasopisma satyrycznego „Czerwony Lew” (1929). Początkowo był związany z Polską Partią Socjalistyczną. Jako działacz Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego organizował wieczory literackie i wygłaszał prelekcje z zakresu historii i literatury. Od 1929 pracował w magistracie w Radomiu. Został członkiem Związku Młodzieży Komunistycznej. Wiosną 1929 uczestniczył w organizowaniu strajku robotników Fabryki Prochu w Zagożdżonie pod Kozienicami. Latem tego roku wziął udział w Międzynarodowym Zlocie Młodzieży Socjalistycznej w Wiedniu, jesienią współtworzył Sekcję Młodzieżową przy Robotniczej Spółdzielni Spożywców „Naprzód” w Radomiu. Na przełomie 1929/30 wstąpił do podziemnej Komunistycznej Partii Polski (KPP) i został skierowany do pracy w okręgu Warszawa-Podmiejska, gdzie zajmował się redagowaniem tekstów i prowadzeniem nielegalnej drukarni wydawnictw partii. Po zdekonspirowaniu drukarni w marcu 1932 został aresztowany i w lutym 1933 skazany na pięć lat więzienia. Przebywał kolejno w więzieniach w Warszawie (Centralne, Pawiak, Mokotów), Płocku, Koronowie (maj 1933-kwiecień 1935). W tym czasie kontynuował twórczość poetycką, jego wiersze i pieśni przemycane były w grypsach poza więzienia. Napisał Szopkę więzienną mokotowską. Zachorował na gruźlicę, dzięki staraniom żony, Barbary, wiosną 1936 uzyskał przerwę w odbywaniu kary, następnie objęła go amnestia. W tymże roku został powołany do Prezydium Komisji Literackiej przy Lidze Obrony Praw Człowieka i Obywatela. W maju 1936 współorganizował we Lwowie Kongres Pracowników Kultury w Obronie Pokoju. Kontynuował nielegalną działalność partyjną, m.in. pracując w Sekretariacie Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom. W 1936-38 przebywał czasowo w Zakopanem i Kazimierzu nad Wisłą. Współpracował w tym okresie z pismami „Oblicze Dnia” (1936) i „Lewar” (1936). Na skutek konfliktu z grupą działaczy KPP prawdopodobnie został około 1938 wykluczony z partii. Ponownie aresztowany w sierpniu 1938, do września tego roku był internowany w obozie odosobnienia w Berezie Kartuskiej. Po wybuchu II wojny światowej podobno brał udział w obronie Warszawy, potem znalazł się we Lwowie, zajętym przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich. Jesienią 1939 został aresztowany przez Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych (NKWD); dokładna data i okoliczności śmierci nie są znane.