WOJDOWSKI Bogdan

Urodzony 16 listopada 1930 w Warszawie; syn Szymona Jakuba Wojdowskiego, stolarza-tapicera, i Edwardy z domu Bark. W czasie okupacji niemieckiej, latem 1942 został uratowany z warszawskiego getta. Ukrywał się (posługując się dokumentami na nazwisko Bogdan Kamiński) początkowo na terenie Warszawy (na Kole i na Żoliborzu), następnie we wsi Leszczydół Stary pod Wyszkowem i ponownie w Warszawie. Przez parę miesięcy w 1943 uczył się na tajnych kompletach gimnazjalnych na Żoliborzu w Warszawie. Po wybuchu powstania warszawskiego uciekł do Ołtarzewa pod Ożarowem i tam zastał go koniec wojny. W 1945 krótko przebywał w Lubartowie, gdzie podjął naukę w średniej szkole rolniczej, później w Lublinie uczył się w zawodowym gimnazjum elektromechanicznym, pracując jednocześnie jako goniec w drukarni. Od lipca 1945 mieszkał w Karpaczu, w internacie prowadzonym przez Robotnicze Towarzystwo Przyjaciół Dzieci (RTPD) i tam uczęszczał do gimnazjum. W 1947 powrócił do Warszawy. W 1949 zdał egzamin maturalny w Liceum im. B. Limanowskiego, także prowadzonym przez RTPD. W tymże roku rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Warszawskim; w 1954 uzyskał magisterium. W czasie studiów pracował jako goniec w drukarni (1949-50) oraz jako reporter terenowy w tygodniku „Wieś” (1951-54); tu debiutował w 1951 jako krytyk literacki recenzją książki Jana Koprowskiego pt. Opowieść o moim ojcu, zatytułowaną Zbeletryzowana biografia chłopska (nr 33), a w 1952 jako prozaik reportażem pt. Pierwsze dni w Konotopie (nr 38); za właściwy debiut prozatorski uważał opowiadanie pt. Poszukiwanie, ogłoszone w 1956 w miesięczniku „Twórczość” (nr 12). W 1954-56 pracował w redakcji „Przeglądu Kulturalnego” jako reporter, felietonista i recenzent. W 1957-58 mieszkał na Mazurach, utrzymując się z drobnych publikacji w czasopismach. Rozwijając twórczość literacką, publikował artykuły i recenzje oraz fragmenty prozy m.in. w „Życiu Literackim” (1952-81, z przerwami), „Tygodniku Zachodnim” (1957-58), „Sztandarze Młodych” (1957-59). Po powrocie do Warszawy kierował w 1960-64 działem teatralno-filmowym w redakcji dwutygodnika „Współczesność”; tu publikował stały cykl felietonów i recenzji teatralnych pt. Na proscenium. Od 1961 należał do Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). W 1964 w ramach tzw. wymiany kulturalnej odbył podróż do Chin. Od 1965 był związany z Marią Iwaszkiewicz, redaktorką (ślub w 1973), z którą zamieszkał w Podkowie Leśnej pod Warszawą. W 1968-71 współpracował z dwutygodnikiem „Nowe Książki”. W 1970-72 drukował stały cykl felietonów-recenzji w dwutygodniku „Teatr”, a w 1972-74 felietonów telewizyjnych w tygodniku „Ekran”. W 1972-74 był redaktorem działu w tygodniku „Fołks-Sztyme”. Prozę artystyczną oraz artykuły i recenzje literackie ogłaszał m.in. w „Kulturze” (1964-66), „Tekstach” (1971) i „Twórczości” (1976-78). W 1976 przeprowadził się wraz z żoną do Warszawy. W następnych latach podróżował m.in. do Bułgarii (1972), Włoch (1973, 1975), Anglii i Holandii (1978) oraz do Grecji (1980). W 1984 i ponownie w 1985 odbywał kurację w Instytucie Psychiatrii i Neurologii na Sadybie w Warszawie. W 1986 odbył wraz z żoną podróż do Izraela. W 1987 otrzymał wyróżnienie niezależnego Funduszu Literatury. W 1990 wszedł w skład Zarządu Głównego Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. W 1991 założył Fundację Kulturalną Masada, która miała stanowić forum kultury żydowskiej, zajmując się wydawaniem kwartalnika i książek oraz organizacją wystaw. W tymże roku pod jego redakcją ukazał się jedyny numer kwartalnika „Masada” (jesień 1991), w którym m.in. opublikował apel do pisarzy pokolenia Szoah o spotkanie na kongresie w Warszawie. Był członkiem Stowarzyszenia Dzieci Holocaustu w Polsce. Od 1990 przeżywał nawroty depresji; w 1992 przebywał na leczeniu w szpitalu psychiatrycznym na warszawskiej Sadybie. Zmarł śmiercią samobójczą 21 kwietnia 1994, w trakcie odbywania kuracji w szpitalu dla nerwowo chorych; pochowany na Cmentarzu Żydowskim w Warszawie.