WOHNOUT Wiesław

Urodzony 11 grudnia 1902 w Krakowie; syn Feliksa Wohnouta, prawnika, i Kamilli z Myczkowskich. Ukończył II Szkołę Realną w Krakowie, a następnie w 1918 podjął studia w zakresie historii sztuki i filozofii na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ). W roku akademickim 1918/19 odbył służbę ochotniczą w 1 Kompanii Batalionu Akademickiego. Służył jako ochotnik w Wojsku Polskim (w pociągu pancernym „Smok”, w 208. Ochotniczym Pułku Ułanów, do rezerwy przeszedł w 8. Pułku Ułanów księcia Józefa Poniatowskiego). W 1921 uczestniczył w stopniu podporucznika kawalerii w III powstaniu śląskim (w szwadronie kawalerii powstańczej Grupy „Wschód”). Następnie kontynuował studia na UJ, a równocześnie w 1922-24 studiował w Szkole Nauk Politycznych przy Wydziale Prawa UJ. Debiutował w 1923 artykułem pt. Uwagi wstępne, opublikowanym w „Nowościach Ilustrowanych” (nr 36); na łamach tego pisma zamieszczał w tymże roku wiele recenzji literackich i teatralnych. Był współpracownikiem redakcji dziennika „Naprzód” (tu też w 1921-23 artykuły podpisane K.F. Empee) i tygodnika „Prawo Ludu”. W 1923 został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (PPS) (członek Rady Naczelnej). Pełnił obowiązki sekretarza generalnego Centralnego Związku Robotników Budowlanych i członka redakcji pisma „Robotnik Budowlany”. W 1925 był redaktorem naczelnym „Głosu Poznańskiego”. Działał w ruchu spółdzielczym, m.in. był współzałożycielem Krakowskiej Spółdzielni Mieszkaniowej na Krzemionkach. Reprezentując Radę Okręgową Związków Zawodowych, zajmował się włączaniem dozorców domów mieszkalnych i służby domowej do ruchu związkowego oraz w 1929 redagował pismo związkowe „Czerwony Dozorca”. Był także sekretarzem Uniwersytetu Ludowego im. A. Mickiewicza, a następnie współzałożycielem Towarzystwa Uniwersytetów Robotniczych w Krakowie. W 1931 zamieszkał w Warszawie i podjął pracę referenta społeczno-wychowawczego w Warszawskiej Spółdzielni Mieszkaniowej oraz sekretarza rady nadzorczej Społecznego Przedsiębiorstwa Budowlanego i przewodniczącego Pierwszej Pralni Spółdzielczej na Żoliborzu. Wszedł w skład redakcji „Kwartalnika Socjalistycznego” (1931, ukazał się nr 1), redagował też dziennik „Głos Stolicy” (1932). Liczne artykuły i recenzje opublikował na łamach „Robotnika” (1932-34), „Lewego Toru” (1935-36; także członek redakcji), „Tygodnika Ilustrowanego” (1936-39), „Kuriera Porannego” (1937-38) i „Polityki”. Był przewodniczącym Związku Pracowników Spółdzielczych Rzeczypospolitej Polskiej oraz kierownikiem Agencji Literackiej przy Związku Zawodowego Literatów Polskich i Polskim PEN Clubie (1936-39). Podczas okupacji niemieckiej mieszkał nadal w Warszawie, pracował w Spółdzielni Produkcyjnej „IF”. W czerwcu 1944, zagrożony aresztowaniem, uciekł na Węgry, gdzie pozostał do końca wojny, przebywając kolejno w Budapeszcie, Zamardi nad Balatonem i Peczu. Latem 1945 powrócił do kraju i zamieszkał w Krakowie, skąd wkrótce przez Czechosłowację, Niemcy i Austrię przedostał się do Włoch i wstąpił do 2. Korpusu Polskiego. Odkomenderowany do opieki nad uchodźcami polskimi, przebywał w Niemczech i Austrii, a od 1947 w Brukseli, gdzie pracował w Centrali Zjednoczenia Polskiego Uchodźstwa Wojennego. W 1948 zamieszkał w Londynie i do 1954 zajmował stanowisko dyrektora Gabinetu Prezesa Rady Ministrów Rządu Polskiego na Emigracji oraz kierownika Polskiej Agencji Telegraficznej. W tymże roku wystąpił z PPS i został członkiem nowo powstałego Związku Socjalistów Polskich na Obczyźnie (1949-86). Był powiernikiem Polskiej Fundacji Kulturalnej w Londynie. Należał do Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie; w 1958-64 pełnił obowiązki prezesa Związku. W 1957-85 publikował utwory prozą, liczne artykuły i felietony na łamach londyńskiego „Dziennika Polskiego i Dziennika Żołnierza”, którego w 1962-73 był także redaktorem. Nadto drukował w paryskiej „Kulturze” (1957-65, z przerwami) i w londyńskim „Orle Białym” (1957-59). Był członkiem jury nagrody Stowarzyszenia Polskich Kombatantów w Londynie i Fundacji im. A. Godlewskiej w Szwajcarii, której od 1969 przewodniczył. W 1972 otrzymał nagrodę im. A. Godlewskiej. Był żonaty z Wandą Piasecką. Zmarł 14 maja 1988 w Londynie.