WILIŃSKI Stanisław Wit

Urodzony 1 września 1939 w Sompolnie pod Kołem; syn Stefana Wilińskiego, robotnika, i Zofii z Fijałkowskich, sklepowej. Uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego im. A. Mickiewicza w Sompolnie, a następnie do Liceum dla Pracujących nr 1 w Szczecinie, gdzie w 1958 zdał maturę. Następnie przez rok uczył się w Technikum Elektrycznym w Szczecinie; ze względu na zły stan zdrowia (początki gruźlicy) musiał przerwać naukę. Debiutował w 1958 wierszami pt. Wskazówki cienia, Czekanie i Ogród, zamieszczonymi w „Głosie Szczecińskim” (nr 272); za właściwy debiut uważa wiersze pt. W parku Kasprowicza i Chopin, opublikowane w 1959 na łamach dwutygodnika „Pomorze” (nr 22). W 1961 zawarł związek małżeński z Eriką Howdun (rozwiedzeni). W 1966 rozpoczął studia w zakresie filologii polskiej na Uniwersytecie im. Adama Mickiewicza w Poznaniu. Po dwóch latach zrezygnował ze studiów z powodu konieczności dalszego leczenia. Pracował krótko jako konserwator taśm filmowych w Centrali Wynajmu Filmów w Szczecinie, a następnie w Prezydium Powiatowej Rady Narodowej w Stargardzie Szczecińskim. Powrócił do Szczecina, gdzie pracował najpierw w dzielnicowym zarządzie budynków mieszkalnych, a potem w Zarządzie Gospodarki Terenami przy Urzędzie Miejskim w Szczecinie. Następnie rozpoczął pracę dziennikarską w dziale miejskim „Głosu Szczecińskiego” (tu też do 1984 wiersze, proza, felietony i reportaże). Publikował również m.in. w „7-mym Głosie Tygodnia” (1964-68) i „Spojrzeniach” (1971-76). Od 1968 był członkiem Związku Literatów Polskich (do 2000); w 1973 pełnił funkcję sekretarza, a w 1978 członka zarządu Oddziału Szczecińskiego Związku. W 1969 został etatowym pracownikiem redakcji literackiej rozgłośni szczecińskiej Polskiego Radia; ogłaszał tu felietony, reportaże, montaże poetyckie i programy publicystyczno-literackie. Przez kilka lat pełnił funkcję radnego Wojewódzkiej Rady Nardowej w Szczecinie. W 1975 zawarł związek małżeński z Grażyną Kędrą, pedagogiem. Utrzymywał kontakty z łotewskimi pisarzami i poetami; przekładał ich utwory na język polski. Tłumaczył także z języka jidisz, m.in. utwory żydowskiego poety E. Rajzmana. W 1980 został członkiem zarządu Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność” w szczecińskim ośrodku radia i telewizji. Po ogłoszeniu stanu wojennego, w 1982 został zwolniony z pracy. Odtąd zajmował się mechaniką samochodową, a potem konserwacją zabytkowych mebli. Trzykrotnie w latach osiemdziesiątych przebywał w Toronto w Kanadzie, gdzie pracował m.in. jako robotnik w fabryce butów. W 1997 przeszedł na rentę. Kontynuował pracę literacką, zajął się także malarstwem. W 2000 został członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich. Odznaczony m.in. Srebrnym Krzyżem Zasługi (1986), odznakami Gryf Pomorski (1987) i Zasłużony Działacz Kultury (1987). Zmarł 18 października 2007 w Szczecinie.