WIENIEWSKI Ignacy

Urodzony 28 stycznia 1896 w Tarnopolu; syn Henryka Wieniewskiego, inżyniera kolejowego, i Franciszki z domu Grosser. Uczęszczał do IV Gimnazjum Klasycznego im. J. Długosza we Lwowie. Po zdaniu matury w 1914 wyjechał na wakacje do Francji. Z chwilą wybuchu I wojny światowej został internowany jako obywatel austriacki i przez kilka miesięcy przebywał w obozie w Châteauroux. Zwolniony, podjął studia w zakresie filologii klasycznej i romańskiej na Sorbonie i w Collège de France w Paryżu. W 1917 uzyskał Diplôme des Études Universitaires. Rozpoczął pracę nad dysertacją doktorską u prof. Victora Bérarda. W 1918 wstąpił do Armii Polskiej we Francji, dowodzonej przez gen. Józefa Hallera, i w jej szeregach powrócił w 1919 do Polski. Przez kilka miesięcy, przydzielony ówczesnemu kapitanowi Charles’owi de Gaulle owi, był tłumaczem w czasie szkolenia polskich oficerów przez grupę wojskowych francuskich w Rembertowie. Zdemobilizowany, kontynuował od 1920 studia na Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK) we Lwowie. W 1921 doktoryzował się na podstawie rozprawy łacińskiej o historii poglądów na charakter poematów Homera (promotor prof. Stanisław Witkowski) i został asystentem Katedry Filologii Klasycznej UJK. W tymże roku debiutował cyklem artykułów pt. Z ziemi francuskiej do Polski, ogłoszonym w „Słowie Polskim” (nr 181, 183, 185, 187, 191, 195). W 1922 opublikował w tymże dzienniku pierwszy przekład z literatury klasycznej — tłumaczenie Tragicznych skarg Zeusa Lukianosa z Samosaty (nr 10). W 1923 przeniósł się do Warszawy, gdzie pracował kolejno jako referent prasowy Prezydium Rady Ministrów (1923-26), kierownik referatu szkolnictwa polskiego za granicą w Ministerstwie Wyznań Religijnych i Oświecenia Publicznego (MWRiOP; 1926-33), a od 1933 jako nauczyciel przedmiotów klasycznych w liceach i gimnazjach warszawskich. Od tegoż roku był członkiem Komisji Oceny Podręczników w MWRiOP. Równocześnie ogłaszał artykuły na temat literatury klasycznej i jej związków z literaturą polską, przekłady z literatury greckiej i łacińskiej oraz recenzje. Jako badacz debiutował w 1924 pracą w języku francuskim pt. La technique d’annoncer les événements futurs chez Homere, zamieszczoną w piśmie „Eos” (t. 27). Nadto publikował m.in. w czasopismach: „Lwowskie Wiadomości Muzyczne i Literackie” (1925-29; podpisany m.in. igw), „Wiadomości Literackie” (1925-27; podpisany też iw), „Przegląd Klasyczny” (1938-39). Należał do Związku Zawodowego Literatów Polskich i Towarzystwa Literatów i Dziennikarzy Polskich. Wchodził w skład zarządu Polskiego Towarzystwa Filologicznego, był sekretarzem generalnym, a potem wiceprezesem Towarzystwa Umiędzynarodowienia Łaciny (Societas Linguae Latinae Usui Internationali Adaptandae), z którego pismem „Lygia”, wydawanym od 1938, współpracował. Prace naukowe z zakresu filologii klasycznej publikował też w pismach „Eos” (1937-38) i „Przeglądzie Klasycznym” (1938-39). Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Rumunii, gdzie założył i prowadził w Krajowie gimnazjum i liceum polskie. W 1940 wyjechał do Francji i wstąpił do Wojska Polskiego. Po upadku Francji w czerwcu 1940, przybył z wojskiem do Szkocji, początkowo stacjonował pod Douglas (hrabstwo Lanarkshire). W 1941 został odkomenderowany do pracy pedagogicznej w Gimnazjum i Liceum Polskim im. M. Curie-Skłodowskiej w Perth. W 1942-45 był naczelnikiem wydziału MWRiOP w Londynie, organizującego szkolnictwo dla młodzieży polskiej. Drukował artykuły literackie i publicystyczne m.in. w „Wiadomościach Polskich” (Londyn, 1940-42) i „Nowej Polsce” (Londyn, 1942-43). Po zakończeniu wojny pozostał w Londynie. Był do 1954 dyrektorem Działu Szkolnego w Komitecie do Spraw Oświaty Polaków w Wielkiej Brytanii. Kontynuował pracę naukową, literacką i przekładową (przez wiele lat pracował nad tłumaczeniami Iliady Homera i Eneidy Wergiliusza). Od 1946 należał do Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie (ZPPnO; pełnił okresowo funkcję jego wiceprezesa). Recenzje, artykuły na temat literatury antycznej i przekłady ogłaszał głównie w pismach wydawanych w Londynie, m.in. w „Wiadomościach” (od 1946, z przerwami), „Roczniku Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie” (1952-57), „Dzienniku Polskim i Dzienniku Żołnierza” (od 1955; tu od 1966 stała rubryka pt. Kącik językowy), „Orle Białym” (1959, 1968-69, 1973-86, z przerwami), „Tygodniu Polskim” (od 1964). W 1953 habilitował się na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie w Londynie na podstawie rozprawy O zapowiadaniu przyszłych zdarzeń u Homera (wyd. 1928). W 1956 objął katedrę filologii klasycznej na tym uniwersytecie. Należał do Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie (przez pewien czas pełnił funkcję sekretarza generalnego), wygłaszał liczne odczyty na jego zebraniach. Od 1974 był członkiem jury nagród londyńskich „Wiadomości”. Otrzymał m.in. nagrodę ZPPnO (1974), nagrodę Fundacji im. A. Godlewskiej w Zurychu (1975), Nagrodę Pisarską Światowej Federacji Stowarzyszenia Polskich Kombatantów (1981). Odznaczony przyznanym przez władze emigracyjne w Londynie Krzyżem Kawalerskim (1967) i Krzyżem Oficerskim (1985) Orderu Polonia Restituta. Zmarł 16 sierpnia 1986 w Londynie.