WERNER Andrzej

Urodzony 14 września 1940 w Warszawie; syn Ryszarda Wernera, inżyniera, i Kazimiery Krzywickiej. Po zakończeniu II wojny światowej mieszkał kolejno w Łodzi, Lublinie i Starachowicach, gdzie ojciec pracował w zakładach przemysłu maszynowego. Uczył się w Liceum Ogólnokształcącym w Starachowicach. Po zdaniu matury w 1958 przeniósł się wraz z matką do Warszawy i rozpoczął studia z zakresu filologii polskiej na Uniwersytecie Warszawskim (UW); w 1963 uzyskał magisterium. Debiutował w 1962 recenzją powieści Zbigniewa Nienackiego pt. Worek Judaszów, opublikowaną w „Twórczości” (nr 12); z pismem tym współpracował do 1969. Artykuły i recenzje publikował także na łamach „Współczesności” (1963-64). W 1963 został zatrudniony jako stażysta w Pracowni Literatury Współczesnej Instytutu Badań Literackich (IBL) Polskiej Akademii Nauk (PAN). Ożenił się z Zofią Goszczyńską, elektronikiem (rozwód 1976). W 1964-68 odbywał studia doktoranckie w IBL PAN. Równocześnie uczęszczał na seminaria magisterskie na Wydziałach Filozoficznym i Socjologicznym UW. Rozwijał działalność krytyczną, publikując recenzje literackie i filmowe zwłaszcza w „Nowych Książkach” (1964-69), „Miesięczniku Literackim” (1966-67), „Polityce” (1966), „Dialogu” (1969-82, z przerwami), „Filmie” (1969-72), „Kinie” (1973-76) oraz w piśmie „Student” (1973-75). W 1968, po obronie pracy doktorskiej pt. Tadeusz Borowski na tle literatury obozowej (promotor prof. Stefan Żółkiewski), został zatrudniony na stanowisku adiunkta w Pracowni Literatury Współczesnej IBL. W 1970 i 1976 przebywał na trzymiesięcznych stypendiach w École Pratique des Hautes Études w Paryżu. Od 1972 był członkiem Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983); pełnił funkcję członka zarządu Oddziału Warszawskiego. Od 1975 wchodził w skład Zespołu Historii Literatury Okresu Młodej Polski IBL. W 1977 należał do członków założycieli działającego nieoficjalnie Towarzystwa Kursów Naukowych i do 1980 prowadził wykłady w mieszkaniach prywatnych w Warszawie i w Poznaniu. W 1977 ożenił się z Ewą Modrzejewską, anglistką. Publikował artykuły i recenzje w wydawanych poza cenzurą pismach „Krytyka” (1978-80, 1986-88), „Kultura Niezależna” (1984), też pod pseudonimem Stefan Jamik. W 1978-79 pełnił funkcję redaktora naczelnego miesięcznika Polskiej Federacji Dyskusyjnych Klubów Filmowych „Film na Świecie”. W 1980 został członkiem Stowarzyszenia Filmowców Polskich (SFP; w 1980-83 sekretarz prezydium). W 1981 za krytykę filmową otrzymał nagrodę Złote Grona, przyznaną przez SFP podczas Lubuskiego Lata Filmowego w Łagowie. W 1981-83 był kierownikiem literackim prowadzonego przez Wojciecha Hasa Zespołu Filmowego Rondo. W 1983 wykładał w Instytucie Literatury, Teatru i Filmu na Uniwersytecie Łódzkim. W 1989 został członkiem Polskiego PEN Clubu. W 1990 uzyskał w IBL habilitację na podstawie rozprawy pt. Polskie, arcypolskie.... W 1991, po rozwiązaniu Pracowni Literatury Młodej Polski, został zatrudniony w Pracowni Literatury Współczesnej IBL. W 1994 otrzymał stanowisko docenta, a w 1998 tytuł profesora. W 1998 zaczął wykładać historię filmu w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej (później Akademia Teatralna) w Warszawie. W 1999 wszedł w skład Rady Naukowej IBL. Prowadził też seminaria dla studentów slawistyki w Berlinie oraz liczne wykłady i prelekcje w dyskusyjnych klubach filmowych. W 2006 został kierownikiem Pracowni Literatury XX i XXI wieku IBL. Mieszka w Warszawie.