WASILEWSKI Andrzej

Urodzony 22 września 1928 w Radomiu; syn Bolesława Wasilewskiego, adwokata, i Kazimiery z domu Vogtman. Do 1945 mieszkał w Radomiu; w czasie okupacji niemieckiej uczył się na tajnych kompletach gimnazjalnych i licealnych. Był członkiem Szarych Szeregów, a od 1944 Armii Krajowej. Po wyzwoleniu zdał w 1946 maturę w Liceum im. B. Nowodworskiego w Krakowie. Następnie studiował filologię polską, początkowo na Uniwersytecie Jagiellońskim, a od 1949 na Uniwersytecie Warszawskim, gdzie w 1951 uzyskał magisterium. Debiutował w 1948 recenzją książki Jarosława Iwaszkiewicza Czerwone tarcze pt. Poemat historiozoficzny, ogłoszoną w „Twórczości” (nr 2). Od tego roku publikował liczne artykuły krytyczno-literackie, eseje i recenzje w prasie społeczno-kulturalnej, m.in. nadal w „Twórczości”, w pismach „Po prostu” (1948-52; tu też pod pseudonimem Kazimierz Andrzejewski), „Wieś” (1949-51), „Życie Literackie” (1951-52), „Kuźnica” (1950) oraz w „Sztandarze Młodych” (1951-52) i „Trybunie Ludu” (1952-54). W 1948-50 był członkiem Związku Akademickiej Młodzieży Polskiej (ZAMP), jako prezes Koła Polonistów UJ (1948) był współinicjatorem wznowienia ogólnopolskich zjazdów kół polonistycznych. W 1949 kierował działem kulturalnym „Po prostu”. Od tegoż roku do 1956 pracował jako asystent w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk w Warszawie (IBL PAN). W 1951-57 i po krótkiej przerwie w 1958-60 należał do zespołu redakcyjnego tygodnika „Nowa Kultura” (w 1956 oraz w 1958-60 zastępca redaktora naczelnego). Od 1952 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W 1954 został członkiem zarządu Sekcji Prozy w Związku Literatów Polskich (ZLP), a w 1957 ZLP. W 1957-58 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Antena”, w 1959-61 pisma „Ojczyzna”. Od 1961 przebywał w Rzymie jako radca kulturalny Ambasady Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Po powrocie do Warszawy należał od 1965 do zespołu redakcyjnego tygodnika „Kultura” (do 1967). Równocześnie w 1965-1967 był zastępcą redaktora naczelnego programów artystyczno-kulturalnych Telewizji Polskiej. W 1965 otrzymał nagrodę Komitetu do Spraw Radia i Telewizji. W 1967 został redaktorem naczelnym Państwowego Instytutu Wydawniczego (PIW); w 1971-86 pełnił równocześnie funkcję dyrektora wydawnictwa. W 1970-76 wchodził w skład komitetu redakcyjnego „Miesięcznika Literackiego”. Był zastępcą członka Komitetu Centralnego (KC) PZPR (1971-80), członkiem KC PZPR (1980-81 i 1984-89), przewodniczącym Ogólnopolskiego Zespołu Partyjnego Pisarzy (1980-86), sekretarzem KC PZPR do spraw kultury (1986-88), przewodniczącym Komisji Kultury KC PZPR (1986-89). Pełnił funkcję prezesa Polskiego Towarzystwa Wydawców Książek (1972-79). W 1975 otrzymał (wraz z zespołem PIW) nagrodę Ministra Kultury i Sztuki I stopnia. W 1980 był przewodniczącym Komisji Interwencyjnej ZLP; w 1983 został członkiem prezydium Zarządu Głównego nowego ZLP. Był też członkiem Narodowej Rady Kultury pierwszej i drugiej kadencji (1983-86, 1986-89). W 1987 został członkiem założycielem Fundacji Kultury Polskiej. W 1989 przeszedł na emeryturę. Wyróżniony m.in. odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1968), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1969), Orderem Sztandaru Pracy I klasy (1985). Zmarł 5 maja 2009 w Warszawie.