WALECKI Wacław

Urodzony 20 lutego 1947 w Częstochowie; syn Zygmunta Waleckiego, prawnika, i Bogny z domu Steinborn. Uczęszczał do III Liceum im. M. Kopernika w Częstochowie. W 1965 zdał maturę i podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie. W 1970 uzyskał dyplom magisterski i po odbyciu rocznego stażu asystenckiego w Instytucie Filologii Polskiej UJ został w 1971 przyjęty na studia doktoranckie. Równocześnie pracował na stanowisku asystenta (później starszego asystenta) w Zakładzie Historii Literatury Staropolskiej i Oświeceniowej w tymże instytucie. W 1971 ożenił się z Jadwigą Mitką, historyczką. Debiutował w 1972 pracą pt. Motyw Zuzanny i starców w literaturze staropolskiej. (Szkic systematyki), ogłoszoną w „Roczniku Komisji Historycznoliterackiej”. W następnych latach publikował studia, artykuły i recenzje m.in. w „Ruchu Literackim” (1973-75, 1977), „Zeszytach Naukowych UJ” (1973-79, z przerwami), „Życiu Literackim” (1975-80) i nadal w „Roczniku Komisji Historycznoliterackiej” (1975-76). W 1974 przebywał na rocznym stażu naukowym z zakresu edytorstwa (pod kierunkiem prof. Zbigniewa Golińskiego) w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Warszawie. Od 1975 działał społecznie w Towarzystwie Asystentów UJ (wiceprezes w 1975-79). W 1976 doktoryzował się na UJ na podstawie rozprawy Jan Kochanowski w literaturze i kulturze polskiej doby Oświecenia (promotor prof. Julian Maślanka). W tymże roku otrzymał stanowisko adiunkta w Instytucie Filologii Polskiej UJ. W 1978 został sekretarzem naukowym serii Nauka dla Wszystkich wydawanej przez PAN Oddział w Krakowie oraz wszedł w skład redakcji „Języka Polskiego w Szkole Średniej” (przy Zarządzie Głównym Związku Nauczycielstwa Polskiego). W 1979 wyjechał do Austrii i pracował jako wykładowca literatury polskiej w Instytucie Slawistyki Uniwersytetu Wiedeńskiego; prowadził tam m.in. seminaria i wykłady z historii literatury polskiej; napisał też skrypt dla studentów slawistyki. Równocześnie uczył języka polskiego na poziomie licealnym w Szkole Polskiej w Wiedniu. Był również autorem dwuletniego programu nauczania literatury polskiej dla międzynarodowej sieci szkół UNESCO w Genewie. Po powrocie do Polski w 1982 kontynuował pracę na UJ i zajmował się problemami kultury oraz literatury staropolskiej i oświeceniowej. Studia i rozprawy ogłaszał m.in. w wiedeńskim periodyku „Wiener Slavistisches Jahrbuch” (od 1980, z przerwami); drukował też nadal artykuły, studia i recenzje m.in. w „Roczniku Komisji Historycznoliterackiej” (1980, 1985, 1987) i w „Ruchu Literackim” (1984-86 i od 1993). W 1985-87 był wykładowcą w Szkole Letniej Języka i Kultury Polskiej przy UJ. W 1988 habilitował się na podstawie rozprawy pt. Tradycje staropolszczyzny w Oświeceniu stanisławowskim; w 1988 otrzymał stanowisko docenta na UJ. Należał do Towarzystwa Autorów i Wydawców Prac Naukowych Universitas (członek założyciel w 1989; od 1995 członek honorowy). Rozwijał działalność edytorską, głównie z zakresu prozy szesnastowiecznej i oświeceniowej. Od 1992 redagował serię Skarbczyk Bibliofila (autor projektu całości przedsięwzięcia i redaktor naukowy działu Dramat Polski, t. 1-8), a w 1996 powołał i objął redakcję serii Biblioteka Tradycji Literackich. W 1992 został członkiem Komisji Historycznoliterackiej PAN w Krakowie, a w 1993 redaktorem naczelnym jej serii Nauka dla Wszystkich. W 1996 należał do założycieli Polskiego Towarzystwa Badań nad XVIII wiekiem. W tymże roku objął obowiązki pełnomocnika rektora UJ do spraw współpracy z Uniwersytetem Europejskim Viadrina we Frankfurcie nad Odrą. W 1996-98 prowadził seminarium z zakresu kultury staropolskiej dla stypendystów Studienstiftung des deutschen Volkes. Był redaktorem naczelnym serii Złote Księgi UJ (t. 1-12) wydawanej na 600-lecie odnowienia Akademii Krakowskiej. W 1978-2002 był sekretarzem komitetu wydawniczego serii Nauka dla Wszystkich, wydawanej przez Oddział PAN w Krakowie, a w 1993-2002 także redaktorem naczelnym tej serii. W 1996 objął stanowisko redaktora naczelnego w wydawnictwie naukowym Collegium Columbinum w Krakowie; redagował m.in. wydawane tam serie: Biblioteka Tradycji (wcześniej Biblioteka Tradycji Literackich) i Biblioteka Badań nad Wiekiem XVIII. W 1998 został redaktorem jednej z serii „Zeszytów Naukowych Uniwersytetu Jagiellońskiego – Prace Historycznoliterackie”. W 2001 otrzymał tytuł profesora zwyczajnego i stanowisko profesora na UJ. W 2003 objął kierownictwo Zakładu Bibliografii Polskiej im. K. Estreichera na UJ i został redaktorem naukowym przygotowywanej w tym zakładzie Bibliografii Polskiej, kontynuacji dzieła Estreicherów (seria staropolska oraz wznowienie bibliografii XIX wieku). Został członkiem Voltaire Foundation (z siedzibą w Oxfordzie) oraz Towarzystwa Przyjaciół Polonistyki Krakowskiej. Odznaczony w 2004 Medalem 600-lecia Odnowienia Akademii Krakowskiej za opracowanie i wydanie serii Złote Księgi UJ (t. 1-14). Mieszka w Krakowie.