PRZYSIECKI Feliks

Urodzony w 1883 w Sypniach na Litwie. Dzieciństwo i lata szkolne spędził we Lwowie, gdzie też w 1897-99 uczył się w V Gimnazjum. W okresie szkolnym pisał wiersze i zorganizował uczniowskie kółko literackie. Po zdaniu matury rozpoczął studia na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Lwowskiego; z powodu złych warunków materialnych przerwał naukę. Debiutował w 1905 wierszem pt. Erotyk, ogłoszonym w czasopiśmie „Tydzień” (nr 48); w piśmie tym publikował też w 1906. Nieliczne wiersze zamieszczał w tym czasie w „Słowie Polskim”, następnie w dodatku literackim „Kuriera Lwowskiego” pt. „Tydzień” (1905-08). W 1908-14 pracował w redakcji lwowskiego dziennika „Wiek Nowy”, prowadził kronikę miejską; w tym czasie był też przez kilka miesięcy pracownikiem warszawskiego „Dnia”. Od września 1910 do grudnia 1911 był redaktorem odpowiedzialnym ilustrowanego tygodnika „Nasz Kraj”. Drukował wówczas wiersze także w tygodniku „Widnokręgi” (1910), a artykuły publicystyczne w warszawskim miesięczniku „Życie Polskie” (1914). Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich; na skutek choroby płuc został w 1915 odkomenderowany do biura prasowego Departamentu Wojskowego Naczelnego Komitetu Narodowego (NKN) w Piotrkowie, gdzie pracował w redakcji wydawanego tam „Dziennika Narodowego” (1915-16). Pisywał też artykuły do tygodnika NKN „Wiadomości Polskie”. W 1917 przeniósł się do Warszawy i był współpracownikiem założonego w grudniu 1916 dziennika popołudniowego „Głos Stolicy”; w piśmie tym publikował stałe sprawozdania z posiedzeń Tymczasowej Rady Stanu. Od 1918 był stałym wieloletnim sprawozdawcą „Kuriera Warszawskiego” z obrad Rady Stanu, potem Sejmu i Senatu; drukował tu także swoje wiersze. Należał do poetów skupionych w 1918-19 wokół miesięcznika „Pro arte et studio”, potem „Pro arte” i brał udział w wieczorach autorskich w kawiarni artystycznej Pod Pikadorem. Wiersze i artykuły ogłaszał w „Kurierze Polskim” (1920-21), „Nowym Przeglądzie Literatury i Sztuki” (1920), „Skamandrze” (1920-22), „Kurierze Warszawskim” (od 1927). W następnych latach, porzuciwszy twórczość poetycką, pozostał w żywych kontaktach z poetami grupy Skamandra. W 1931 był sygnatariuszem protestu pisarzy prawicy, związanego z procesem brzeskim. Zmarł 20 października 1935 w sanatorium miejskim w Otwocku; pochowany na Cmentarzu Powązkowskim w Warszawie. Pośmiertnie odznaczony Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski.