POTEMKOWSKI Anatol

Urodzony 9 kwietnia 1921 w Konstantynopolu; syn Hieronima Potemkowskiego, prawnika, i Heleny z Hryniewieckich. Do 1926 przebywał w Turcji, gdzie ojciec jego pracował w poselstwie polskim. Następnie mieszkał w Łucku na Wołyniu. Uczył się w Gimnazjum i Liceum Humanistycznym im. T. Kościuszki; w 1939 zdał maturę. Podczas okupacji niemieckiej przebywał (od 1939) w Warszawie i pracował jako kierowca samochodowy w fabryce Perkun. Po upadku powstania warszawskiego został wywieziony do obozu koncentracyjnego w Mauthausen. W maju 1945 powrócił do Warszawy i został zaangażowany do redakcji dziennika „Rzeczpospolita”; w piśmie tym debiutował reportażem pt. Jadę na ... Wschód! (nr 211, 212); w 1946-49 publikował na jego łamach codzienny felieton pt. Dziennik zażaleń. Równocześnie w 1945-47 studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim. W 1949 ożenił się z Aleksandrą Balcerowicz, filologiem angielskim, pracownikiem Archiwum Dokumentacji Mechanicznej. W tymże roku podjął pracę scenarzysty w Centralnym Urzędzie Kinematografii (do 1953). W 1950 został stałym współpracownikiem tygodnika „Szpilki”, na którego łamach publikował liczne felietony satyryczne, recenzje, tłumaczenia (podpisywane też: mgr Butrynianka, bracia Sotyj i E. Walczenko, O. Bywatel; w 1948-50 cykl Reklamacje, w 1954-86 cykl humoresek pt. Dziennik zażaleń podpisywany Megan, w 1959 cykl Opowiadania ogólnokształcące). Równocześnie w 1950 nawiązał współpracę z Polskim Radiem; w 1955-59 prowadził Audycję „Szpilek”. Od 1959 należał do Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). Felietony satyryczne zamieszczał także w piśmie „Kobieta i Życie” (tu w 1959 cykl pt. Mężczyzna i życie) i „Kurier Polski” (1961-62; tu w 1961 cykl pt. Korniszon polski). Za twórczość radiową i telewizyjną otrzymał w 1969 nagrodę Komitetu do Spraw Radia i Telewizji. Humoreski prozą publikował w miesięczniku „Sam na sam z sobą” (w 1984 cykle pt. Wieczór w „Kokosie”, Wynalazki i życie, Zagadki z życia, w 1986 cykle pt. Ludzie !! Co robicie!!; Znajomi z Kokosa). W 1995-97 prowadził wraz z Marią Czubaszek i Wojciechem Młynarskim cotygodniową rubrykę satyryczną pt. Kontra, publikowaną na łamach „Sztandaru Młodych”, a od 1998 w „Życiu Warszawy.” Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1957), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1966) oraz odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1985). Zmarł 15 października 2008 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Komunalnym Północnym.