POMIROWSKI Leon

Urodzony 30 lipca 1891 w Warszawie w rodzinie kupieckiej; syn Daniela Pompera i Ewy z Fajnów. Za udział w strajku szkolnym w 1905 został aresztowany i na kilka miesięcy uwięziony na Pawiaku. Po ukończeniu w 1908 polskiej prywatnej szkoły średniej, studiował językoznawstwo i literaturę w Berlinie i na Sorbonie w Paryżu. W 1914 powrócił do kraju i pracował jako nauczyciel polonista w prywatnych gimnazjach warszawskich Kazimierza Nawrockiego i Zofii Matyskowej, Edwarda Rontalera, Anieli Wereckiej i w 1919-34 w gimnazjum Władysława Giżyckiego. Debiutował w 1916 poematem dramatycznym pt. Odstępstwo (podpisany nazwiskiem rodowym). W 1917 ożenił się z Marią Głowacką, psychologiem, asystentką Edwarda Abramowskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej 1920 jako ochotnik. Pierwsze artykuły krytyczne ogłosił w 1924 w „Wiadomościach Literackich” i „Tygodniku Ilustrowanym”; z pismami tymi współpracował stale do 1928. Artykuły i recenzje publikował w tym czasie też w „Epoce” (1926-28) i „Głosie Prawdy” (1926-29). W 1928 uzyskał doktorat na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie na podstawie rozprawy pt. Doktryna a twórczość (promotor profesor Juliusz Kleiner). W tymże roku wszedł w skład zarządu Związku Zawodowego Literatów Polskich. W następnych latach ogłaszał prace krytyczne, artykuły i recenzje w licznych czasopismach, m.in. w „Kurierze Porannym” (1929-31; recenzje w dziale Wśród nowych książek), „Pamiętniku Warszawskim” (1930; stałe recenzje w dziale Krytyka), „Gazecie Polskiej” (1931-39), „Kulturze” (1931-32), „Kurierze Literacko-Naukowym” (1932; tu cykl artykułów pt. Kryzys we współczesnej literaturze polskiej, nr 5-11), oraz nadal w „Tygodniku Ilustrowanym” (1931-33) i „Wiadomościach Literackich” (1937-38). W 1932-34 wykładał historię dramatu w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej. W 1933-36 był kierownikiem literackim tygodnika „Pion”; z pismem tym współpracował następnie do 1939. W 1937 został kierownikiem literackim Teatru Narodowego przy Towarzystwie Krzewienia Kultury Teatralnej w Warszawie. W tymże roku otrzymał Złoty Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury. Przed wybuchem II wojny światowej pracował nad tomem studiów krytycznych pt. Człowiek w literaturze współczesnej oraz książką teoretyczną o dramacie i powieści. W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Warszawie i brał czynny udział w konspiracyjnym ruchu politycznym i kulturalnym (pod pseudonimem Tadeusz Podoski). Należał do Komitetu Naczelnego Polskiego Związku Wolności; publikował w redagowanym przez siebie „Głosie Prawdy” (1939-43) oraz w konspiracyjnym czasopiśmie „Z dnia na dzień” (1941-42). Ukończył dwie książki: Ludzie i mity oraz Studium o Wacławie Berencie (zniszczone w czasie powstania warszawskiego w 1944). Współpracował z Delegaturą Rządu Rzeczpospolitej Polskiej na Kraj; był współorganizatorem komórki, zajmującej się łącznością z uwięzionymi na Pawiaku, zajmował się wyjaśnieniem sprawy oskarżonego o kolaborację Ferdynanda Goetla. Aresztowany 7 lipca 1942 przez gestapo i więziony początkowo na Pawiaku, w styczniu 1943 został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Majdanku, gdzie 31 marca 1943 zmarł na tyfus. Odznaczony pośmiertnie Złotym Krzyżem Zasługi.
W 1949 wdowa po pisarzu, Maria Pomirowska założyła przy Związku Literatów Polskich Fundację im. L. Pomirowskiego.