PODRAZA-KWIATKOWSKA Maria

Urodzona 19 stycznia 1926 w Kołomyi; córka Franciszka Podrazy, zawodowego wojskowego, i Apolonii z Krajewskich. Dzieciństwo spędziła w Żółkwi pod Lwowem. Po wybuchu II wojny światowej w 1939 przebywała we Lwowie, gdzie w czasie okupacji niemieckiej uczęszczała na tajne komplety gimnazjalne i zdała maturę. Po wojnie, w ramach tzw. akcji repatriacyjnej przyjechała do Krakowa. Od 1945 studiowała filologię polską i historię sztuki na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ); w 1951 uzyskała magisterium. Debiutowała w 1947 recenzją Ludzi stamtąd Marii Dąbrowskiej, opublikowaną na łamach pisma „Wieś i Państwo” (nr 3; podpisana Maria Podraza). W 1949 wyszła za mąż za Jerzego Kwiatkowskiego, polonistę (później historyka literatury i krytyka). W 1948-74 pracowała w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (IBL PAN); początkowo była zatrudniona (do 1951 na pracach zleconych) w krakowskiej Pracowni Bibliograficznej gromadzącej materiały do bibliografii zawartości czasopism polskich XIX w., którą kierowała w 1953-62, następnie przeszła do Pracowni Historii Literatury Okresu Młodej Polski. Zajęła się m.in. edytorstwem poezji tego okresu. Studia i artykuły poświęcone poezji i krytyce Młodej Polski ogłaszała m.in. w „Pamiętniku Literackim, Tekstach, Twórczości, Ruchu Literackim” (od 1982 członek komitetu redakcyjnego), „Piśmie, Dekadzie Literackiej”. W 1964 uzyskała na UJ doktorat na podstawie rozprawy pt. Wacław Rolicz-Lieder (promotor prof. Kazimierz Wyka). W 1966 przebywała na stypendium naukowym we Francji. W 1967 została członkiem Komisji Historycznoliterackiej Oddziału PAN w Krakowie. W 1970 uzyskała w IBL stopień doktora habilitowanego na podstawie rozprawy pt. Młodopolskie harmonie i dysonanse; w tymże roku objęła kierownictwo Pracowni Literatury Młodej Polski IBL w Krakowie. W 1972 została członkiem komitetu redakcyjnego serii IBL „Historia i Teoria Literatury. Studia”. W 1974 podjęła (na stanowisku docenta) pracę w Instytucie Filologii Polskiej UJ. Od 1978 redagowała, wspólnie z J. Kwiatkowskim (po jego śmierci w grudniu 1986 – samodzielnie), serię „Biblioteka Poezji Młodej Polski”. W 1981 objęła funkcję kierownika Zakładu Literatury Polskiej XIX Wieku Instytutu Filologii Polskiej UJ. W 1981-95 była członkiem Komitetu Nauk o Literaturze PAN. W 1982 została mianowana profesorem nadzwyczajnym. W 1986 przeszła na emeryturę. W 1987 została profesorem zwyczajnym na UJ. W 1991-92 wykładała na uniwersytecie w Moguncji (Republika Federalna Niemiec). W 1986 została przyjęta do utajnionego wówczas stowarzyszenia literatów, funkcjonującego legalnie od 1988 jako Stowarzyszenie Pisarzy Polskich. W 1993 została członkiem korespondentem, a w 1999 członkiem czynnym Polskiej Akademii Umiejętności oraz członkiem Polskiego Towarzystwa Komparatystycznego (od 1994 oddział International Comparative Literature Association). Odznaczona Złotym Krzyżem Zasługi (1982), Krzyżem Kawalerskim (1984) i Krzyżem Oficerskim (1996) Orderu Odrodzenia Polski, Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1995). W 1994 otrzymała nagrodę Wojewody Krakowskiego, w 2001 nagrodę Stołecznego Królewskiego m. Krakowa, w 2004 Laur Jagielloński. W 2007 otrzymała odznaczenie „Zasłużony Kulturze – Gloria Artis”, przyznawane przez Ministra Kultury i Dziedzictwa Narodowego. Zmarła 5 kwietnia 2016 w Krakowie