POCEK Jan

Urodzony 4 maja 1917 w Zabłociu pod Puławami w rodzinie chłopskiej; syn Antoniego Poczka (zmarłego 1922) i Franciszki z domu Mańka. Ukończył siedmioklasową szkołę powszechną w Markuszowie (1929). Następnie pracował w rodzinnym gospodarstwie w Zabłociu. W tym czasie zaczął pisać pierwsze wiersze. Od 1932 działał w ruchu ludowym jako członek Związku Młodzieży Wiejskiej Rzeczpospolitej Polskiej „Wici”, organizując prace samokształceniowe, wygłaszając referaty i recytując własne wiersze. W 1934/35 prowadził związek sąsiedzki Koła Młodzieży Wiejskiej (KMW) w Zabłociu. Debiutował na łamach prasy w 1935 wierszem pt. Orka, opublikowanym w tygodniku „Wici” (nr 15); z pismem tym współpracował do 1939. W 1938-39 pełnił obowiązki sekretarza Zarządu KMW. W czasie okupacji niemieckiej przebywał nadal w Zabłociu, brał udział w działalności konspiracyjnej jako członek IV Lubelskiego Okręgu Batalionów Chłopskich (BCh). Współpracował z chłopskimi pismami konspiracyjnymi wydawanymi na Lubelszczyźnie, m.in. od 1941 z pismem okręgu puławskiego BCh „Orle Ciosy” (był też autorem tytułu pisma i jego winietki). Od 1943 działał w tajnym Związku Pisarzy Chłopskich, od 1944 w grupie pisarzy ludowych Wieś Tworząca. Po zakończeniu wojny mieszkał nadal w Zabłociu. W 1945 został członkiem Koła Literatów Ludowych w Lublinie, następnie członkiem Oddziału Wiejskiego Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związku Literatów Polskich). Wiersze ogłaszał w tym czasie m in. w „Wiciach” (1945-47) i „Zdroju” (1945-46). W 1946-47 odbył Spółdzielczy Kurs Korespondencyjny. W 1948 ożenił się z Marianną Wiśniecką i osiadł w sąsiedniej wsi Kaleń, w gospodarstwie teściów. Dorywczo pracował na budowie, w piekarni, jako magazynier w gminnej spółdzielni w Markuszowie. W 1949-57 mieszkał w Warszawie, gdzie początkowo utrzymywał się z pracy fizycznej, następnie zatrudniony w dziale rolnym czasopisma „Gromada” (później „Gromada-Rolnik Polski”) opracowywał korespondencję z czytelnikami i publikował artykuły (podpisywał się: J.P., Jan Paprotny). W 1949-50 dokształcał się na dziesięciomiesięcznym kursie w Ośrodku Szkolenia Dziennikarzy i po jego ukończeniu otrzymał uprawnienia dziennikarskie. Należał do Stowarzyszenia Dziennikarzy Polskich. W 1952 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Zwolniony z pracy, w 1957 powrócił do Kalenia i mimo złego stanu zdrowia, spowodowanego przewlekłą gruźlicą, pracował na roli (otrzymał po długich staraniach rentę inwalidzką). Zajął się ponownie twórczością literacką, publikując m.in. w „Zielonym Sztandarze” (1957-71, z przerwami) i „Tygodniku Kulturalnym” (1965-68). W 1965 współorganizował, a następnie został wiceprzewodniczącym Międzywojewódzkiego Klubu Pisarzy Ludowych w Lublinie (później przekształconego w Stowarzyszenie Twórców Ludowych). Otrzymał wiele nagród literackich, m.in. Międzywojewódzkiego Klubu Pisarzy Ludowych, Wydziału Kultury Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Lublinie, „Kameny”, Wydawnictwa Lubelskiego i Wojewódzkiego Domu Kultury (1966), WRN w Lublinie (1967). Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1969). Zmarł 26 czerwca 1971 w Kaleniu pod Puławami; pochowany w Markuszowie.
W 1971 redakcja „Chłopskiej Drogi” ustanowiła coroczną nagrodę artystyczną im. J. Pocka dla twórców ludowych za osiągnięcia w dziedzinie literatury lub plastyki, a Stowarzyszenie Twórców Ludowych zaczęło organizować dla swych członków konkurs poetycki o laur J. Pocka.