PŁOMIEŃSKI Jerzy Eugeniusz

Urodzony 13 sierpnia 1893 we Lwowie w rodzinie urzędniczej; syn Maksymiliana Flamma i Anny z Gottesmanów. W 1913 ukończył Cesarsko-Królewskie Gimnazjum w Stryju. Następnie przez dwa lata studiował literatury słowiańskie i filozofię ścisłą w Wiedniu, po czym przeniósł się na Uniwersytet Lwowski, kontynuując studia w zakresie polonistyki, germanistyki i filozofii, z przerwami na służbę wojskową w armii austriackiej (w stopniu podchorążego). Po ukończeniu w 1919 studiów i uzyskaniu uprawnienia do nauczania w szkołach średnich, pracował jako nauczyciel w gimnazjach i seminariach nauczycielskich kolejno we Lwowie, Bochni, Włocławku, Zdołbunowie, Radomiu, Katowicach, Samborze. Równocześnie zaczął ogłaszać prace z zakresu krytyki i historii literatury. Debiutował w 1920 recenzją pt. Szkice z życia partykularza, dotyczącą książki Władysława Gackiego pt. Na posterunku, opublikowaną na łamach „Kuriera Łódzkiego Ilustrowanego” (nr 26), w którym ogłosił w tymże roku nadto kilka artykułów. W 1921 drukował w „Głosie Porannym” cykl artykułów na temat Rodowodu i dziejów kultu Mickiewicza. W 1926 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związek Literatów Polskich, ZLP). Należał do Polskiego PEN Clubu. Artykuły i recenzje ogłaszał m.in. w „Lwowskich Wiadomościach Muzycznych i Literackich” (1927-33), „Gazecie Literackiej” (1927-33), „Polonii” (1929-30; tu pod pseudonimem Eugeniusz Potęga), „Slavische Rundschau” (1929-38). W 1930-32 był kierownikiem działu literatury polskiej w dwumiesięczniku „Przegląd Humanistyczny”; w którym ogłaszał studia i szkice oraz w 1930 prowadził dział Kronika literacka. Od 1934 współpracował z miesięcznikiem „Wiedza i Życie”. W 1937 wraz z Karolem Ludwikiem Konińskim i Stanisławem Ignacym Witkiewiczem współorganizował wakacyjne kursy naukowo-literackie w Zakopanem. W 1938-39 w czasopiśmie „Skawa” zamieszczał w dziale Z książek przegląd nowości wydawniczych. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie, Puławach, Zakopanem i w Lubelskiem, gdzie pracował jako urzędnik w Zarządzie Lasów Państwowych. Brał udział w tajnym nauczaniu i życiu literackim. Po wojnie początkowo mieszkał w Łodzi i współpracował z wydawnictwem „Czytelnik”. Następnie przeniósł się do Warszawy i pracował w 1946-47 w Ministerstwie Kultury i Sztuki, najpierw jako kierownik wydziału, a potem dyrektor Departamentu Literatury. W tym czasie publikował m.in. w „Nauce i Sztuce” (1946-47; także w dziale Przeglądy), „Odrodzeniu” (1948), „Wiedzy i Życiu” (w 1948 prowadził dział krytyczno-sprawozdawczy), „Tygodniku Powszechnym” (1949, 1951, 1955-56). W 1948 ożenił się z Adolfiną Kolczyńską, instruktorką oświaty ludowej i działaczką społeczną, i przeniósł się do Komorowa pod Warszawą. Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1949 współpracował z Komisją do Badań nad Historią Literatury i Oświaty w Polsce Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W 1950 został skreślony z listy członków ZLP (reaktywowany w prawach członka w 1957). W 1956 zamieszkał w Warszawie i odtąd zajmował się wyłącznie pracą krytycznoliteracką. Artykuły i recenzje ogłaszał m.in. w „Kierunkach” (1958-68). Prowadził ożywioną działalność odczytową. W 1961 założył Klub Literacki „Ognisko” przy ZLP, którego następnie został prezesem (klub zamknięty w 1967). Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1959) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1968). Zmarł 23 sierpnia 1969 w Warszawie.