BIO
Urodzony 13 sierpnia 1893 we Lwowie w rodzinie urzędniczej; syn Maksymiliana Flamma i Anny z Gottesmanów. W 1913 ukończył Cesarsko-Królewskie Gimnazjum w Stryju. Następnie przez dwa lata studiował literatury słowiańskie i filozofię ścisłą w Wiedniu, po czym przeniósł się na Uniwersytet Lwowski, kontynuując studia w zakresie polonistyki, germanistyki i filozofii, z przerwami na służbę wojskową w armii austriackiej (w stopniu podchorążego). Po ukończeniu w 1919 studiów i uzyskaniu uprawnienia do nauczania w szkołach średnich, pracował jako nauczyciel w gimnazjach i seminariach nauczycielskich kolejno we Lwowie, Bochni, Włocławku, Zdołbunowie, Radomiu, Katowicach, Samborze. Równocześnie zaczął ogłaszać prace z zakresu krytyki i historii literatury. Debiutował w 1920 recenzją pt. Szkice z życia partykularza, dotyczącą książki Władysława Gackiego pt. Na posterunku, opublikowaną na łamach „Kuriera Łódzkiego Ilustrowanego” (nr 26), w którym ogłosił w tymże roku nadto kilka artykułów. W 1921 drukował w „Głosie Porannym” cykl artykułów na temat Rodowodu i dziejów kultu Mickiewicza. W 1926 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związek Literatów Polskich, ZLP). Należał do Polskiego PEN Clubu. Artykuły i recenzje ogłaszał m.in. w „Lwowskich Wiadomościach Muzycznych i Literackich” (1927-33), „Gazecie Literackiej” (1927-33), „Polonii” (1929-30; tu pod pseudonimem Eugeniusz Potęga), „Slavische Rundschau” (1929-38). W 1930-32 był kierownikiem działu literatury polskiej w dwumiesięczniku „Przegląd Humanistyczny”; w którym ogłaszał studia i szkice oraz w 1930 prowadził dział Kronika literacka. Od 1934 współpracował z miesięcznikiem „Wiedza i Życie”. W 1937 wraz z Karolem Ludwikiem Konińskim i Stanisławem Ignacym Witkiewiczem współorganizował wakacyjne kursy naukowo-literackie w Zakopanem. W 1938-39 w czasopiśmie „Skawa” zamieszczał w dziale Z książek przegląd nowości wydawniczych. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Warszawie, Puławach, Zakopanem i w Lubelskiem, gdzie pracował jako urzędnik w Zarządzie Lasów Państwowych. Brał udział w tajnym nauczaniu i życiu literackim. Po wojnie początkowo mieszkał w Łodzi i współpracował z wydawnictwem „Czytelnik”. Następnie przeniósł się do Warszawy i pracował w 1946-47 w Ministerstwie Kultury i Sztuki, najpierw jako kierownik wydziału, a potem dyrektor Departamentu Literatury. W tym czasie publikował m.in. w „Nauce i Sztuce” (1946-47; także w dziale Przeglądy), „Odrodzeniu” (1948), „Wiedzy i Życiu” (w 1948 prowadził dział krytyczno-sprawozdawczy), „Tygodniku Powszechnym” (1949, 1951, 1955-56). W 1948 ożenił się z Adolfiną Kolczyńską, instruktorką oświaty ludowej i działaczką społeczną, i przeniósł się do Komorowa pod Warszawą. Był członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Od 1949 współpracował z Komisją do Badań nad Historią Literatury i Oświaty w Polsce Towarzystwa Naukowego Warszawskiego. W 1950 został skreślony z listy członków ZLP (reaktywowany w prawach członka w 1957). W 1956 zamieszkał w Warszawie i odtąd zajmował się wyłącznie pracą krytycznoliteracką. Artykuły i recenzje ogłaszał m.in. w „Kierunkach” (1958-68). Prowadził ożywioną działalność odczytową. W 1961 założył Klub Literacki „Ognisko” przy ZLP, którego następnie został prezesem (klub zamknięty w 1967). Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1959) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1968). Zmarł 23 sierpnia 1969 w Warszawie.
Twórczość
1. Dzieje dramatycznej twórczości Jana Augusta Kisielewskiego. Do źródeł polskiego dramatu modernistycznego. Poznań: Druk J.K. Trzebiński 1922, 32 s.
2. Problem pracy w „Przepióreczce” Żeromskiego. Refleksje krytyczno-polemiczne. Warszawa: Skład główny Gebethner i Wolff 1926, 50 s. Wyd. 2 Wrocław: Książnica-Atlas 1949.
3. Zapomniany krytyk. Tadeusz Dąbrowski jako krytyk literacki. Studium krytycznoliterackie. W: Księga pamiątkowa ku czci Tadeusza Dąbrowskiego. Warszawa: Hoesick 1927 s. 13-40. Wyd. osobne Lwów: Wydawnictwo Ossolineum 1927, 31 s.
4. Szukanie współczesności. Studia i glosy literackie. Warszawa: F. Hoesick 1934, 221 s.
Zawartość
5. W kręgu polskiej irredenty. (O Edwardzie Dembowskim, Jakubie Szeli i rzezi galicyjskiej). Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy 1946, XIV, 128 s.
Zawartość
6. Twórcy bez masek. Wspomnienia literackie. Przedmowa: A. Hutnikiewicz. Warszawa: Instytut Wydawniczy „PAX” 1956, 304 s.
Zawartość
7. Polski „pontifex maximus” katastrofizmu. [Studium]. W: Stanisław Ignacy Witkiewicz. Człowiek i twórca. Warszawa 1957 s. 177-266.
8. Meteor. Dramat historyczny w 2 aktach. Powst. przed 1969.
Utwory niepublikowane
W zbiorach Biblioteki Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu:.
Zawartość
Zawartość
Prace redakcyjne
Omówienia i recenzje
• Ankiety dla IBL PAN 1951, 1957, 1966.