PLATT Julian

Urodzony 26 października 1923 w miejscowości Budziszcze pod Brasławiem na Wileńszczyźnie; syn Franciszka Platta, leśnika, i Marii z domu Żaba, nauczycielki. W 1935-39 uczęszczał do Prywatnego Gimnazjum Koedukacyjnego Stowarzyszenia Szkoły Średniej w Brasławiu. Po wybuchu II wojny światowej i wkroczeniu Armii Czerwonej na te tereny, został w 1940 wywieziony na Syberię i osiedlony w miejscowości Bojaryk pod Omskiem, gdzie pracował jako robotnik leśny. Na początku 1942 udało mu się dotrzeć do formującej się Armii Polskiej. Przydzielony do kompanii łączności 10. Dywizji Piechoty w miejscowości Ługowaja (Kazachstan), opuścił wraz z nią w marcu 1942 Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich i przeszedł przez Iran, Irak, Syrię do Palestyny, a następnie do Egiptu. W maju 1943 został skierowany na front włoski, gdzie z batalionem łączności 3. Dywizji Strzelców Karpackich odbył w stopniu kaprala podchorążego cały szlak bojowy od Monte Cassino przez Anconę i Bolonię. W 1945-46 kontynuował naukę w zakresie szkoły średniej w zorganizowanym przez dowództwo 3. Dywizji Strzelców Karpackich Liceum Humanistycznym w Sarnano. Po zakończeniu wojny przebywał w Wielkiej Brytanii. W 1946 zdał maturę w liceum Bodney Air Field (hrabstwo Norfolk). W październiku 1947 powrócił do Polski i na krótko zamieszkał w Olsztynie, gdzie pracował jako referent w Polskiej Komunikacji Samochodowej. W 1948 rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Wrocławskim (UWr.); w 1952 uzyskał magisterium. W czasie studiów zawarł związek małżeński z Heleną Zalewską, ówczesną studentką polonistki. Następnie pracował jako bibliotekarz w Bibliotece Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Wrocławiu. Debiutował w 1954 artykułem pt. Nieznane listy Stanisława Trembeckiego w „Zbiorze Jabłonny”, opublikowanym na łamach „Pamiętnika Literackiego” (z. 3). W 1962-72 pracował w Zakładzie Historii Literatury Polskiego Oświecenia w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (IBL PAN) we Wrocławiu. W 1964 doktoryzował się na UWr. na podstawie rozprawy pt. Adam Naruszewicz w „Zabawach Przyjemnych i Pożytecznych”. Cz. 1 Sielanki (promotor prof. Władysław Floryan). W 1966-69 prowadził zajęcia dydaktyczne w Katedrze Literatury Polskiej UWr. W 1972 przeniósł się do Gdańska, gdzie otrzymał stanowisko docenta etatowego w Instytucie Filologii Polskiej miejscowego uniwersytetu. W 1986 habilitował się na podstawie rozprawy pt. „Zabawy Przyjemne i Pożyteczne” 1770-1777. Zarys monografii pierwszego polskiego czasopisma literackiego i w 1987 objął stanowisko docenta w Instytucie Filologii Polskiej Uniwersytetu Gdańskiego. Przygotowywał edycję Pism zebranych Tomasza Kajetana Węgierskiego. W 1992 otrzymał tytuł naukowy profesora. Odznaczony m.in. Krzyżem Monte Cassino, Medalem Zwycięstwa i Wolności (1975), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1988). Zmarł 15 marca 1997 w Gdańsku; pochowany tamże na Cmentarzu Garnizonowym.