PIWOWAR Lech

Urodzony 7 lutego 1909 w Krakowie; syn Adama Piwowara, geologa, działacza niepodległościowego, później związanego z Polską Partią Socjalistyczną, i Haliny z Czechowskich, nauczycielki. Dzieciństwo spędził w Dąbrowie Górniczej, następnie w Ząbkowicach Będzińskich i Olkuszu. Uczęszczał do Gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego w Olkuszu; w 1928 zdał maturę. Następnie zgłosił się jako ochotnik do Szkoły Podchorążych w Krakowie, a po jej ukończeniu odbył służbę wojskową w 1. Pułku Strzelców Podhalańskich i otrzymał stopień podporucznika rezerwy. W 1929 rozpoczął studia geologiczne na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ), po roku przerwał je i podjął studia na Wydziale Filozoficznym UJ (studiował tu do 1933). Brał aktywny udział w akademickim życiu literacko-artystycznym Krakowa. W 1929-30 należał do Krakowskiego Klubu Literatów (przez pewien czas pełnił funkcję sekretarza). Był współzałożycielem, a następnie współredaktorem wydawanego przez Klub miesięcznika „Antena Literacka”; w 1929 na łamach tego pisma debiutował wierszem pt. Smutek, szkicem pt. Indywidualizm a szkoły literackie i notami w rubryce Przegląd wydawnictw (nr 3). W 1931-35 należał do akademickiego Koła Literacko-Artystycznego „Litart”, a od 1934 pełnił funkcję sekretarza; na spotkaniach i wieczorach Koła recytował swoje wiersze, dostarczał tekstów do programów satyrycznych i parodystycznych, wygłaszał odczyty, brał udział w licznych dyskusjach, omawiał nowości literackie. Współpracował z Akademickim Kołem Artystycznym Miłośników Dramatu Klasycznego. Wiersze, artykuły, recenzje i wywiady z artystami zamieszczał m.in. w „Naprzodzie” (1930-36), „Kurierze Literacko-Naukowym” (1931-34), „Ekspresie Zagłębiowskim” (1932, 1934, 1937; okresowo sekretarz literacki), „Gazecie Artystów” (1934), a po rozłamie w redakcji tego pisma w „Tygodniku Artystów” (1934-35; w 1935 redaktor odpowiedzialny). Od 1933 współpracował także z Teatrem Artystów „Cricot”, przez pewien czas jako kierownik literacki oraz autor tekstów, m.in. dla działającego przy tej scenie kabaretu Tam Tam. Około 1933 zbliżył się do grupy pisarzy lewicowych, angażując się bezpośrednio w działalność polityczną; uczestniczył w licznych wiecach, manifestacjach, publicznych dyskusjach, a także imprezach organizowanych przez Komunistyczną Partię Polski (KPP). W 1933 wszedł w skład redakcji inspirowanego przez KPP „Biuletynu Literackiego”. W 1933 należał do Polskiego Akademickiego Klubu Artystycznego, grupującego młodzież o lewicującej orientacji ideowej. Działał w Akademickim Związku Pacyfistów, Związku Niezależnym Młodzieży Socjalistycznej, Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom, w Organizacji Młodzieży Towarzystwa Uniwersytetu Robotniczego oraz w Lidze Obrony Praw Człowieka i Obywatela. W 1934 zapisał się do Szkoły Nauk Społecznych przy Wydziale Prawa UJ. W październiku 1935 wziął udział w II Zjeździe Pisarzy Ludowych i podpisał program Jednolitego Frontu Pisarzy Ludowych. W 1935-37 był członkiem koła literacko-artystycznego Volty. Ogłaszał artykuły, recenzje oraz przekłady z poezji Guillaume'a Apollinaire'a i Vicente'a Huidobro, m.in. w „Naszym Wyrazie” (1935, 1937-38) i „Sygnałach” (1936-38). W 1936-37 przebywał przez dłuższy okres w Warszawie; rozpoczął współpracę z wychodzącym tam tygodnikiem „Szpilki”. W 1937 redagował Kolumnę literatury i sztuki w dodatku „Krakowskiego Kuriera Wieczornego”. Około 1937 przeniósł się do Dąbrowy Górniczej. W styczniu 1939 podjął pracę w Okręgowej Izbie Kontroli Państwowej w Katowicach. Równocześnie kontynuował studia w Wyższym Studium Nauk Społeczno-Gospodarczych w Katowicach. W lipcu 1939 ożenił się Wandą Markiewiczówną, malarką. Po wybuchu II wojny światowej w 1939 został zmobilizowany do wojska i wraz z 74. Pułkiem Piechoty stacjonującym na Śląsku, brał udział w walkach z Niemcami, a następnie wycofywał się z oddziałami wojska na wschód. Po dostaniu się do niewoli sowieckiej, został osadzony w Starobielsku; tam powstały jego ostatnie wiersze. Został zamordowany w Charkowie wiosną 1940; pochowany zbiorowej mogile w Piatichatkach.