PIEŚCIKOWSKI Edward

Urodzony 13 sierpnia 1932 w Chodzieży; syn Romana Pieścikowskiego, urzędnika bankowego, i Pelagii z domu Piosik. W czasie II wojny światowej przebywał w Chodzieży (włączonej do Rzeszy), pracując w niemieckim zakładzie kołodziejskim. Po zakończeniu wojny uczęszczał od 1947 do Gimnazjum i Liceum im. św. Barbary w Chodzieży. W 1951 zdał maturę i następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Poznańskim (UPozn.); w 1955 uzyskał magisterium. W tym czasie działał w studenckim ruchu naukowym, m.in. jako prezes Koła Naukowego Polonistów oraz przewodniczący Studenckiego Towarzystwa Naukowego przy UPozn. Debiutował w 1952 w dzienniku „Słowo Powszechne” notami reporterskimi i recenzjami z wystaw fotograficznych (podpisywanymi: p.); za właściwy debiut uważa recenzję książki Jerzego Gałuszki pt. Trudne lata, opublikowaną w 1955 w „Życiu Literackim” (nr 24). W 1954 rozpoczął pracę na UPozn. (od 1955 Uniwersytet im. Adama Mickiewicza, UAM) jako zastępca asystenta Katedrze Literatury Polskiej, następnie kolejno jako asystent i starszy asystent. W 1957 ożenił się z Witosławą Sikorską, bibliotekarką (zmarła 1990). Liczne artykuły i recenzje, głównie z zakresu literatury okresu pozytywizmu, a także felietony i recenzje filmowe zamieszczał m.in. w „Wybojach” (1956-57; tu m.in. magazyn ciekawostek pt. Bazar Poznański oraz wspólnie z K. Młynarzem artykuły podpisywane Iksy), „Twórczości” (1957, 1959, 1966, 1970, 1973), „Tygodniku Zachodnim” (1958-1960), „Ruchu Literackim” (1961, 1967, 1970-73, 1984-85), „Nurcie” (1965-66, 1969, 1974, 1983, 1988). W 1962 uzyskał na UAM stopień doktora nauk humanistycznych na podstawie rozprawy pt. Życie i twórczość Romana Zmorskiego (promotor prof. Zygmunt Szweykowski) i stanowisko adiunkta. Jednocześnie w 1955-67 należał do zespołu przygotowującego w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (PAN) publikację Literatura pozytywizmu i Młodej Polski. Bibliografia literatury polskiej «Nowy Korbut». W 1963 został członkiem Poznańskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk (w 1967-70 był sekretarzem Komisji Filologicznej, w 1987-90 wiceprezesem, od 1996 członkiem honorowym). W 1965-71 kierował Studiami Zaocznymi Polonistyki w Punkcie Konsultacyjnym UAM w Szczecinie. W 1969 habilitował się na podstawie rozprawy pt. «Emancypantka» i «Emancypantki» Bolesława Prusa i został mianowany docentem. W 1970-71 pełnił na UAM obowiązki zastępcy dyrektora Instytutu Filologii Polskiej, a w 1974-78 kuratora Zakładu Metodyki Nauczania Języka i Literatury Polskiej. W 1971-80 należał do Wojewódzkiego Komitetu Olimpiady Literatury i Języka Polskiego. W 1972 został członkiem komitetu redakcyjnego serii „Rozprawy Literackie” i „Materiały Literackie”. W 1972 i ponownie w 1981 i 1990 otrzymał nagrody Ministra Nauki, Szkolnictwa Wyższego i Techniki. W 1973-75 był prodziekanem a następnie do 1981 dziekanem Wydziału Filologicznego UAM. W 1973-77 pełnił funkcję wiceprezesa Poznańskiego Koła Towarzystwa im. M. Konopnickiej. W 1978-83, 1987-89, 1993-96 wchodził w skład Komitetu Nauk o Literaturze PAN. W 1980 został mianowany profesorem nadzwyczajnym. W 1984-85 pełnił funkcję prorektora UAM. W 1987-90 kierował Zakładem Historii Literatury Polskiej UAM. W 1991 został profesorem zwyczajnym. W 1996-1999 kierował Zakładem Literatury Pozytywizmu i Młodej Polski UAM. W tymże roku ożenił się z Renatą primo v. Mathias z domu Jagodzińską, fizykoterapeutką. W 2002 przeszedł na emeryturę; kontynuował pracę naukową i dydaktyczną na UAM. Od 2006 wykładał także w Wyższej Szkole Umiejętności Społecznych w Poznaniu. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1975), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1977), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1981). Zmarł 17 maja 2014 w Poznaniu.