PIASECKI Zdzisław

Urodzony 16 września 1932 w Horodle na Lubelszczyźnie; syn Bolesława Piaseckiego, urzędnika samorządu gminnego, i Apolonii z Kuczkowskich, nauczycielki. Dzieciństwo spędził wraz z rodziną na Wołyniu. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał w Horodle, tu przez dwa lata uczęszczał do szkoły powszechnej i uczył się na tajnych kompletach. W 1945-49 uczył się w Prywatnym Koedukacyjnym Gimnazjum Ogólnokształcącym im. Królowej Jadwigi w Horodle. W tym czasie należał do Związku Harcerstwa Polskiego. Po wysiedleniu rodziny we wrześniu 1950 z Horodla ze względu na działalność ojca w Polskim Stronnictwie Ludowym, mieszkał w Lewinie Brzeskim i kontynuował naukę w szkole ogólnokształcącej w Brzegu; w 1951 zdał maturę. W tymże roku podjął studia polonistyczne w Wyższej Szkole Pedagogicznej (WSP) we Wrocławiu. W okresie studiów należał do Związku Młodzieży Polskiej. W 1954, po ukończeniu studiów pierwszego stopnia i uzyskaniu kwalifikacji uprawniających do nauczania języka polskiego, został zatrudniony w Liceum Ogólnokształcącym w Myśliborzu. W tymże roku zawarł związek małżeński z Dorotą Smyczek, polonistką. Równocześnie z pracą w szkole kontynuował w 1956-59 studia polonistyczne na Uniwersytecie Wrocławskim (UWr.; w 1960 magisterium). W 1960 przeniósł się do Raciborza i podjął pracę w Technikum Ekonomicznym. W 1961 wstąpił do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Debiutował w 1963 artykułem pt. Ondraszek – bohater śląskiego ludu, opublikowanym w „Kwartalniku Nauczyciela Opolskiego” (nr 1). Od 1964 odbywał studia doktoranckie w WSP w Opolu, a w 1967 doktoryzował się na podstawie rozprawy pt. Problematyka zbójnicka w literaturze polskiej (promotor prof. Władysław Studencki↑). W tymże roku podjął pracę w Studium Nauczycielskim w Raciborzu. W 1970 został zatrudniony na stanowisku adiunkta w Katedrze Historii Literatury Polskiej WSP w Opolu i został członkiem Opolskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1973 zamieszkał na stałe w Opolu. W 1974 został mianowany starszym wykładowcą oraz prodziekanem Wydziału Filologiczno-Historycznego WSP w Opolu. Otrzymał nagrody Ministra Nauki i Szkolnictwa Wyższego III stopnia (1974, 1978, 1981, 1986). W 1982 habilitował się na UWr. na podstawie rozprawy pt. Stanisław Witkiewicz. Młodość i wczesny dorobek artysty i w 1983 otrzymał stanowisko docenta w WSP w Opolu; w 1987-93 pełnił obowiązki dziekana Wydziału Filologiczno-Historycznego. W 1990 został profesorem nadzwyczajnym w Instytucie Filologii Polskiej WSP w Opolu. W 1993 otrzymał tytuł naukowy profesora. W tymże roku objął stanowisko kierownika Zakładu (od 1995 Katedry) Literatury Pozytywizmu i Młodej Polski. W 1993-97 kierował jako prodziekan Studium dla Pracujących na Wydziale Filologiczno-Historycznym WSP i Uniwersytetu Opolskiego. W 1996 podjął współpracę z dwumiesięcznikiem społeczno-kulturalnym „Strony” i wszedł w skład Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN w Warszawie. W 1997 został dziekanem Wydziału Filologicznego. W 1998 otrzymał stanowisko profesora zwyczajnego w Uniwersytecie Opolskim. W 2000 wchodził w skład komitetu redakcyjnego „Studiów Slawistycznych Opolsko-Ostrawskich” wydawanych przez Uniwersytet Opolski. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1975), Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1978), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1984), Medalem Uniwersytetu Opolskiego (1995). Zmarł 3 października 2006 w Opolu; pochowany tamże na Cmentarzu Komunalnym Opole-Półwieś.