PIASECKI Stanisław

Urodzony 15 grudnia 1900 we Lwowie; syn Eugeniusza Piaseckiego, lekarza, nauczyciela wychowania fizycznego, i Gizeli z Szelińskich. Uczęszczał do Prywatnego Gimnazjum Realnego w Zakopanem. W 1912-16 należał do skautingu. Po zdaniu matury w 1917, studiował przez dwa lata architekturę na Politechnice Lwowskiej. W 1918 służył w Kompanii Wysokogórskiej. Debiutował w 1919 artykułem pt. Dlaczego bronimy Tatr, opublikowanym w czasopiśmie „Żołnierz Polski” (nr 25). W tymże roku, po objęciu przez ojca Katedry Wychowania Fizycznego i Higieny Szkolnej na Uniwersytecie Poznańskim, przeniósł się na Wydział Prawno-Ekonomiczny tegoż uniwersytetu. W 1920 brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej, a następnie w akcji plebiscytowej na Górnym Śląsku i w trzecim powstaniu śląskim. Od 1921 był działaczem organizacji Młodzież Wszechpolska, współredagował też miesięcznik młodzieży narodowej „Akademik”. W 1922 przebywał krótko w Wilnie i pracował w redakcji „Dziennika Wileńskiego”. Po uzyskaniu magisterium w 1925, przeniósł się w 1926 do Warszawy. Działał w Obozie Wielkiej Polski (OWP). Zajął się zawodowo pracą dziennikarską, publicystyką i krytyką literacką. W 1926 pracował krótko w „Gazecie Warszawskiej”, organie Związku Ludowo-Narodowego. W 1927 był redaktorem pisma „Wieś i Dwór”. W tymże roku został współpracownikiem dziennika „ABC”, w którym w 1930-35 prowadził stały dział recenzji teatralnych. W 1928 był współzałożycielem dziennika „Wieczór Warszawski”; w tymże roku rozpoczął współpracę z „Gazetą Krakowską”. W 1928 ożenił się z Ireną Religioni, śpiewaczką operową. Po rozwiązaniu w 1933 OWP, był związany ze środowiskiem Obozu Narodowo-Radykalnego. W 1929 powrócił do „ABC” i został sekretarzem redakcji. W 1932-34 prowadził stały dodatek dziennika „ABC” pt. „ABC Literacko-Artystyczne”, a w 1935 wraz z Wojciechem Wasiutyńskim założył własny tygodnik „Prosto z mostu”; po ustąpieniu z funkcji redaktorskich w „ABC” i „Wieczorze Warszawskim”, kierował pismem jako redaktor naczelny do 3 września 1939, jednocześnie prowadząc stały dział recenzji teatralnych. Był inicjatorem „Biblioteki Prosto z mostu”, w której wydawał też własne utwory. Artykuły, głównie polityczne, zamieszczał nadto w „Głosie Pracy Polskiej” i „Warszawskim Dzienniku Narodowym”. Po wybuchu II wojny światowej pozostał w Warszawie i podjął działalność konspiracyjną. W październiku 1939 powołany został w skład Zarządu Głównego Stronnictwa Narodowego i Komendy Głównej Organizacji Wojskowej stronnictwa (później Narodowej Organizacji Wojskowej); był też kierownikiem wydziału propagandy. Od grudnia 1939 redagował centralny organ stronnictwa, tygodnik „Walka.” Założył kawiarnię „ Arkadia”, w której zatrudniał literatów. Aresztowany przez gestapo 4 grudnia 1940 i osadzony na Pawiaku, z więzienia przesyłał w formie grypsów artykuły do „Walki”. Zginął 12 czerwca 1941 w zbiorowej egzekucji w Palmirach pod Warszawą .