PIASECKI Jan

Urodzony 13 lutego 1913 w Warszawie, syn Franciszka Piaseckiego, krawca, i Bronisławy z Bartosików. Uczęszczał do Gimnazjum im. J. Zamoyskiego, a następnie do Gimnazjum im. J. Poniatowskiego w Warszawie. W 1931 zdał maturę i rozpoczął studia na polonistyce i romanistyce Uniwersytetu Warszawskiego; w 1935 uzyskał magisterium w zakresie filologii polskiej. Następnie uczestniczył w dwuletnim studium doktoranckim prowadzonym przez prof. Józefa Ujejskiego↑; zamierzonej monografii o Józefie Blizińskim nie napisał. W 1937 ukończył Prywatną Jednoroczną Koedukacyjną Szkołę Bibliotekarską Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy i w następnym roku zaczął pracować w wypożyczalni Biblioteki Publicznej. Debiutował w 1938 opowiadaniem pt. A la Proust, wydrukowanym (pod pseudonimem Jadwiga Piasecka) w tomie pt. Staroświecki sklep, zawierającym utwory nagrodzone w konkursie ogłoszonym przez „Wiadomości Literackie” i firmę cukierniczą E. Wedel. W tym czasie rozpoczął współpracę z dwumiesięcznikiem „Przewodnik Literacki i Naukowy”. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał nadal w Warszawie i po zamknięciu Biblioteki Publicznej pracował od 1940 w Dzielnicowym Biurze Zarządu Miejskiego m.st. Warszawy jako inspektor aprowizacyjny. Po upadku powstania warszawskiego przebywał w Pruszkowie. Uczestniczył w akcji zabezpieczania i wywożenia z Warszawy zbiorów muzealnych i bibliotecznych. W marcu 1945 podjął ponownie pracę w Bibliotece Publicznej w Warszawie jako kierownik Działu Uzupełnień. Będąc pełnomocnikiem Ministerstwa Oświaty, uczestniczył w sprowadzeniu wywiezionych przez okupanta księgozbiorów bibliotek warszawskich oraz m.in. w zabezpieczaniu bibliotek podworskich. Równocześnie w 1945-49 pełnił funkcję sekretarza generalnego reaktywowanego po wojnie Związku Bibliotekarzy i Archiwistów Polskich. W 1946-49 wchodził w skład zespołu redakcyjnego kwartalnika „Przewodnik Literacki i Naukowy”, w którym publikował recenzje. Od 1947 należał do Polskiej Partii Socjalistycznej (od 1949 Polska Zjednoczona Partia Robotnicza). W 1948-49 studiował w Państwowej Wyższej Szkole Higieny Psychicznej w Warszawie. W 1949 rozpoczął pracę w Polskim Radiu jako kierownik Redakcji Prozy; przez krótki czas był sekretarzem Redakcji Słuchowisk, współorganizował Program III. Pisał liczne audycje literackie. Od lipca 1949 do marca 1950 był redaktorem miesięcznika „Bibliotekarz”. W 1960 ożenił się z Zofią Posmysz↑, prozaiczką, autorką słuchowisk radiowych. W 1965 został członkiem Związku Literatów Polskich. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1969) i Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1974). Zmarł 10 marca 1985 w Warszawie.