PĘDZIŃSKI Zbigniew

Urodzony 7 kwietnia 1928 w Sierakowie Wielkopolskim; syn Władysława Pędzińskiego, urzędnika państwowego, oraz Marii z domu Faytt (primo voto Pieńkowska). Był chory od urodzenia na chorobę Little'a (porażenie mięśni rąk i nóg oraz strun głosowych). Mieszkał kolejno w Międzychodzie i w Poznaniu. W czasie okupacji niemieckiej wysiedlony z Poznania, w 1940 zamieszkał w Siedlcach, gdzie uczył się na tajnych kompletach Gimnazjum Ogólnokształcącego im. B. Prusa. W 1946 powrócił do Poznania i kontynuował naukę w IV Państwowym Gimnazjum i Liceum Ogólnokształcącym im. św. Marii Magdaleny; w 1947 zdał maturę. Następnie rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Poznańskim; uczęszczał też na seminaria z filozofii i socjologii. W 1948-49 był słuchaczem Instytutu Wyższej Kultury Religijnej w Poznaniu. Od 1950 otrzymywał stypendium naukowe Ministerstwa Szkolnictwa Wyższego i Nauki. W 1951 uzyskał dyplom magistra. W 1953 ożenił się z Danutą Koszewską, polonistką. Debiutował w 1952 recenzją książek Wacława Kubackiego Arcydramat Mickiewicza i Palmira i Babilon, opublikowaną w „Przeglądzie Powszechnym” (nr 3). Ogłaszał liczne recenzje i artykuły m.in. w „Tygodniku Powszechnym” (1953-58), „Dziś i jutro” (1954-56; podpisywane też Z.P.), „Wrocławskim Tygodniku Katolickim” (1954-56). W 1955 został członkiem Związku Literatów Polskich. W tymże roku rozpoczął pracę w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk; tu pod kierunkiem prof. Zygmunta Szweykowskiego↑ brał udział w przygotowywaniu edycji komedii Józefa Blizińskiego, a w 1962 był zatrudniony na stanowisku adiunkta dokumentacji naukowej. Równocześnie rozwijał twórczość krytycznoliteracką oraz publicystyczną (obejmującą m.in. problematykę religijną, moralną i rehabilitacji inwalidów). Publikował w „Kamenie” (1956-67), „Twórczości” (1956-67), „Ilustrowanym Kurierze Polskim (1957-63), „Pomorzu” (1957-67), „Przewodniku Katolickim” (1957-67; podpisywane też T. Faytt), „Za i przeciw” (1957-1961), „Więzi” (1958-67), „Współczesności” (1958-67), „Homo Dei” (1959-66; tu stała współpraca pod pseudonimami: Jan Celer, Tytus Faytt), „Tygodniku Kulturalnym” (1962-67), „Literach” (1964-67) i w „Odrze” (1964-67). Jako krytyk i felietonista współpracował z Polskim Radiem. Był działaczem katolickim związanym z poznańskim oddziałem „Więzi”. Współpracował z wydawnictwem „Pallottinum”, przygotowując bibliografię zawartości polskich czasopism katolickich w Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej. Zmarł 8 kwietnia 1967 w Poznaniu; pochowany tamże na cmentarzu Górczyńskim.