PETERSOWA Zofia

Urodzona 15 lipca 1902 w Warszawie; córka Norberta Majdego, architekta, i Eweliny z domu Rosental. Po zdaniu matury w gimnazjum Zofii Kurmanowej w Warszawie, studiowała psychologię oraz nauki ekonomiczne na Wyższych Kursach Społeczno-Handlowych. Skończyła też roczny kurs w Instytucie Higieny Psychicznej z uprawnieniami pielęgniarki społecznej. W 1921 wyszła za mąż za Fryderyka Petersa, pracownika firmy Schlenker. Od 1923 pracowała w Towarzystwie Opieki nad Więźniami, tzw. Patronacie, następnie została członkiem Zarządu Oddziału Warszawskiego i Zarządu Głównego Towarzystwa. Jako kurator prowadziła Dom Dziecka (dla dzieci więźniów) w Radości oraz dom poprawczy dla dziewcząt na Okęciu w Warszawie. Była inspektorem objazdowym wszystkich oddziałów Patronatu, a przez jedenaście lat (do 1939) pełniła funkcję kuratora więzienia mokotowskiego w Warszawie. Równocześnie od 1928 rozwijała twórczość literacką, tłumacząc z języka niemieckiego powieści i opowiadania. W tymże roku została członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związek Literatów Polskich). W 1933 za działalność społeczno-oświatową wśród więźniów otrzymała Złoty Krzyż Zasługi. Publikowała opowiadania, felietony i artykuły przeważnie o tematyce społecznej w „Kurierze Porannym” (1931-32), w redagowanym i wydawanym przez siebie „Tygodniku Kobiety” (1936) oraz w piśmie „Kobieta w Świecie i w Domu” (1937). Podczas okupacji niemieckiej przebywała nadal w Warszawie; poszukiwana przez gestapo za działalność społeczną, musiała się ukrywać. Kontynuowała twórczość literacką, przygotowując tomy opowiadań Ścieżkami w głąb (zniszczony w 1944) i Światła we mgle. W czasie powstania warszawskiego została wywieziona do obozu przejściowego, skąd uciekła po dwóch miesiącach. W marcu 1945 zamieszkała w Łodzi. W 1945-50 była kierownikiem Inspektoratu Kulturalno-Oświatowego „Czytelnika”, a w 1950-52 dyrektorem wojewódzkiego zarządu Towarzystwa Wiedzy Powszechnej. Rozwijała twórczość przekładową z języka rosyjskiego i niemieckiego, a także twórczość oryginalną; opowiadania, artykuły, felietony drukowała w „Dzienniku Łódzkim” (1945-47), „Głosie Ludu” (1945-48), „Głosie Robotniczym” (1945-46, 1948) i w „Kronice” (1955-56). W 1952 podjęła pracę w rozgłośni Polskiego Radia w Łodzi, początkowo jako redaktor odpowiedzialny Redakcji Audycji Literackich, a od czerwca 1953 jako kierownik artystyczny tej rozgłośni. Była autorką licznych reportaży i słuchowisk radiowych. Odznaczona m.in. Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955). Zmarła 8 grudnia 1955 w Łodzi; pochowana na Cmentarzu Ewangelicko-Reformowanym w Warszawie.