PELC Janusz

Urodzony 5 września 1930 w Warszawie; syn Andrzeja Wacława Pelca, urzędnika, i Józefy Heleny z Ziółczyków. W okresie okupacji niemieckiej i po zakończeniu II wojny światowej mieszkał nadal w Warszawie. Ukończył tu w 1949 Gimnazjum i Liceum im. A. Mickiewicza. Następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim (UW); w 1953 uzyskał magisterium. Debiutował w tymże roku artykułem o Andrzeju Fryczu-Modrzewskim pt. Wielki bojownik o postęp i czołowy myśliciel polskiego renesansu, opublikowanym w „Polonistyce” (nr 5). W 1950 został członkiem Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza (od 1978 członek Zarządu Głównego i Sądu Honorowego). W czasie studiów pracował początkowo w szkolnictwie, a od 1952 w Pracowni Komitetu Redakcyjnego Dzieł Frycza Modrzewskiego przy Polskiej Akademii Nauk (PAN). W 1955 został przeniesiony do Instytut Badań Literackich (IBL) PAN na stanowisko starszego asystenta w Dziale Literatury Staropolskiej (później w Pracowni Historii Literatury XVII w., następnie w Pracowni Historii Literatury XVI w.). W 1956 został mianowany adiunktem. Artykuły i recenzje naukowe publikował m.in. w „Pamiętniku Literackim” (od 1955), „Przeglądzie Humanistycznym” (od 1959), „Odrodzeniu i Reformacji w Polsce” (od 1960) i w „Twórczości” (od 1960). W 1961 uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Z zagadnień artystycznych tradycji Jana Kochanowskiego w poezji polskiej schyłku XVI i początku XVII wieku (promotor prof. Kazimierz Budzyk). W 1964 został członkiem Towarzystwa Naukowego w Toruniu. W tymże roku ożenił się z Pauliną Buchwald, historykiem literatury. W 1966 habilitował się na podstawie rozprawy pt. Zbigniew Morsztyn, arianin i poeta i otrzymał stanowisko docenta. Poza pracą w IBL PAN prowadził od 1957 zajęcia dydaktyczne na UW (z przerwą w 1968-69), a w 1969-73 na Uniwersytecie Łódzkim. W 1968/69 wykładał historię kultury polskiej w Chrześcijańskiej Akademii Teologicznej w Warszawie. W 1969 został członkiem Stowarzyszenia Historyków Sztuki. Od tegoż roku do 1992 wchodził w skład komitetu redakcyjnego wydawanej przez IBL PAN serii „Studia Staropolskie” (był jej sekretarzem, a od 1976 zastępcą redaktora naczelnego), w 1970-78 redagował serię Problemy Literatury Staropolskiej. Od 1972 należał do Rady Naukowej IBL PAN (do 1990) i Biblioteki Kórnickiej PAN (do 1981) oraz był członkiem Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN (do 1993). W 1972-81 był członkiem rady redakcyjnej „Pamiętnika Biblioteki Kórnickej”, a w 1973-90 rady redakcyjnej „Literary Studies in Poland”. W 1975 jako stypendysta rządu belgijskiego prowadził w Belgii, Holandii i we Francji badania porównawcze nad europejskim renesansem i barokiem. W 1976 został profesorem nadzwyczajnym. Od tegoż roku kierował Pracownią Literatury Renesansu i Baroku IBL PAN, a po przejściu w 1981 do pracy na UW został kierownikiem Zespołu Literatury Staropolskiej, od 1983 kierownikiem Zakładu Literatury Staropolskiej i Oświecenia Instytutu Filologii Polskiej. Od początku istnienia brał udział w pracach Komitetu Redakcyjnego Wydania Sejmowego Dzieł wszystkich Jana Kochanowskiego i Komisji Badań nad Renesansem PAN. W 1977-81 był członkiem Międzynarodowej Asocjacji do Spraw Badań i Upowszechniania Kultur Słowiańskich przy UNESCO, a od 1978 International Comparative Literary Association. W 1980 zaczął redagować źródłową serię Cochanoviana. W 1980 został członkiem Zamojskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk, w 1982 członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego Warszawskiego, w 1983 członkiem założycielem Stowarzyszenia Autorów Dzieł Naukowych, w 1984 członkiem Komitetu Słowianoznawstwa PAN. W 1985 został mianowany profesorem zwyczajnym. W tymże roku wszedł w skład komitetu redakcyjnego międzynarodowej serii Emblemata et Symbola wydawanej w Holandii. W 1987 objął przewodnictwo Komisji Edytorsko-Tekstologicznej Międzynarodowego Komitetu Slawistów. W 1990 został członkiem Polskiego PEN Clubu, a w 1991 czynnym członkiem Polskiej Akademii Umiejętności. W 1994 objął funkcję redaktora naczelnego półrocznika „Barok”. Prowadził wykłady z historii literatury w Instituto Universitario Orientale w Neapolu w 1989, 1992 i 1996 oraz na uniwersytecie La Sapienza w Rzymie w 1992 i 1996. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1978). Zmarł 9 maja 2005 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Powązkowskim..