PAPUZIŃSKA Joanna

Urodzona 3 stycznia 1939 w Warszawie; córka Stanisława Papuzińskiego, pedagoga, i Zofii z Wędrychowskich, bibliotekarki. Uczęszczała do Liceum Ogólnokształcącego im. K. Hoffmanowej w Warszawie. Po zdaniu matury w 1955, studiowała dziennikarstwo na Uniwersytecie Warszawskim (UW). Należała do Związku Młodzieży Polskiej. Debiutowała w 1956 opowiadaniem o Januszu Korczaku pt. Człowiek o gorącym sercu, opublikowanym na łamach dwutygodnika „Świat Młodych” (nr 87). W 1957 zawarła związek małżeński z Januszem Beksiakiem, ekonomistą. Po uzyskaniu w 1961 magisterium, pracowała do 1963 w Wydawnictwie Harcerskim, następnie przez rok w bibliotece dla dzieci. W 1964 rozpoczęła studia doktoranckie na Wydziale Psychologii i Pedagogiki UW. Od tegoż roku współpracowała jako autorka audycji i słuchowisk dla dzieci z Redakcją Dziecięcą Polskiego Radia. Wiersze, opowiadania dla dzieci drukowała m.in. w czasopiśmie „Świerszczyk”. Publikowała nadto artykuły i recenzje, dotyczące literatury dla dzieci i młodzieży na łamach m.in. „Nowych Książek” (od 1967), i „Życia Szkoły” (1977-80, z przerwami). W 1969 uzyskała na UW doktorat, na postawie rozprawy pt. Czasopisma dziecięce jako społeczny instrument wychowania (promotor prof. Bogdan Suchodolski). Od 1976 była członkiem Związku Literatów Polskich (do rozwiązania Związku w 1983). Weszła w skład kolegium redakcyjnego Encyklopedii dla dzieci wydawnictwa Wiedza Powszechna. W 1979 otrzymała za twórczość krytycznoliteracką dla dzieci nagrodę Srebrne Koziołki, przyznaną na Biennale Sztuki dla Dziecka w Poznaniu. Od 1980 była członkiem Niezależnego Samorządnego Związku Zawodowego „Solidarność”. W 1981 habilitowała się na Wydziale Psychologii i Pedagogiki UW na odstawie rozprawy pt. Inicjacje literackie. W 1982 rozpoczęła pracę w Instytucie Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej UW (później Instytut Informacji Naukowej i Studiów Bibliologicznych). Publikowała w czasopismach wychodzących poza cenzurą, m.in. w 1986-89 współredagowała z Krystyną Starczewską pisemko dla dzieci „Okienko”, drukowała tu swoje utwory anonimowo lub pod pseudonimem Brzan Jechwa. Prowadziła w swoim mieszkaniu salon kultury niezależnej, w którym odbywały się odczyty, pokazy filmowe, spotkania literackie i polityczne oraz działał teatr domowy. Oprócz pracy dydaktyczno-naukowej w Instytucie Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej, kierowała od 1986 Zespołem Naukowo-Badawczym Literatury dla Dzieci i Młodzieży Instytutu Literatury Polskiej UW. W 1989 została członkiem Stowarzyszenia Pisarzy Polskich (weszła także w skład Zarządu Głównego Stowarzyszenia), a w 1991 członkiem International Research Society for Children's Literature. W 1991 była twórcą, a następnie redaktorem naczelnym dwumiesięcznika poświęconego książce dla dzieci „Guliwer”; drukowała tu także artykuły, m.in. pod pseudonimem Zofia Wędrych; za stworzenie tego pisma otrzymała Medal im. J. Korczaka (1994) i nagrodę Ministra Kultury i Sztuki (1996). W 2005 otrzymała medal Stowarzyszenia Przyjaciół Książki dla Młodych – Polska Sekcja IBBY (Międzynarodowego Kuratorium Książki Dziecięcej) za całokształt twórczości, nagrodę „Guliwer w krainie Liliputów”, przyznaną przez kwartalnik „Guliwer” oraz Order Uśmiechu, przyznany przez Międzynarodową Kapitułę. Odznaczona m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1989). Mieszka w Warszawie.