PAŃSKI Jerzy

Urodzony 7 maja 1900 w Łodzi; syn Aleksandra Pańskiego, lekarza, i Róży z Seidemannów; brat Antoniego Pańskiego, filozofa, tłumacza Bertranda Russella, oraz Wacława Pańskiego, znanego jako Wacław Solski↑, prozaika, poety. W 1914 zamieszkał w Mińsku, skąd w 1918 powrócił do Łodzi. W 1921 zdał jako ekstern maturę w Warszawie. Następnie rozpoczął studia filozoficzne na Uniwersytecie Warszawskim, po dwu latach przeniósł się na polonistykę (studiów nie ukończył). Równocześnie w 1921-24 pracował jako statystyk ekonomista w Głównym Urzędzie Statystycznym i w Instytucie Gospodarstwa Społecznego. W 1925-31 był zatrudniony w prywatnym przedsiębiorstwie handlowym. Twórczość krytycznoliteracką rozpoczął w 1926, debiutując recenzją powieści Ilji Erenburga pt. Miłość Joanny Ney, zamieszczoną w „Gazecie Literackiej” (nr 17); na łamach tego pisma publikował do 1927 (m.in. cykle pt. Dookoła teatrów warszawskich, Z teatrów warszawskich). Równocześnie od 1926 (do 1939) był współpracownikiem wydawnictwa Rój jako tłumacz, redaktor działu literatury francuskiej i recenzent współczesnej prozy polskiej. W 1930 był redaktorem czasopisma „Przekrój”, a w 1931-32 współpracownikiem redakcji „Przeglądu Socjalistycznego” (tu w 1932 felietony podpisywane Jerzy Stefanowski). W 1932-36 pracował ponownie w Głównym Urzędzie Statystycznym; prowadził prace badawcze w dziedzinie statystyki, pracując jednocześnie jako lektor i tłumacz w wydawnictwie Rój. Recenzje i artykuły ogłaszał w piśmie „Czarno na białem” (1937-39; też pod pseudonimem Stefan Dmowski; tu m.in. cykl recenzji pt. Tydzień teatralny) oraz w lwowskich „Sygnałach” (1938-39; tu recenzje w dziale Teatry warszawskie). Podczas II wojny światowej przebywał w Związku Radzieckim, pracował początkowo jako buchalter, a następnie w 1942-43 jako redaktor polskich audycji radiowych. W maju 1943 zamieszkał w Moskwie, był członkiem redakcji, a później redaktorem dwutygodnika „Nowe Widnokręgi” (1942-45; tu artykuły, recenzje podpisywane m.in.: J.S., J. Stefanowski, Spectator, Stephen). Od 1945 był też redaktorem tygodnika „Wolna Polska” (1943-44; tu artykuły podpisywane m.in.: J.P., P., Stephen). Należał do Związku Patriotów Polskich i od 1944 (również w Moskwie) do Polskiej Partii Robotniczej (od 1948 Polska Zjednoczona Partia Robotnicza). W 1944 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związek Literatów Polskich). W 1946 powrócił do Warszawy i objął stanowisko zastępcy dyrektora naczelnego Polskiego Radia (do 1952). Ożenił się z Romaną Halberstat. W 1947-48 publikował korespondencje w „Odrodzeniu” (pod pseudonimami: Dr J.P. Zajączkowski, J.P. Zajączkowski). W 1948-50 był prezesem Spółdzielni Wydawniczej „Czytelnik”, a w 1951-53 dyrektorem Centralnego Zarządu Teatrów. W 1954-56 pełnił funkcję radcy Ministra Kultury i Sztuki. W 1956 został sekretarzem generalnym Komitetu do Spraw Radiofonii. W 1957-62 był dyrektorem programowym Telewizji Polskiej. Kontynuował twórczość przekładową z języka rosyjskiego i francuskiego. W 1963 współpracował z „Życiem Warszawy” (tu cykl felietonów Z notatek tetryka). Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (1946) i Krzyżem Oficerskim (1955) Orderu Odrodzenia Polski oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1952). Zmarł 22 czerwca 1979 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Powązkowskim.