BIO
Urodzony 26 kwietnia 1901 w Paryżu; syn Petko (Piotra) Naumoffa, artysty muzyka (skrzypka), i Leokadii Marii z Ostrowskich, artystki malarki. Do szkoły powszechnej uczęszczał w Paryżu. W 1912 przyjechał do Warszawy i tu w 1920 ukończył Gimnazjum im. S. Staszica. W tymże roku brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej. Od grudnia 1920 studiował na Wydziale Mechanicznym Politechniki Warszawskiej (do 1923) i Wydziale Filozofii Uniwersytetu Warszawskiego; w 1930 uzyskał absolutorium. Debiutował w 1921 artykułem O nowej sztuce. Z metodyki czynu, opublikowanym w czasopiśmie młodzieżowym „Czyn” (nr 6). Od 1922 pracował jako dziennikarz w Polskiej Agencji Telegraficznej (PAT), do 1930 w redakcji centralnej w Warszawie. Współpracował z wydawnictwem Witolda Hulewicza i Kazimierza Paszkowskiego, przygotowując w 1923-24 trzy tomiki do serii „Miniatury”. Publikował m.in. w „Kurierze Warszawskim” (1925-29). W 1931-34 przebywał w Berlinie jako zastępca korespondenta PAT, a następnie powrócił do pracy w redakcji centralnej w Warszawie. Był członkiem Syndykatu Dziennikarzy Warszawskich (od 1929) oraz Verein Ausländischer Presse w Berlinie (1930-34). Współpracował (od 1934) z „Kurierem Porannym”, w którym ogłaszał recenzje i artykuły, a w 1936-39 prowadził felieton filozoficzny. Zajmował się też zagadnieniami choreografii; artykuły dotyczące tańca widowiskowego publikował w „Wiedzy i Życiu” (1938-39) i „Życiu Sztuki” (1938). Po wybuchu II wojny światowej przedostał się do Rumunii, gdzie należał do redakcji „Biuletynu Codziennego Komitetu Obywatelskiego”, a później (do czerwca 1940) pracował w Biurze Prasowym Ambasady Polskiej w Bukareszcie. W 1940-42 służył w Samodzielnej Brygadzie Strzelców Karpackich, a w 1943-46 w 2. Korpusie Polskim. Należał do zespołów redakcyjnych czasopism wojskowych: „Ku wolnej Polsce” (Palestyna, 1940-42), „Orzeł Biały” (Bliski Wschód, Włochy, od 1942), „Dziennik Żołnierza APW” [Armii Polskiej na Wschodzie] (Palestyna, Egipt, 1943-44), „Polska Parada” (Egipt, 1943), w których publikował też liczne recenzje, artykuły i reportaże (pod pseudonimami: Jan Jordan, J. O-ski, O.N., On). Za służbę prasową w 2. Korpusie otrzymał Brązowy Krzyż Zasługi z Mieczami. W 1946 został członkiem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie, w 1947 Związku Dziennikarzy Rzeczpospolitej Polskiej. W 1947-49 przebywał w Brukseli i był sekretarzem redakcji oraz redaktorem działu kulturalnego tygodnika „Orzeł Biały”. W 1949 wraz z redakcją tego pisma, której był członkiem do 1950, przeniósł się do Londynu. Z „Orłem Białym” współpracował do 1986, publikując (głównie pod pseudonimami: J. Jordan, J.O., J.O.N., (On), J. Ostr.) recenzje teatralne, artykuły oraz liczne sprawozdania i notatki dotyczące wydarzeń kulturalnych (m.in. w 1950-54 stała rubryka Życie kulturalne w kraju i na obczyźnie, podpisana (n) lub anonimowo). Recenzje i artykuły ogłaszał też w wydawanych w Londynie pismach „Poradnik Świetlicowy” (później „Poradnik Kulturalno-Oświatowy”, 1949-58), „Życie” (1950-52), „Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza” (1953-60; w 1953-55 wchodził w skład zespołu redakcyjnego). Od 1952 był członkiem Instytutu Badania Zagadnień Krajowych. W 1954 ożenił się z Heleną Żurkowską, pisarką i dziennikarką. W następnych latach kontynuował twórczość krytyczną i równocześnie podjął studia z zakresu filozofii na Polskim Uniwersytecie na Obczyźnie. W 1961 uzyskał magisterium, a następnie przygotował pracę doktorską pt. Alfred Espinas – précurseur de la prakséologie. Ses antécedens et ses successeurs (wyd. 1973). Od 1963 był członkiem Polskiego Towarzystwa Naukowego na Obczyźnie i w „Rocznikach” tego Towarzystwa ogłaszał rozprawy naukowe z zakresu historii filozofii i prakseologii (1958/59, 1967/68, 1968/69); publikował także w czasopismach krajowych „Ruch Filozoficzny” (1962, podpisany Jan Jordan, 1970), „Rozprawy Filozoficzne” (1969). Od 1970 należał do Polskiego Towarzystwa Historycznego w Wielkiej Brytanii. Po 1970 publikował recenzje teatralne i artykuły (m.in. dotyczące historii teatru emigracyjnego) nadal w „Orle Białym”, a także w innych czasopismach wydawanych w Londynie „Gazecie Niedzielnej” (1971-86), „Oficynie Poetów” (1973-80), „Wiadomościach” (1976-80), „Przeglądzie Powszechnym” (1977-82). Zmarł 10 grudnia 1986 w Londynie.
Twórczość
Poza pracami z zakresu historii filozofii i prakseologii napisał:.
1. Dramatopisarstwo. W: Literatura polska na Obczyźnie 1940-1960. T. 1. Londyn 1964 s. 187-208 i odbitka.
2. Dwadzieścia pięć lat teatru polskiego na Obczyźnie 1939-1964. Powst. ok. 1970. Druk fragmentów: Narodziny polskiego teatru żołnierskiego w Rosji. „Orzeł Biały”, Londyn 1978 nr 1308-1311, 1314, 1316; Czołówka Teatralna Brygady Karpackiej. „Zeszyty Historyczne”, Paryż 1979 nr 49; Teatr Dramatyczny II Korpusu [w Iraku, Palestynie, Włoszech]. „Orzeł Biały”, Londyn 1981 nr 1356; 1982 nr 1357, 1358, 1361; 1983 nr 1369, 1371, 1378; 1984 nr 1380; Pierwsze występy teatru polskiego za granicą w 1939 roku [w Rumunii]. „Tydzień Polski”, Londyn 1983 nr 8; Polski Teatr Dramatyczny w Paryżu w 1940 roku. „Tydzień Polski”, Londyn 1983 nr 29-30; Emigracyjny teatr dramatyczny w Anglii [po 1945]. „Gazeta Niedzielna”, Londyn 1984 nr 2, 7, 13, 21, 23, 29, 32, 39; 1985 nr 1, 5, 38; 1986 nr 31; Początki Teatru Dzieci i Młodzieży „Syrena” [w Londynie]. „Orzeł Biały”, Londyn 1984 nr 1381-1390; Teatr kukiełkowy [o „Teatrze Malowanym” w Londynie 1963-1964]. „Orzeł Biały”, Londyn 1986 nr 1406.
3. Od biografii do biografiki. Londyn: Polskie Towarzystwo Naukowe na Obczyźnie 1972, 11 s.
Przekłady
Prace redakcyjne
Omówienia i recenzje
• Ankiety dla IBL PAN 1967, 1973, 1974.
• J. Ostrowski. „Pamiętnik Literacki”, Londyn 1978 t. 2.
• J. Ostrowski: Moja droga do filozofii. „Gazeta Niedzielna”, Londyn 1982 nr 2.