OKOŃ Jan

Urodzony 20 marca 1940 w Korczowie (powiat Biłgoraj); syn Marcina Okonia, kowala, i Anieli z Gierułów. W 1953-57 uczęszczał do Liceum Ogólnokształcącego w Biłgoraju. Następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie. Po ukończeniu w 1962 studiów rozpoczął staż asystencki, a w 1963 studium doktoranckie przy Katedrze Historii Literatury Polskiej UJ. W tym czasie uczestniczył w zajęciach filologii słowiańskiej i filologii klasycznej UJ. Debiutował w 1963 szkicem pt. Chesterton żywy, opublikowanym w miesięczniku „Znak” (nr 9; pod pseudonimem Janusz Stejna). W tymże roku ożenił się z Joanną Wędrychowską, językoznawczynią. W 1965 ogłosił na łamach „Pamiętnika Literackiego” (z. 3) pierwszy artykuł naukowy pt.Teatralia w zbiorze Adama Wolańskiego. W 1968 uzyskał stopień doktora na podstawie rozprawy Dramat i teatr szkolny jezuitów w Polsce wieku XVII w świetle programów teatralnych (promotorzy: profesor Stanisław Pigoń, profesor Tadeusz Ulewicz). W 1968-73 pracował w Oddziale Starych Druków Biblioteki Jagiellońskiej na stanowisku adiunkta bibliotecznego, a po zdaniu w 1970 egzaminu specjalistycznego, dyplomowanego adiunkta bibliotecznego. Opracowywał m.in. opisy do Katalogu poloników XVI wieku Biblioteki Jagiellońskiej. W 1970 został członkiem Komisji Historycznoliterackiej Oddziału Polskiej Akademii Nauk (PAN) w Krakowie. W 1971 przebywał na miesięcznym kursie języka i kultury włoskiej w Rzymie. W tymże roku oraz powtórnie w 1981 otrzymał nagrodę Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego. W 1973 rozpoczął pracę na stanowisku adiunkta w Instytucie Filologii Polskiej Wyższej Szkoły Pedagogicznej (WSP) w Krakowie i do 1978 zajmował się organizacją zaocznych i stacjonarnych studiów bibliotekoznawczych, utworzeniem Zakładu Bibliotekoznawstwa przy Instytucie Filologii Polskiej oraz przekształceniem go w Samodzielny Zakład Bibliotekoznawstwa WSP. W 1976 otrzymał dyplom Ministra Kultury i Sztuki za osiągnięcia w upowszechnianiu kultury. W 1977-78 brał udział w pracach Zespołu Dydaktyczno-Wychowawczego Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej przy Ministrze Oświaty i Szkolnictwa Wyższego. W 1978 habilitował się w WSP na podstawie pracy pt. Epika romansowa Samuela Twardowskiego i w 1980 otrzymał tamże etat docenta. W 1981-85 był lektorem języka polskiego w Università degli Studi w Mediolanie. W 1987-90 był wicedyrektorem Instytutu Filologii Polskiej WSP w Krakowie. W 1990 został członkiem Komisji Neolatynistycznej Komitetu Nauk o Kulturze Antycznej PAN, a od 1991 wiceprzewodniczącym Komisji Historycznoliterackiej Oddziału PAN w Krakowie (do 1995). W 1991 otrzymał stanowisko profesora na WSP. W 1992 zainicjował powstanie Zakładu Kultury i Literatury Staropolskiej WSP, którym kierował do 1994. W tymże roku został członkiem komitetu redakcyjnego „Ruchu Literackiego”. W 1994-2005 sprawował funkcję kierownika Katedry Literatury Staropolskiej i Nauk Pomocniczych na Uniwersytecie Łódzkim. W 1995 otrzymał tytuł naukowy profesora. Do 1996 pracował równocześnie w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Krakowie. W tymże roku został członkiem Société Internationale d'Histoire Comparée du Théâtre, de l'Opéra et du Ballet w Paryżu oraz Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. W 2000-02 był zatrudniony na stanowisku profesora zwyczajnego w Instytucie Filologii Romańskiej Uniwersytetu Wrocławskiego. Mieszka w Krakowie.