NOWOBIELSKA Hanka

Urodzona 11 maja 1912 w Łuczanach pod Lwowem w rodzinie nauczycielskiej; córka Jana i Marii Łukasiewicz. W 1915 przeniosła się wraz z rodziną na Podhale. W 1920 zamieszkała na stałe we wsi Białka Tatrzańska pod Nowym Targiem. Do szkoły powszechnej uczęszczała kolejno w Brzegach, Białce, Krakowie oraz do klasy szóstej i siódmej u sióstr klarysek w Starym Sączu. Uczyła się też w Szkole Gospodarstwa Domowego w Kuźnicach pod Zakopanem. Pierwszy swój wiersz pt. Tęsknota opublikowała w 1936 w piśmie „Orędownik” (nr 71; podpisany Hanka). W piśmie tym w 1936-37 oraz w „Gazecie Podhalańskiej” w 1938-39 ogłaszała liczne wiesze i gawędy. W 1937 wyszła za mąż za Józefa Fiutowskiego, artystę rzemieślnika. Po zakończeniu II wojny światowej mieszkała nadal w Białce. Publikowała wiersze m.in. w „Gazecie Podhalańskiej” (1946-47), „Wieściach” (1957-60), „Tygodniku Kulturalnym” (1964-67, 1970-72, 1974-77, 1979, 1981) i „Chłopskiej Drodze” (1970-80, 1983, 1986). Należała do Międzywojewódzkiego Klubu Pisarzy Ludowych w Lublinie, Stowarzyszenia Twórców Ludowych (od 1965) oraz od 1968 do Grupy Literackiej „Gronie”. Otrzymała wiele nagród i wyróżnień literackich, m.in. nagrody Towarzystwa Miłośników Ludowej Kultury i Sztuki Góralskiej (1961, 1966), nagrodę Międzywojewódzkiego Klubu Pisarzy Ludowych, Wydziału Kultury Wojewódzkiej Rady Narodowej w Lublinie i Wojewódzkiego Domu Kultury (1966), nagrodę Stowarzyszenia Twórców Ludowych (1970), nadto w 1973, 1978 oraz 1980 nagrody w Ogólnopolskim Konkursie Literackim im. J. Pocka. Była członkiem honorowym Związku Podhalan (od 1984). Otrzymała odznakę „Zasłużony Działacz Kultury” (1965), Złoty Krzyż Zasługi (1977) oraz Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1988). Zmarła 3 lutego 1992 w Białce Tatrzańskiej.