BIO
Urodzona 24 maja 1946 w Zakopanem w rodzinie nauczycielskiej; córka Kazimierza Nowickiego i Katarzyny z Witowskich. Od dzieciństwa mieszkała w Nowym Sączu i tu uczęszczała do Liceum Ogólnokształcącego im. M. Konopnickiej oraz do Szkoły Muzycznej im. F. Chopina. Po zdaniu matury w 1963, studiowała filologię polską na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ) w Krakowie. W 1968 uzyskała magisterium i rozpoczęła pracę jako stażystka na Wydziale Filologicznym UJ. W tymże roku wyszła za mąż za Mariana Jeża, inżyniera. Studia doktoranckie odbywała w 1969-70 na UJ; kontynuowała je na Uniwersytecie Warszawskim (UW). Debiutowała w 1970 artykułem pt. Mikołaj Grodziński, pierwszy polski uczeń G.B. Marina, opublikowanym w „Zeszytach Naukowych Uniwersytetu Jagiellońskiego, Prace Historycznoliterackie” (z. 17). W 1973 została zatrudniona na stanowisku starszego asystenta na Wydziale Filologii Polskiej i Słowiańskiej UW i przeniosła się na stałe do Warszawy. W 1974 doktoryzowała się na UJ na podstawie pracy Pieśni, tańce i padwany. Z historii staropolskich gatunków literackich (promotor prof. Tadeusz Ulewicz), w tymże roku objęła stanowisko adiunkta na UW. W 1987-88 odbywała staż naukowy w Instytucie Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (PAN). W 1989 habilitowała się na UW na podstawie rozprawy Homo viator – Mundus – Mors. Studia z dziejów eschatologii w literaturze staropolskiej i w 1990 otrzymała stanowisko docenta. Równocześnie pracowała na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (KUL), kierując Katedrą Literatury Staropolskiej (1991-93). W swojej pracy badawczej zajmowała się literaturą i kulturą staropolską (głównie historią idei) oraz zagadnieniami komparatystycznymi. W 1992 otrzymała na UW stanowisko profesora nadzwyczajnego. W tymże roku była członkiem redakcji rocznika „Polono-Slavica”. W 1993-96 pełniła funkcję dyrektora Instytutu Literatury Polskiej UW. W 1994 została kierownikiem zespołu Badań Literackich nad Kulturą i Literaturą Epok Dawnych na UW, a w 1996 także Zakładu Literatury i Kultury Epok Dawnych. W 1994 brała udział w stworzeniu interdyscyplinarnego pisma „Barok”, następnie do 1996 była członkiem jego redakcji. Wykładała także okresowo na Studium Podyplomowego, Studium Zaocznego Filii UW w Białymstoku oraz Polonicum. Uczestniczyła w pracach Komisji Ekspertów do Spraw Wydziałów Filologicznych, w Radzie Programowej Studiów Licencjackich i Podyplomowych oraz w Komisji Oceniającej Wydziału Polonistyki UW (od 1997 wiceprzewodnicząca Komisji). W 1996 została przewodniczącą Rady Naukowej Instytutu Literatury Polskiej i Katedry Kultury Polskiej UW oraz przewodniczącą Komitetu Nauk o Literaturze Polskiej PAN, a także członkiem Towarzystwa Naukowego Warszawskiego oraz Rady Naukowej Zakładu Badań nad Literaturą Religijną KUL. W tymże roku brała udział w pracach komitetu organizacyjnego Zjazdu Polonistów. W 1996-99 przewodniczyła Komitetowi Nauk o Literaturze Polskiej PAN, a w 1996-2002 Radzie Naukowej Instytutu Literatury Polskiej UW. W 1998 została profesorem zwyczajnym. W tymże roku była organizatorem I Kongresu Polonistyki Zagranicznej. Uczestniczyła w posiedzeniach Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza. Wykładała na uniwersytetach w Rzymie, Mediolanie, Genui, Urbino, Padwie, Pizie, Neapolu i Poczdamie. Zajmowała się także popularyzacją wiedzy m.in. w ośrodkach kształcenia nauczycieli, w audycjach radiowych i telewizyjnych. W 1997 weszła w skład Rady Naukowej Ośrodka Badań nad Tradycją Antyczną w Polsce i Europie Środkowo-Wschodniej UW. W tymże roku zainicjowała serię wydawniczą Nauka o Literaturze Polskiej za Granicą. Wyróżniona wielokrotnie nagrodą Rektora UW. W 2001 otrzymała po raz kolejny nagrodę indywidualną Ministra Edukacji Narodowej za wybitne osiągnięcia naukowe. Od tegoż roku do 2002 była członkiem Sekcji Literaturoznawstwa, Bibliotekoznawstwa i Informacji Naukowej Komitetu Badań Naukowych. W 2002-06 pełniła funkcję dziekana Wydziału Polonistyki UW. Mieszka w Warszawie.
Twórczość
1. Madrygały staropolskie. Z dziejów liryki miłosnej w epoce Renesansu i Baroku. Wrocław: Wydawnictwo Ossolineum 1978, 126 s. Polska Akademia Nauk Instytut Badań Literackich.
Nagrody
Zawartość
2. Homo viator – Mundus – Mors. Studia z dziejów eschatologii w literaturze staropolskiej. T. 1-3. Warszawa: Wydział Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego 1988, 161 + 352 + 225 s.
Nagrody
3. Pieśni czasu śmierci. Studium z historii duchowości XVI-XVIII wieku. Lublin: Towarzystwo Naukowe Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego 1992, 478 s. Katolicki Uniwersytet Lubelski. Zakład Badań nad Literaturą Religijną.
Nagrody
Zawartość
4. Sarmaci i śmierć. O staropolskiej poezji żałobnej. Warszawa: Państwowe Wydawnictwo Naukowe 1992, 339 s.
Zawartość
5. Jan Andrzej Morsztyn i Giambattista Marino. Dialog poetów europejskiego baroku. [Studium]. Warszawa: Wydział Polonistyki Uniwersytetu Warszawskiego 2000, 430 s.
Przekłady
włoski
Artykuły w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.
Przekłady
Prace redakcyjne
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN 1997, 1998.