NOSKOWSKI Witold

Urodzony 10 marca 1874 w Warszawie; syn Władysława Noskowskiego, przyrodnika i dziennikarza, i Anieli z Komarnickich. Po śmierci ojca w 1881 zamieszkał wraz z rodziną u dziadka ze strony matki we Lwowie. Tam uczęszczał do Gimnazjum im. Franciszka Józefa. Jednocześnie uczył się solowego śpiewu u Władysława Bogdańskiego oraz gry na fortepianie u Stanisława Niewiadomskiego. Został członkiem lwowskiego chóru męskiego Echo. W 1892 zdał maturę i rozpoczął studia prawnicze na Uniwersytecie Lwowskim, które ukończył w 1896. W czasie studiów był czynnym członkiem Czytelni Akademickiej, wygłaszał tu prelekcje o muzyce i teatrze. W okresie wakacyjnym pogłębiał wiedzę z zakresu muzyki u swojego stryja, kompozytora, Zygmunta Noskowskiego. W 1898-1900 odbywał studia wokalne w Moskwie, a potem w Mediolanie. Nie otrzymawszy, jak się spodziewał, umowy w teatrze operowym La Scala, zrezygnował z kariery śpiewaczej i powrócił do Krakowa, gdzie zajął się na stałe dziennikarstwem. Debiutował w 1898 artykułem pt. Komu Bóg i wiara miła!, opublikowanym na łamach czasopisma „Głos Narodu” (nr 277; pod pseudonimem Keryks); ogłaszał tu do 1901 recenzje teatralne i muzyczne (także podpisane: Ego, Łada) oraz prowadził rubrykę Co niesie życie. Uwagi (podpisany Keryks); od kwietnia do września 1901 pełnił funkcję redaktora odpowiedzialnego. Następnie do 1902 był zastępcą redaktora naczelnego „Naszego Głosu”. Drukował też m.in. w „Głosie Literackim i Społecznym” (1900-01; podpisany Wł. Ł.). W 1902-15 był zastępcą redaktora naczelnego dziennika „Czas”, w którym publikował recenzje muzyczne, plastyczne i artykuły polityczne. W 1904-16 współpracował z „Kurierem Warszawskim”, w którym prowadził dział korespondencji z Krakowa (podpisany Włodzimierz Łada), a także publikował artykuły, głównie na tematy polityczne. Uczestniczył w życiu cyganerii krakowskiej. Był w 1905 współzałożycielem krakowskiego kabaretu artystów Zielony Balonik i współtwórcą (pod pseudonimem Taper) jego programów, jako autor tekstów piosenek, szopek, muzyki, a również wykonawca. Zawarł związek małżeński z Leokadią Turowską (rozwód 1924). W 1913 ogłaszał artykuły w „Tygodniku Ilustrowanym” (podpisany True). Od 1915 współpracował z „Głosem Narodu”, na którego łamach publikował recenzje literackie i teatralne (podpisane też W.N.). Po zakończeniu I wojny światowej przeniósł się w 1918 do Warszawy. Początkowo pracował jako redaktor naczelny „Dziennika Powszechnego”. W maju 1921 wyjechał na krótko do Poznania, gdzie do 1922 redagował dział polityczny „Dziennika Poznańskiego”. Następnie powrócił do Warszawy, założył agencję telegraficzną East Express, której był pierwszym dyrektorem. Pracował też jako sprawozdawca sejmowy. Jednocześnie w 1922-25 prowadził w dzienniku „Przegląd Wieczorny” stały dział pt. Z obozu tajnych celów. W 1924 zawarł związek małżeński z Bronisławą Wojciechowską-Młodziejowską, aktorką. W sierpniu 1925 osiadł na stałe w Poznaniu, redagował dział kultury i sztuki w „Kurierze Poznańskim”, dla którego pisywał systematycznie recenzje teatralne. Zajmował się sprawami opery i teatrów w Poznaniu; działał w Deputacji Teatralnej i Radzie Miejskiej. Współpracował, jako autor felietonów i audycji słowno-muzycznych, z powstałą w Poznaniu w 1927 regionalną rozgłośnią Polskiego Radia. W 1928-31 prowadził rubrykę Życie teatralne w tygodniku „Tęcza” (podpisany W.N.). W 1937 otrzymał Srebrny Wawrzyn Polskiej Akademii Literatury (odznaczenia nie przyjął). Po wybuchu II wojny światowej w październiku 1939 został aresztowany w Poznaniu przez gestapo i wywieziony do Fortu VII, gdzie prawdopodobnie 1 listopada 1939 został zamordowany.