NADZIN Stanisław

Urodzony 28 sierpnia 1914 w Warszawie; syn Helmana Gumana, urzędnika, i Nadziei z Winickich. Uczył się w Gimnazjum im. M. Kreczmara w Warszawie, tu w 1932 zdał maturę. Następnie studiował prawo na Uniwersytecie Warszawskim; w 1936 uzyskał magisterium. W czasie studiów był członkiem Związku Niezależnej Młodzieży Socjalistycznej Życie. Debiutował w 1936 reportażem pt. Rybacy, opublikowanym w „Nowej Wsi” (nr 10; autor podpisany Stanisław Nadzin). W 1936-37 pracował jako urzędnik w Banku Dyskontowym w Warszawie. W tym czasie nawiązał współpracę z Polskim Radiem jako autor słuchowisk. Pisywał też drobne utwory sceniczne dla Teatru Młodych w Warszawie. Po wybuchu II wojny światowej przebywał w Związku Radzieckim, gdzie początkowo pracował w urzędach finansowych. Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej w 1941 był redaktorem gazet rejonowych w obwodach saratowskim i woroneskim. Od lutego do kwietnia 1942 służył w armii radzieckiej w 337. zapasowym pułku piechoty w Baranowie, następnie ponownie pracował w redakcjach gazet rejonowych. W maju 1943, podejmując zawodową służbę wojskową, wstąpił do 1. Dywizji Piechoty im. T. Kościuszki. Brał udział w bitwie pod Lenino, jako zastępca do spraw polityczno-wychowawczych dowódcy kompanii zwiadu. Od stycznia 1944 redagował gazetę frontową 1. Dywizji Piechoty pt. „Żołnierz Wolności” (tu w 1943-44 wiersze oraz proza w cyklu Bohaterowie spod Lenino), a następnie gazetę Sztabu Formowania Armii Polskiej w Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, „Głos Żołnierza”. Należał do Związku Patriotów Polskich. Po wyzwoleniu Lublina, odkomenderowany do pracy w Polskim Radiu, w sierpniu 1944 otrzymał stanowisko zastępcy dyrektora naczelnego Polskiego Radia oraz kierownika działu audycji dla wojska. Następnie objął funkcję szefa Biura Prasowego przy Naczelnym Dowództwie Wojska Polskiego. Od 1944 był członkiem Polskiej Partii Robotniczej (od 1948 Polska Zjednoczona Partia Robotnicza) oraz członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (od 1949 Związek Literatów Polskich). W 1945 ożenił się z Wandą Gojawiczyńską, córką pisarki Poli Gojawiczyńskiej. Artykuły publikował w „Polsce Zbrojnej” (1945-48, też pod pseudonimem Klemens Winicki). W 1946 przez krótki okres pracował w Biurze Historycznym Wojska Polskiego w Warszawie. W 1946-50 był attaché wojskowym przy poselstwie polskim w Sztokholmie. W 1948 został awansowany na pułkownika. Po powrocie do Warszawy pracował w 1950-52 w Wydziale Prasowym Głównego Zarządu Polityczno-Wychowawczego Wojska Polskiego. W 1952-66 był redaktorem naczelnym tygodnika „Żołnierz Polski”, na którego łamach publikował do 1959 recenzje, artykuły i tłumaczenia (podpisane też: Stann, S.N.). Kierował (do 1968) Wojskową Agencją Fotograficzną. Za twórczość radiową (m.in. cykl Wojenna pieśń polska na przestrzeni wieków emitowany w 1959, 1960, 1963) otrzymał w 1964 nagrodę literacką Komitetu do Spraw Radia i Telewizji. W 1968 przeniesiony w stan spoczynku. Odznaczony m.in. Krzyżem Grunwaldu III klasy (1945), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1945) oraz Złotym Krzyżem Zasługi (1955). Zmarł 10 grudnia 1970 w Warszawie.