NADOLSKI Bronisław

Urodzony 7 kwietnia 1903 we Lwowie; syn Włodzimierza Nadolskiego, nauczyciela, i Marii z Piotrowskich. W 1923 ukończył IX Państwowe Gimnazjum Klasyczne im. J. Kochanowskiego we Lwowie, następnie studiował filologię polską i klasyczną na Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK). Przez dwa lata był młodszym asystentem Katedry Kultury Antycznej UJK. W 1928 uzyskał doktorat na podstawie rozprawy Nauczanie greczyzny w Polsce XVI wieku (promotor prof. Ryszard Ganszyniec), po czym podjął pracę nauczycielską w gimnazjach w Rohatynie (1928-29) i we Lwowie (1929-39). Debiutował w 1929 rozprawą pt. Rola Jana z Ludziska w polskim Odrodzeniu, zamieszczoną w „Pamiętniku Literackim” (z. 2). Prace poświęcone literaturze XVI w. publikował m.in. nadal w „Pamiętniku Literackim” oraz w „Ruchu Literackim” (1930-35), „Kurierze Literacko-Naukowym” (1934-39), „Przeglądzie Klasycznym” (1936). W 1934 został współpracownikiem Komisji Historii Literatury Polskiej Akademii Umiejętności, w 1937 członkiem przybranym Towarzystwa Naukowego we Lwowie i sekretarzem Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza. W 1935-37 nauczał języka polskiego i łacińskiego w Korpusie Kadetów nr 1 i redagował czasopismo kadetów „Orlęta”. Był ponadto sekretarzem lwowskiego Zarządu Okręgowego Towarzystwa Nauczycieli Szkół Średnich oraz przewodniczącym Oddziału Lwowskiego Towarzystwa Polonistów Rzeczypospolitej Polskiej. Po wybuchu II wojny światowej i włączeniu Lwowa do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich, w 1940-41 był zatrudniony jako pracownik naukowy Instytutu Doskonalenia Nauczycieli. W czasie okupacji niemieckiej pracował fizycznie na kolei. Równocześnie prowadził studia nad czasopiśmiennictwem lwowskim w XIX w. i przedstawiał wyniki badań na tajnych zebraniach Towarzystwa Naukowego we Lwowie. W 1944 przeniósł się do wsi Handzlówka pod Łańcutem, gdzie podjął tajne nauczanie. Od 1 września 1944 był nauczycielem, a w 1947-50 dyrektorem Gimnazjum i Liceum im. H. Sienkiewicza w Łańcucie. Prowadził przez kilka lat kursy gimnazjalne w Handzlówce. Założył w Łańcucie Towarzystwo Miłośników Twórczości Ludowej. Należał do Polskiej Partii Socjalistycznej (od 1948 do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). W 1949, na podstawie dorobku naukowego z zakresu studiów o literaturze polskiej okresu Odrodzenia, habilitował się na Uniwersytecie Łódzkim. W 1950 podjął pracę na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika (UMK) w Toruniu, pełnił funkcję prodziekana (1951-53), a następnie dziekana (1954-56) Wydziału Humanistycznego. Od 1951 był członkiem Towarzystwa Naukowego w Toruniu i przewodniczył przez wiele lat Komisji Filologicznej tegoż Towarzystwa. W 1952-69 kierował Zespołową Katedrą Literatury Polskiej UMK. W tym samym czasie wchodził w skład Rady Naukowej Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (PAN). W 1954 został mianowany profesorem nadzwyczajnym. W pracy badawczej zajął się poza problemami poezji polsko-łacińskiej epoki Odrodzenia kulturą umysłową i literacką Pomorza XVI i XVII w. W 1957 został członkiem Gdańskiego Towarzystwa Naukowego. W 1957-77 redagował „Zeszyty Naukowe Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu. Filologia Polska”. W 1963 został profesorem zwyczajnym. W 1966-69 pełnił obowiązki prorektora UMK, a następnie (do 1973) dyrektora Instytutu Filologii Polskiej UMK. Prowadził także wykłady z historii literatury polskiej w Wyższej Szkole Pedagogicznej w Gdańsku. W 1966 założył i redagował przez trzy lata „Rocznik Toruński”. Współpracował z redakcją Polskiego słownika biograficznego. Był radnym Miejskiej Rady Narodowej w Toruniu i przewodniczącym Komisji Kultury. W 1967 otrzymał nagrodę Ministra Oświaty i Szkolnictwa Wyższego I stopnia. Był członkiem Komitetu Nauk o Literaturze PAN. Po przejściu na emeryturę w 1973, kontynuował pracę naukową. Odznaczony m.in. Krzyżem Kawalerskim (1956) i Krzyżem Oficerskim (1966) Orderu Odrodzenia Polski, tytułem honorowym Zasłużony Nauczyciel PRL (1969), odznaką Zasłużony Ziemi Gdańskiej (1970), oraz Medalem Komisji Edukacji Narodowej (1976). Zmarł 29 grudnia 1986 w Toruniu.