STAWIŃSKI Julian

Urodzony 1 maja 1904 w Płoskirowie na Podolu; syn Mariana Bernarda Stawińskiego, lekarza, i Anny z domu Beczko-Druzin. Uczęszczał do Gimnazjum im. H. Sienkiewicza we Lwowie. W 1920 jako ochotnik brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej Po zdaniu matury w 1923 studiował prawo na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie; w 1926 uzyskał magisterium. Równocześnie z prawem studiował do 1928 we lwowskiej Akademii Handlu Zagranicznego. W 1928 uzyskał doktorat na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie, w 1929 – absolutorium z filozofii na Wydziale Humanistycznym Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. W tymże roku przeniósł się do Warszawy i rozpoczął aplikację w Sądzie Apelacyjnym; w 1932-34 pracował tamże jako asesor. W 1935 roku ożenił się z Ireną Tuwim, poetką i tłumaczką. W 1934-37 pełnił obowiązki sędziego w Ostrowi Mazowieckiej, w 1937-39 pracował jako adwokat i radca prawny w Towarzystwie Ubezpieczeń Generali-Port-Polonia w Warszawie. W 1939 został zatrudniony ponownie na stanowisku sędziego w Ostrowi Mazowieckiej. Po wybuchu II wojny światowej wyjechał wraz z żoną przez Rumunię i Włochy do Francji. Podczas pobytu w Paryżu w 1939/40 pracował w Centrali Informacji i Dokumentacji Ministerstwa Informacji i Dokumentacji (MiD) Rządu Rzeczpospolitej Polskiej (RP), następnie przedostał się do Londynu; tu w 1941-45 kierował nasłuchem radiowym Ministerstwa Informacji, a od 1941 redagował wydawany dwukrotnie w ciągu dnia „Komunikat Radiowy MiD” (potem „Biuletyn Nasłuchu MiD”). Współpracował jako autor felietonów z polską sekcją radia British Broadcasting Corporation. Na łamach prasy debiutował w 1944 szkicem Radiofonia jako narzędzie propagandy, opublikowanym w „Nowej Polsce” (Londyn; nr 8). W 1944 był zmuszony zwolnić się z pracy i wyjechał do Kanady. W 1945-46 przebywał w Toronto, gdzie pracował w Canadian Wooden Aircraft jako magazynier. Nawiązał współpracę z redakcją pisma „Kronika Tygodnia” (w 1945-47 liczne felietony polityczne) oraz z gazetą „Toronto Star” (tu felietony w języku angielskim). W 1946 zamieszkał w Waszyngtonie, gdzie pełnił funkcję attache prasowego Ambasady RP. W 1947 powrócił do kraju i pracował początkowo jako radca w Ministerstwie Spraw Zagranicznych (w 1950 został zwolniony z pracy), potem objął stanowisko dyrektora Centrum Informacji Organizacji Narodów Zjednoczonych w Warszawie. W 1947-48 współpracował z Agencją Prasowo-Informacyjną „Czytelnik” (teksty podpisywał pseudonimami: Andrzej Skiba, Antoni Skiba). Od 1949 zajmował się wyłącznie pracą literacką, publikując na łamach prasy artykuły i tłumaczenia. Współpracował m.in. z „Nową Kulturą” (1950-51, 1954-63 z przerwami, także pod kryptonimami: just., (just.)), „Twórczością” (1951-56, także pod kryptonimem js) oraz tygodnikiem „Wieś” (1951-62; w 1951-52 członek redakcji). Od 1951 publikował też wspólnie z lreną Tuwim tłumaczenia z literatury rosyjskiej i angielskiej. Do 1955 pełnił obowiązki kierownika Pracowni Prasy Międzynarodowej Robotniczej Spółdzielni Wydawniczej „Prasa”. W 1957-63 wykładał problematykę kultury masowej na Wydziale Dziennikarstwa Uniwersytetu Warszawskiego oraz publikował recenzje w „Nowych Książkach” (także pod kryptonimem J.S.). W latach sześćdziesiątych napisał historię literatury amerykańskiej i monografię Edgara Poego (nieprzyjęte do druku). W 1958 został członkiem Związku Literatów Polskich. Był współtwórcą Towarzystwa Przyjaciół Książki. Zmarł 19 października 1973 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Powązkowskim.