STAMPF'L Stanisław Marian

Urodzony 10 października 1919 we Lwowie, syn Mariana Stampf'la, adwokata, i Stanisławy z domu Stelzer, malarki. Uczęszczał do IV Gimnazjum im. J. Długosza we Lwowie; w 1938 uzyskał świadecturę. Następnie odbył roczną służbę wojskową w Szkole Podchorążych Rezerwy Artylerii we Włodzimierzu Wołyńskim. Brał udział w kampanii wrześniowej 1939 w stopniu ogniomistrza podchorążego. Wzięty do niewoli niemieckiej, przebywał w stalagu Hohenstein, skąd w 1940 jako ciężko chory został przewieziony wraz z innymi jeńcami do szpitala w Warszawie. Następnie w czasie okupacji niemieckiej przebywał we Lwowie, a później w Krakowie i Zakopanem. Pracował jako pomoc biurowa, urzędnik, buchalter, ekspedient i robotnik. Brał udział w pracy konspiracyjnej w szeregach AK. Rozpoczął studia polonistyczne na kompletach tajnego Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie. Ożenił się z Wandą Bloch. Po wyzwoleniu służył w 1945-47 w Ludowym Wojsku Polskim, początkowo jako oficer liniowy, a następnie kierownik Domu Żołnierza w Toruniu. W 1946 został członkiem PPS. W 1947-48 był sekretarzem literackim Teatru Ziemi Pomorskiej w Toruniu pod dyrekcją Wilama Horzycy. Debiutował w 1947 felietonami teatralnymi w krakowskich „Listach z Teatru”. Od 1948 należał do PZPR. W 1948-52 pełnił funkcję kierownika działu literackiego rozgłośni Polskiego Radia w Bydgoszczy. W tym czasie zaczął pisać słuchowiska radiowe. Studiował też filologię polską na Uniwersytecie Mikołaja Kopernika w Toruniu; w 1952 uzyskał dyplom ukończenia studiów I stopnia. W 1949 został członkiem Związku Zawodowego Dziennikarzy RP (od 1951 SDP). Po przeniesieniu się w 1952 do Warszawy kontynuował pracę w Polskim Radiu kolejno jako zastępca redaktora naczelnego w Rozgłośni Warszawskiej (do 1956), redaktor odpowiedzialny działu literackiego w Zespole Programu Krajowego Polskiego Radia. W 1958 ze względu na chorobę serca zrezygnował ze stanowisk kierowniczych i do 1960 pełnił funkcję konsultanta do spraw słuchowisk. W 1960 ożenił się Dżennet Połtorzycką, dziennikarką. W tymże roku objął stanowisko dyrektora programowego w Zespole Programu Krajowego Polskiego Radia, a w 1966 dyrektora programowego w Zespole Programu Telewizyjnego (do 1969). Był inicjatorem utworzenia Programu III Polskiego Radia oraz zorganizowania Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (1963). W 1963 został członkiem Związku Literatów Polskich, a w 1968 Międzynarodowego Klubu Teatralnego. W 1969-71 był redaktorem naczelnym miesięcznika „Dialog”. Następnie powrócił do pracy w Komitecie do Spraw Radia i Telewizji: w 1971-72 pełnił funkcję dyrektora programowego Zespołu Programu Krajowego Polskiego Radia, a następnie kierownika Naczelnej Redakcji II Programu Telewizji Polskiej. Od maja 1974 był doradcą do spraw programowych przewodniczącego Komitetu do Spraw Radia i Telewizji. W 1975 został przewodniczącym Komisji Informacji Polskiego Komitetu Organizacji Narodów Zjednoczonych do Spraw Oświaty, Nauki i Kultury (UNESCO. W 1976 otrzymał nagrodę Komitetu do Spraw Radia i Telewizji za twórczość w dziedzinie radia i telewizji, a w 1978 nagrodę przewodniczącego Komitetu za przygotowanie, zorganizowanie i wprowadzenie w życie programu kształcenia kadr dziennikarskich dla radia i telewizji na Uniwersytecie Śląskim w Katowicach. Wielokrotnie wyjeżdżał za granicę m.in. do Włoch, Grecji i na Bliski Wschód. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1954), Orderem Sztandaru Pracy II klasy (1964) i I klasy (1979), Złotą Odznaką Honorową m. st. Warszawy (1966), odznaką Zasłużony Działacz Kultury (1973). Zmarł 26 marca w 1980 w Warszawie.