SOWIŃSKI Kazimierz

Urodzony 30 października 1907 w Łodzi w rodzinie robotniczej. Syn Józefa Sowińskiego i Anny z Glinkowskich. Uczył się w Miejskim Gimnazjum Męskim w Łodzi. Współredagował szkolny „Almanach Literacki,” a w 1925-26 brał udział w wydawaniu gimnazjalnego miesięcznika poetyckiego „Meteor”. Debiutował w 1923 wierszem pt. Korsarz, ogłoszonym na łamach łódzkiego dziennika „Republika”. Na początku 1928 wraz z kolegami szkolnymi Marianem Piechalem i Grzegorzem Timofiejewem założył grupę poetycką Meteor. W tymże roku po zdaniu matury przeniósł się do Warszawy, gdzie uczestniczył w wydawaniu czasopisma „Meteora” (ukazały się trzy numery). Otrzymał stypendium Ministerstwa Oświaty na półroczny pobyt w Paryżu, którego nie zrealizował z powodu powołania do służby wojskowej w podchorążówce. Następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Warszawskim; w 1929-37 składał egzaminy cząstkowe na stopień magistra. Ukończył Szkołę Podchorążych Piechoty w Nisku nad Sanem; w 1931 po odbyciu stażu oficerskiego w 18. Pułku Piechoty w Skierniewicach otrzymał stopień podporucznika rezerwy. Rozwijając twórczość literacką, publikował wiersze i fragmenty prozy w czasopismach „Głos Literacki” (1928-29) i „Głos Poranny” (1929) oraz w miesięczniku „Droga” (1929, 1931-36). Pracował nad powieścią pt. Bruzda (druk fragmentów w 1929 w czasopismach „Głos Poranny” nr 111 i „Zew” nr 2-3). W 1936 przy współpracy malarza i teoretyka sztuki Władysława Strzemińskiego redagował wychodzący w Łodzi miesięcznik „Budowa” (wyd. nr 1-3). Po likwidacji pisma powrócił do Warszawy i kontynuował współpracę z redakcją „Drogi”. Od 1937 był członkiem zespołu redakcyjnego, a od 1938 sekretarzem redakcji tygodnika społeczno-literackiego „Pion”; tu ogłaszał prozę, wiersze, artykuły, recenzje literackie i teatralne. Pisał słuchowiska radiowe z muzyką Jana Maklakiewicza. Zajmował się też plastyką, projektując okładki do tomów poetyckich Mariana Piechala, Romana Kołonieckiego i Henryki Łazowertówny. W 1939 za przekłady poezji włoskiej (publikowane m.in. w czasopiśmie „Wymiary” w 1938-39) otrzymał od włoskiego ministerstwa spraw zagranicznych półroczne stypendium na pobyt we Włoszech, którego realizacji przeszkodził wybuch II wojny światowej. Walczył w kampanii wrześniowej 1939 i dostał się do niewoli radzieckiej w Brześciu. Po udanej ucieczce, powrócił do Łodzi. Brał udział w działalności konspiracyjnej jako członek Związku Walki Zbrojnej, a później Armii Krajowej. Aresztowany przez gestapo latem 1941, został osadzony w obozie pracy w Austrii (pracował w Wiedniu jako robotnik w miejskim przedsiębiorstwie tramwajowym), skąd udało mu się zbiec w 1942 i powrócić do Warszawy. Kontynuował działalność konspiracyjną; był wykładowcą na tajnym komplecie dziennikarskim, redagował do 1944 miesięcznik „Młodzież Walcząca” i był opiekunem redakcyjnym czasopisma młodzieżowego „Federacja”; używał konspiracyjnego pseudonimu Witold Zaborowski. Ranny w powstaniu warszawskim, dostał się do niewoli niemieckiej i był więziony w wielu obozach jenieckich m.in. w Bergen-Belsen, Mühlberg, Gross-Born oraz w oflagu w Lubece. Oswobodzony przez wojska alianckie w maju 1945, zorganizował w Fernböld pod Neumünster obóz dla rozproszonych po Niemczech Polaków, wywiezionych wcześniej na przymusowe roboty i uwolnionych z niewoli żołnierzy; pracował później w administracji tego obozu. Uczestnicząc w transporcie Young Men's Christian Association do Murnau, przedostał się we wrześniu 1945 do Włoch, gdzie wstąpił do 2. Korpusu Armii Polskiej. W 1945-46 zainicjował i redagował w Rzymie miesięcznik literacki „Kronika”. Po likwidacji tego pisma prowadził dział literacki w tygodniku „Orzeł Biały”. Jesienią 1946 wraz z redakcją tego pisma przeniósł się z Włoch do Belgii. Potem od września 1947 do marca 1948 przebywał w Paryżu. W 1948 zamieszkał w Londynie. Początkowo pracował jako station man (informator i dozorca) w londyńskim metrze. Od września 1951 do sierpnia 1952 uczył się na kursach buchalteryjnych w North-Western Polytechnic w Londynie, a jednocześnie pracował jako dyżurny w czytelni czasopism jednej z instytucji emigracyjnych. W 1952 przeprowadził się do Monachium, gdzie do 1972 pracował w Rozgłośni Polskiej Radia Wolna Europa. W 1966 odbył podróż do Stanów Zjednoczonych. Po powrocie do Londynu w 1973 był sekretarzem, a w 1974-75 prezesem Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie. Rozwijając twórczość literacką, ogłaszał wiersze, artykuły, recenzje literackie i teatralne w wydawanych w Londynie czasopismach emigracyjnych, m.in. „Orzeł Biały” (1950, 1952, 1966, 1973), „Dziennik Polski i Dziennik Żołnierza” (1950, 1973-74) i jego dodatku „Tydzień Polski” (1973), „Kontynenty – Nowy Merkuriusz” (1962-63), „Wiadomości” (1962-79, z przerwami), „Na Antenie” (1964-67, 1969, 1971) oraz „Oficyna Poetów” (1969-79, z przerwami). W 1979 otrzymał nagrodę Związku Pisarzy Polskich na Obczyźnie za całokształt twórczości. Na kilka lat przed śmiercią doznał udaru mózgu; częściowo sparaliżowany mógł pisać wyłącznie na maszynie. Zmarł 8 września 1982 w Mabledon; pochowany w Londynie na Putney Vale Cemetery .