SOWIŃSKI Adolf

Urodzony 2 stycznia 1914 w Kielcach; syn Jana Sowińskiego, pracownika kolei, i Wiktorii z Górskich. Uczęszczał do Gimnazjum im. S. Żeromskiego w Kielcach. W 1931-32 wydawał pismo „Echa Szkolne”, w którym umieszczał własne artykuły, felietony i wiersze (podpisane pseudonimem: Władysław Sonin); w 1933 zdał maturę. Debiutował w 1932 opowiadaniem pt. Taki sobie „ciota”, opublikowanym w „Kuźni Młodych” (nr 12) i wyróżnionym II nagrodą w konkursie tego pisma; ogłaszał tu utwory do 1934. Pierwszy swój wiersz pt. Samarytanka opublikował w 1934 na łamach „Wiadomości Literackich” (nr 29). W 1933-39 studiował filologię klasyczną i germanistykę na Uniwersytecie Warszawskim; w 1938 jako stypendysta Funduszu Kultury Narodowej studiował w Lipsku. W 1939 został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich. Brał udział w studenckim życiu literackim; należał do Klubu Artystycznego „S”. Wiersze, artykuły i recenzje publikował m.in. na łamach „Gazety Polskiej” (1935-39), „Lwowa Literackiego” (1935), „Skamandra” (1935-39), „Ateneum” (1938-39), „Sygnałów” (1938). Zajmował się tłumaczeniami z greki, łaciny oraz języka niemieckiego. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w Krakowie i był zatrudniony jako pracownik administracyjny w spółdzielni „Społem”. W 1943 publikował wiersze w wydawanym w Krakowie konspiracyjnym „Miesięczniku Literackim”. W tymże roku ożenił się z Barbarą ze Smoszewskich. Aresztowany i więziony w Radomiu, po interwencji kierownictwa spółdzielni „Społem” wkrótce został zwolniony i skierowany do pracy w Starachowicach. Po zakończeniu II wojny światowej, mieszkał w 1945-47 kolejno w Starachowicach i Radomiu, gdzie pracował nadal w „Społem”. W 1947 przeniósł się do Łodzi i został zatrudniony w redakcji tygodnika „Kuźnica”, na którego łamach ogłaszał w 1946-50 liczne wiersze, prozę, recenzje i tłumaczenia z literatury francuskiej i niemieckiej (od 1947). W 1948-56 publikował w miesięczniku „Twórczość”. Od 1948 należał do Polskiej Partii Robotniczej, a potem do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. W tym samym roku zamieszkał w Warszawie. W 1950 podjął pracę w redakcji „Nowej Kultury”; zamieszczał tu w 1950-56 liczne artykuły, recenzje i tłumaczenia. W 1952 został członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP), a w 1956 Polskiego PEN Clubu. W 1956-58 pracował jako sekretarz i kierownik Wydziału Prasowo-Kulturalnego Ambasady Polskiej Rzeczpospolitej Ludowej w Wiedniu. W 1958 ze względów osobistych został odwołany z pracy w Ambasadzie i do 1963 pozostawał w Austrii prywatnie. W 1961 został skreślony z listy członków ZLP; w 1963 przywrócony w prawach członka. W 1963 powrócił do Warszawy. Odznaczony Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1955). Zmarł 3 grudnia 1963 w Pruszkowie; pochowany w Warszawie na Cmentarzu Powązkowskim..