SOWIŃSKA Stanisława

Urodzona 4 kwietnia 1912 w Łodzi w rodzinie robotniczej; córka Franciszka Sowińskiego i Marianny z domu Łuczak[P]. W 1926 ukończyła szkołę powszechną w Łodzi. Od 1929 pracowała jako robotnica w fabrykach wyrobów włókienniczych i metalowych w Łodzi i Częstochowie. Od 1934 była działaczką Komunistycznej Partii Polski, Związku Zawodowego Metalowców w Łodzi oraz Komitetu Łódzkiego Międzynarodowej Organizacji Pomocy Rewolucjonistom. W 1935 wyszła za mąż za Aleksandra Kokoszyna, robotnika i działacza ruchu robotniczego (rozwód 1956). W 1938 została aresztowana za działalność polityczną i do 1939 przebywała w więzieniu w Łodzi. Po wybuchu II wojny światowej przedostała się wraz z mężem na tereny zajęte przez Związek Socjalistycznych Republik Radzieckich i pracowała w fabryce przetworów mięsnych w Stołbcach. Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej w czerwcu 1941 przeniosła się do Baranowicz, gdzie była zatrudniona jako goniec w sądzie. W marcu 1942 przyjechała do Warszawy i podjęła pracę w fabryce Brunwerke. Działała równocześnie w konspiracji pełniąc kolejno funkcje technika, łącznika, i kolportera prasy Gwardii Ludowej (GL) na terenie Generalnej Guberni (używała m.in. pseudonimu Barbara). Była członkiem Wydziału Bojowego Sztabu Głównego GL i Armii Ludowej (AL), następnie kierownikiem sekretariatu i zastępcą Szefa Oddziału Informacji Sztabu Głównego GL i AL. Była członkiem Polskiej Partii Robotniczej; od 1948 należała do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej. Debiutowała w 1943 opowiadaniem, drukowanym anonimowo w konspiracyjnym piśmie „Walka Młodych”. We wrześniu 1944 podczas walk na terenie dzielnicy Warszawy, Pragi, została ciężko ranna i przez kilka miesięcy przebywała w szpitalu w Lublinie. W marcu 1945 wstąpiła do Wojska Polskiego. Pełniła funkcję oficera do specjalnych zleceń w gabinecie wiceministra Obrony Narodowej, gen. Mariana Spychalskiego. Po zakończeniu wojny pozostała nadal w wojsku. Pracowała m.in. jako szef Biura Studiów Głównego Zarządu Informacji Wojska Polskiego. Po usunięciu w październiku 1948 z Głównego Zarządu Informacji pełniła obowiązki zastępcy naczelnego redaktora Wydawnictw Prasowych Ministerstwa Obrony Narodowej. W listopadzie 1949 została aresztowana z powodów politycznych (w związku z przygotowywanym procesem Władysława Gomułki i Mariana Spychalskiego) i do grudnia 1954 była więziona najpierw w Miedzeszynie a następnie na Mokotowie w Warszawie. Po uwolnieniu w 1954 została zdemobilizowana w stopniu podpułkownika. W 1956-57 pracowała w redakcji popularno-naukowej w Państwowym Wydawnictwie Naukowym. Następnie przeszła na rentę i zajęła się twórczością literacką. W 1959 została członkiem Związku Literatów Polskich. Odbyła wiele podróży zagranicznych, m.in. do Japonii i Korei. Odznaczona m.in. Krzyżem Grunwaldzkim III klasy (1945), Orderem Polonia Restituta V klasy (1945), Krzyżem Partyzanckim (1946), Węgierskim Krzyżem Oficerskim (1948), Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1957), złotą odznaką „Zasłużony dla Warszawy” (1967). W 1981 wyjechała do Francji. Zmarła w 24 listopada 2004 w domu opieki pod Paryżem.