SOLIŃSKI Bolesław

Urodzony 5 maja 1923 w Inowrocławiu; syn Floriana Solińskiego, urzędnika, i Stefanii z Botulińskich. Uczęszczał do gimnazjum w Poznaniu. W tym czasie zaczął pisać wiersze. Podczas okupacji niemieckiej przebywał początkowo na terenie Wielkopolski, gdzie pracował jako robotnik fizyczny, następnie został wywieziony na roboty przymusowe do Prus Wschodnich. Po zakończeniu wojny światowej powrócił do Poznania, tu w 1946 zdał maturę. Następnie studiował polonistykę na Uniwersytecie Poznańskim; w 1951 uzyskał magisterium. W czasie studiów był działaczem Akademickiego Związku Walki Młodych „Życie”, był też przewodniczącym Komitetu Środowiskowego Federacji Polskich Organizacji Studenckich, następnie działaczem Związku Akademickiego Młodzieży Polskiej. W 1946 za cykl wierszy pt. „Rozmowy z Bałtykiem” otrzymał II nagrodę w konkursie marynistycznym. Debiutował w 1947 wierszem „Siejba”, opublikowanym w Woli Ludu (nr 86). Pisał sztuki dla dzieci wystawiane przez teatr objazdowy przy Towarzystwie Teatru i Muzyki Ludowej im. J. Cierniaka (oddział w Poznaniu). Był kierownikiem literackim studenckiego kabaretu ALKA. Ożenił się z Ireną Wilczyńską. W 1951 zamieszkał w Zielonej Górze, gdzie pracował początkowo w Wojewódzkim Urzędzie Kontroli Prasy, a następnie w Gazecie Zielonogórskiej. Od 1956 należał do Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR). W 1958 został kierownikiem wydawnictw Lubuskiego Towarzystwa Kultury, nadto wszedł do kolegium Rocznika Lubuskiego, Zeszytów Lubuskich i Lubuskich Arkuszy Poetyckich. W tymże roku podjął współpracę z rozgłośnią zielonogórską Polskiego Radia jako autor stałego felietonu teatralnego. W 1959 został redaktorem naczelnym Nadodrza (w piśmie tym drukował do 1978; podpisany też: Ami, (Ami), (ami), (AMI), AMI, B. Sol., B.S., B. SOL.; w 1963 redagował stałą rubrykę wydarzeń teatralnych podpisaną (ami)). Liczne recenzje teatralne, artykuły, wiersze publikował też w Gazecie Zielonogórskiej (1957-66; podpisany: B.S., B. Sol., B. SOL, Bol. Sol.), Odrze (1958-62), Życiu Literackim (1960-66). W 1961 został członkiem Związku Literatów Polskich (ZLP) i prezesem Oddziału Zielonogórskiego ZLP. Był też członkiem Komitetu Porozumiewawczego Pisarzy Ziem Zachodnich (1959-1970; w 1963 przewodniczący), członkiem Komitetu Wojewódzkiego PZPR (1962-1971), członkiem Komisji Kultury Komitetu Wojewódzkiego PZPR w Zielonej Górze (w 1969-1971 przewodniczący), wiceprezesem Lubuskiego Towarzystwa Kultury (od 1965). Należał też do Komisji Polonijnej Rady Naczelnej Towarzystwa Rozwoju Ziem Zachodnich. W latach siedemdziesiątych przeniósł się do Warszawy i przez wiele lat pełnił funkcję sekretarza redakcji pisma Literatura (w 1976 kierownika działu). W 1977 otrzymał nagrodę Nadodrza. Odznaczony m.in. Złotym Krzyżem Zasługi (1959), odznaką „Zasłużony Działacz Kultury” (1961), odznaką „Zasłużony dla Rozwoju Województwa Zielonogórskiego” (1964), Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski (1970). Zmarł 25 lutego 1991 w Warszawie.