Urodzony 24 lipca 1920 w Wierzbniku (obecnie dzielnica Starachowic); syn Władysława Sokoła, właściciela majątku ziemskiego, burmistrza Wierzbnika, i Joanny z Sokołów. Uczęszczał do gimnazjum Koedukacyjnego im. A. Malczewskiego w Sokalu. W latach szkolnych należał do Związku Harcerstwa Polskiego. W tym czasie zaczął pisać pierwsze wiersze. Po wybuchu II wojny światowej przebywał kolejno w Sandomierzu i Stalowej Woli (pracował krótko jako robotnik w hucie „Stalowa Wola”). Podczas próby przekraczania granicy między Generalną Gubernią a Związkiem Socjalistycznych Republik Radzieckich został zatrzymany przez Ludowy Komisariat Spraw Wewnętrznych i był więziony najpierw w Samborze, a następnie we Lwowie. Po wybuchu wojny niemiecko-radzieckiej w czerwcu 1941 przedostał się przez Wiedeń na Węgry, gdzie uczęszczał do liceum dla polskich uchodźców w obozie w Balatonboglár; w 1943 zdał maturę. Debiutował w 1942 wierszem pt. „Matko”, opublikowanym w miesięczniku Nasza Świetlica-Materiały Obozowe, Budapeszt, z. 35). Ogłaszał wiersze i prozę na łamach polskich czasopism wydawanych w Budapeszcie: Materiały Obozowe (1942), Młodzież (1943) Wieści Polskie (1943) Tygodnik Polski (1943-44). Brał udział w węgierskim ruchu oporu. W 1945 należał do Związku Patriotów Polskich w Bukareszcie. W tymże roku powrócił do kraju i po krótkim pobycie w Rzeszowie, rozpoczął studia polonistyczne na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1945 został członkiem Polskiej Partii Robotniczej (od 1948 Polska Zjednoczona Partia Robotnicza). Kontynuował twórczość poetycką, wiersze publikował w tym czasie m.in. w Głosie Pracy (1945-46), Odrodzeniu (1945-46), Echu Krakowa (1946-48; tu także recenzje teatralne i felietony), Odrze (1946-48), Dzienniku Literackim (1947-50). Był członkiem grupy literackiej „Inaczej” działającej w 1945-46 w Krakowie. W 1948 ożenił się z Danutą Balicką, aktorką (rozwiedzeni). Od 1948 studiował w Wyższej Szkole Teatralnej w Krakowie (studiów nie ukończył). Pracował krótko jako aktor w Państwowym Teatrze Młodego Widza w Krakowie. Następnie zajął się dziennikarstwem, głównie radiowym, najpierw w rozgłośni w Krakowie, później w Katowicach i Wrocławiu (tu z ramienia Zarządu Głównego Związku Literatów Polskich (ZLP) był opiekunem Koła Młodych). Kilkakrotnie zmieniał miejsce zamieszkania i pracy. W 1952 mieszkał w Szczecinie i współpracował z redakcją literacką Polskiego Radia, w 1953-58 przebywał m.in. w Gdańsku i Olsztynie. W 1958-61 przebywał w Koszalinie; należał do słupskiej Grupy Literackiej „Meduza” (1958-59), działającej następnie w Koszalinie jako Klub Literacki pod auspicjami Zarządu Głównego ZLP. W 1959 ożenił się z Zofią Jezienicką, bibliotekarką. Wiersze ogłaszał m.in. w Głosie Tygodnia (1958-60), Życiu Literackim (1959-69), Kamenie (1962-65), Widnokręgu (1966-73), Profilach (1968-77 z przerwami). W 1962 przeniósł się do Białegostoku, pracował jako dziennikarz w radiu i prasie. W tymże roku został członkiem ZLP. Działał w białostockim Klubie Literackim. Otrzymywał nagrody w konkursach literackich, m.in. w konkursach Wojewódzkiej Rady Narodowej (WRN) w Koszalinie (1959, 1961), WRN w Białymstoku (1962-64). W 1965 został przeniesiony do Rzeszowa, gdzie do przejścia na emeryturę w 1982 pracował jako redaktor w miejscowej rozgłośni Polskiego Radia. W 1965-67 pełnił funkcję prezesa Rzeszowskiego Klubu Literackiego. W 1967 otrzymał nagrodę WRN w Rzeszowie za upowszechnianie kultury. W 1983 wstąpił do nowego ZLP. Wiersze i prozę publikował w tych latach m.in. ponownie w Profilach (1981-85) i w Widnokręgu (1984-87). Zmarł 18 lutego 1991 w Rzeszowie, pochowany na Cmentarzu Komunalnym w Wilkowyi.