SOKOŁOWSKA Jadwiga

Urodzona 19 stycznia 1925 w Tulczynie (wówczas Ukraińska Socjalistyczna Republika Radziecka); córka Czesława Sokołowskiego, inżyniera budowlanego, i Marii z Kownackich. W 1926 przyjechała wraz z rodziną do Równego na Wołyniu; tu przebywała także w czasie II wojny światowej oraz okupacji radzieckiej i niemieckiej. Po wyzwoleniu spod okupacji niemieckiej w 1944 zamieszkała w Lublinie, gdzie uczęszczała najpierw do Gimnazjum ss. Urszulanek, a następnie do Liceum im. Unii Lubelskiej; w 1946 zdała maturę. W tymże roku rozpoczęła studia polonistyczne na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim (KUL). Działała w Kole Polonistów; w 1947 była prezeską Koła. W 1949 przeniosła się na Uniwersytet Warszawski (UW) i kontynuowała studia polonistyczne; w 1950 uzyskała magisterium. W 1950-52 uczyła języka polskiego w Technikum Handlu Zagranicznego w Warszawie. Następnie do 1969 pracowała jako redaktorka w Redakcji Literatury Staropolskiej (później Redakcja Historii Kultury) w Państwowym Instytucie Wydawniczym. W tym czasie zajęła się edytorstwem tekstów staropolskich. Debiutowała jako edytor w 1953, wydając Odprawę posłów greckich Jana Kochanowskiego. W 1960 wyszła za mąż za Stefana Poźniaka, dziennikarza. W 1960-61 przebywała we Włoszech; prowadziła lektorat języka polskiego na Uniwersytecie we Florencji i zbierała materiały do pracy o kulturze baroku. W 1968 podjęła pracę na KUL najpierw na stanowisku starszego asystenta, a od 1970 na stanowisku adiunkta, prowadząc zajęcia z literatury staropolskiej. W 1969 obroniła na UW rozprawę doktorską pt. Swoiste cechy poezji barokowej w Polsce (promotor prof. Julian Krzyżanowski). W 1970 habilitowała się na UW na podstawie rozprawy Główne kierunki badań nad barokiem europejskim. (W poszukiwaniu modelu epoki); w 1972 otrzymała stanowisko docenta na KUL. W tymże roku została kierownikiem Katedry Literatury Staropolskiej, a w 1973-79 była kierownikiem Sekcji Filologii Polskiej KUL. W 1974-87 należała do zespołu redakcyjnego „Roczników Humanistycznych KUL”. Wyjeżdżała kilkakrotnie za granicę, zbierając materiały na temat literatury barokowej, była w Paryżu (1966 i 1980/81), Rzymie, Louvain (1977), Republice Federalnej Niemiec (1986 i 1988). W 1983 otrzymała tytuł profesora nadzwyczajnego. Była członkiem Towarzystwa Naukowego KUL (od 1984). Zmarła 1 czerwca 1991 w Warszawie; pochowana tamże na Cmentarzu Powązkowskim.