SOBOL Roman

Urodzony 4 lipca 1926 w Jarosławiu pod Przemyślem; syn Józefa Sobola, konduktora, potem kierownika pociągu, i Heleny ze Skrzypków, położnej. W 1939 ukończył szkołę powszechną w Jarosławiu. W czasie okupacji niemieckiej przebywał w rodzinnym mieście. Uczęszczał do szkoły handlowej (1940-42), a następnie pracował jako robotnik (m.in. pomocnik murarski). W 1943 rozpoczął naukę na tajnych kompletach (przerwał ją po aresztowaniu i wywiezieniu brata do obozu koncentracyjnego). Po wycofaniu się Niemców z tych terenów w 1944, kształcił się w gimnazjum handlowym, a później w Liceum Humanistycznym im. J. Słowackiego w Jarosławiu. W 1947 zdał maturę i podjął studia polonistyczne na Uniwersytecie Wrocławskim (UWr.). Współpracował z literackim pismem studenckim „Chochoł” (1948-49). Uczestniczył m.in. w seminarium edytorskim prowadzonym przez profesora Tadeusza Mikulskiego (1949-50). Od 1951 był członkiem Związku Młodzieży Polskiej. W 1952 złożył pracę magisterską pt. Ignacy Krasicki w walce o język narodowy, która opublikowana w 1952 w wersji rozszerzonej w „Zeszytach Wrocławskich” (nr 1), stała się jego debiutem naukowym. Jeszcze w czasie studiów, we wrześniu 1951, został asystentem Katedry Literatury Polskiej UWr.; pracował na tym stanowisku do jesieni 1954. Zajmował się literaturą epoki Oświecenia, głównie twórczością Franciszka Karpińskiego. Równocześnie na zlecenie Instytutu Badań Literackich Polskiej Akademii Nauk (IBL PAN) opracowywał bibliografię literacką za rok 1951 (ogłoszoną jako dodatek do „Pamiętnika Literackiego” 1953). Ożenił się z Anną Łukaszewicz, inżynierem. W 1954 rozpoczął pracę w IBL PAN we wrocławskim Dziale Historii Literatury Polskiej Epoki Oświecenia (później Pracowni Historii Literatury Oświecenia). Był członkiem zespołu opracowującego serię Oświecenia do Bibliografii literatury polskiej «Nowy Korbut». W 1964 obronił w IBL PAN w Warszawie rozprawę doktorską pt. Ze studiów nad życiem i twórczością Franciszka Karpińskiego w latach 1787-1825 (promotor profesor Stanisław Pigoń). W 1972 zrezygnował z pracy w IBL PAN i powrócił na UWr., gdzie został adiunktem w nowo tworzonym Międzywydziałowym Studium Kultury Współczesnej (do 1974; równocześnie pełnił obowiązki zastępcy kierownika Studium). W 1974 przeniósł się do Instytutu Filologii Polskiej UWr. Od 1975 był członkiem Wrocławskiego Towarzystwa Przyjaciół Nauk. W 1976 habilitował się na UWr. na podstawie rozprawy pt. Franciszek Karpiński wobec przemian kultury narodowej; w 1977 otrzymał stanowisko docenta. W 1976-81 pełnił funkcję zastępcy dyrektora Instytutu Filologii Polskiej, a następnie dziekana Instytutu (do 1982). Przygotowywał monografię F. Karpińskiego i edycję jego pism krytycznych na zlecenie IBL PAN (nieukończone). Zmarł 23 kwietnia 1982 we Wrocławiu.