SOBIENIOWSKI Florian

Urodzony 4 maja 1881 we wsi Tereszki na Podolu w rodzinie ziemiańskiej; syn Floriana Sobieniowskiego i Klary z Miklaszewskich. W dzieciństwie mieszkał we wsiach na Podolu i na Humańszczyźnie, a od 1889 w Andrychowie. Od 1892 uczęszczał do Gimnazjum im. B. Nowodworskiego w Krakowie. Po zdaniu matury w 1900 studiował do 1904 polonistykę na Uniwersytecie Jagiellońskim w Krakowie. W 1904-05 odbywał praktykę nauczycielską w Gimnazjum im. Króla Jana Sobieskiego. Następnie pracował kilka lat jako nauczyciel kolejno w Nowym Targu, na terenie Kielecczyzny i od 1907 w Warszawie. W 1909 wyjechał do Monachium, gdzie do 1910 uzupełniał studia w zakresie historii sztuki i estetyki. W tym czasie zawarł znajomość z pisarką angielską Katherine Mansfield. Rozpoczął też pracę przekładową z literatury angielskiej. Debiutował w 1910 wierszem pt. Gwiazda zaranna (podpisany: F. Batyżowiecki) oraz przekładami wierszy Walta Whitmana i utworu Katherine Mansfield Pamięci Stanisława Wyspiańskiego, opublikowanymi w dodatku literackim „Gazety Poniedziałkowej” (nr 36); drukował tu do 1911. W 1910-12 kontynuował okresowo studia w Paryżu. Równocześnie w 1911-12 współpracował z tygodnikiem krakowskim „Goniec Poniedziałkowy”, ogłaszając szkice i recenzje teatralne (m.in. w cyklach Z teatru miejskiego w 1911 i Z teatru w 1912); prowadził tu też w 1912 dział literacki. W czasie pobytu w Londynie od 1912 wysyłał korespondencje do polskiej prasy, m.in. do „Nowej Gazety” i „Przeglądu Wielkopolskiego”. Jesienią tego roku wyjechał do Wielkiej Brytanii; mieszkał początkowo w domu Katherine Mansfield i Johna Middletona Murry'ego w Runcton, a później w Londynie. Nawiązał kontakt z Georgem Bernardem Shawem, od którego uzyskał wyłączne prawo przekładu jego sztuk na język polski. W okresie I wojny światowej był sekretarzem Polskiego Komitetu Informacyjnego w Londynie. W 1914-23 był referentem w poselstwie polskim w Londynie. Po krótkim pobycie w Polsce, wyjechał w 1924 powtórnie do Anglii i podjął pracę nad przekładami na język angielski współczesnych dramatów polskich (m.in.: Diogenes z Synopy i Aleksander Wielki albo sławienie próżniactwa Wacława Grubińskiego, Lato w Nohant Jarosława Iwaszkiewicza, Walący się dom Marii Morozowicz-Szczepkowskiej, Fryderyk Wielki Adolfa Nowaczyńskiego, Dziękuję za służbę Włodzimierza Perzyńskiego, Wilki w nocy Tadeusza Rittnera, Uciekła mi przepióreczka Stefana Żeromskiego; niewystawione). W 1931 powrócił na stałe do kraju i zamieszkał w Warszawie; Anglię odwiedził jeszcze kilkakrotnie (w 1933, 1935, 1938). Został członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (w 1932) i Polskiego PEN Clubu. W 1934 zawarł związek małżeński z Adelą Majkowską, śpiewaczką. W czasie okupacji niemieckiej mieszkał nadal w Warszawie. Zarabiał, udzielając lekcji języka angielskiego. Pisał pamiętniki, pracował nad utworem dramatycznym pt. Lament matki Klementyny i obrazem historycznym Veni creator (stracił całe archiwum literackie w czasie powstania warszawskiego). Po upadku powstania warszawskiego przeszedł przez obóz w Pruszkowie, później mieszkał kolejno w Podkowie Leśnej, Częstochowie i Krakowie. W 1945-46 pełnił funkcję attaché Ambasady Polskiej w Londynie. Kontynuował twórczość przekładową z literatury angielskiej (przede wszystkim G.B Shawa), tłumaczył też dramaty polskie na język angielski. W 1949 był członkiem Klubu Literackiego Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej przy Spółdzielni Wydawniczej Książka i Wiedza. Należał do Związku Literatów Polskich i Polskiego PEN Clubu (reaktywowany w prawach członka w 1958). Odznaczony Krzyżem Komandorskim Orderu Odrodzenia Polski (1954). Zmarł 20 maja 1964 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Powązkowskim.