Smolarski Mieczysław

BIO

Urodzony 6 kwietnia 1888 w Krakowie; syn Kazimierza Smolarskiego, adwokata, i Marii z Ripperów. Uczęszczał do Gimnazjum św. Jacka w Krakowie; równocześnie był uczniem konserwatorium muzycznego i pobierał lekcje rysunków. Po zdaniu w 1906 matury studiował początkowo prawo, a po pół roku polonistykę oraz pobocznie do 1910, historię sztuki i filozofię na Uniwersytecie Jagiellońskim (UJ). Należał do stowarzyszenia młodzieży akademickiej „Zjednoczenie”; pełnił funkcję sekretarza. Założył przy tym stowarzyszeniu Koło Artystyczno-Literackie, któremu przewodniczył (1908-1910). Debiutował w 1909 jako poeta wierszem Gdzie huf ten nasz? zamieszczonym w „Lamusie” (z. 1), a jako prozaik opowiadaniem pt. Pan poczthalter Jacobi, ogłoszonym w „Nowej Reformie” (nr 193). W następnych latach rozwijał twórczość prozatorską i krytyczną, prowadził też badania z zakresu historii literatury. Wiersze, opowiadania, felietony i recenzje, a także artykuły i rozprawy naukowe ogłaszał m.in. w „Słowie Polskim” (1909-1913; tu m.in. cykl Mały felieton), „Nowej Reformie” (1910-1916), „Kurierze Warszawskim” (1911-1914), „Miesięczniku Literacko-Artystycznym” (1911), „Głosie Narodu” (1913-1927). W 1911 uzyskał doktorat na UJ na podstawie rozprawy Poezja legionów. Czasy, pieśń i jej dzieje. W 1911-13 przebywał na stypendium lwowskiego Wydziału Krajowego w Paryżu, gdzie zbierał materiały i pisał pracę o Wolterze (nie została przyjęta jako rozprawa habilitacyjna przez prof. Ignacego Chrzanowskiego). W 1914 pracował jako asystent naukowy (wolontariusz) w Muzeum Czartoryskich w Krakowie. Po wybuchu I wojny światowej, jesienią 1914, wraz z rodziną został ewakuowany do miejscowości Odry na Morawach; powrócił do Krakowa w czerwcu 1915 r. W następnym roku ożenił się z Haliną Oppeln-Bronikowską, poetką, i zamieszkał w Zakopanem. Uczył języka polskiego, francuskiego i historii w Prywatnym Gimnazjum Realnym. W kwietniu 1918 przeprowadził się do Warszawy, gdzie był zastępcą dyrektora w Biurze Rady Stanu. Następnie do 1934 roku pełnił funkcję naczelnika Wydziału Prac Parlamentarnych w Biurze Sejmu. Niedługo po przyjeździe do Warszawy, założył wraz z żoną nieformalny Klub Muflonów, którego zebrania poświęcone literaturze i sztuce odbywały się w winiarni Fukiera. Kontynuował twórczość literacką (głównie powieściopisarską), krytyczną i dziennikarską; współpracował w tym czasie m. in. z „Nową Reformą” (1918-28), „Gazetą Warszawską” (1919-28; tu m.in. prowadził dział recenzji Z piśmiennictwa, podpisany kryptonimami: M.S. i M.Sm.), „Rzeczpospolitą” (1925-26)), „Kurierem Warszawskim” (1927-28, 1931-38), „Dziennikiem Poznańskim” (1928, 1931-36). Wygłaszał też odczyty w Polskim Radiu. Był w 1929 założycielem i do 1937 prezesem Zrzeszenia Beletrystów Polskich. Należał do Polskiego PEN Clubu. Od 1931 był członkiem Związku Zawodowego Literatów Polskich (ZZLP). Po rezygnacji z posady w Biurze Sejmu, przez kilka lat zajmował się wyłącznie twórczością literacką, a potem do wybuchu II wojny światowej pracował jako urzędnik w Komisji Dewizowej. Podczas okupacji niemieckiej przebywał nadal w Warszawie. W 1940, w Karolinie, wraz z grupą innych pisarzy, został aresztowany przez gestapo i przez siedem tygodni był więziony na Pawiaku. Po upadku powstania warszawskiego ukrywał się do zakończenia wojny we wsi Dąbrowa Zduńska pod Łowiczem. W maju 1945 powrócił do Warszawy. Pracował w Muzeum Narodowym jako zastępca kustosza tworzonego w Nieborowie oddziału muzeum, tam też zamieszkał. Zajmował się w tym czasie m.in. opracowywaniem wydawnictw krajoznawczych. W 1946 przeprowadził się do Łodzi, a w 1950 osiadł na stałe w Warszawie. Należał nadal do ZZLP (od 1949 Związek Literatów Polskich). Uczestniczył od 1957 w pracach Klubu Literatów „Krąg”. Był członkiem Związku Historyków Sztuki. Kontynuował twórczość literacką, głównie w dziedzinie prozy. Wygłaszał odczyty na spotkaniach literackich, a także na antenie Polskiego Radia. Opowiadania, artykuły i wspomnienia publikował m.in. w „Poradniku Muzycznym” (1950), „Życiu i Myśli” (1958-1961), „Stolicy” (1960, 1964), „Za i Przeciw” (1964-65). Zmarł 21 stycznia 1967 w Warszawie.

Twórczość

1. Pieśni i śpiewy rycerskie. Kraków: Księgarnia D.E. Friedleina; Warszawa: E. Wende i Sp. 1910, 133 s.

Zawartość

Cykle: Wiosna; Śpiewy rycerskie; W blasku księżyca; Smutki; Bajki; Marzeń dawnych...; Pieśni; Pożegnanie.

2. Poezja powstania listopadowego. (I. Pieśń żołnierska. II. Pieśń poetycka). „Przewodnik Naukowy i Literacki” 1910 z. 5 s. 413-423, z. 6 s. 513-526, z. 7 s. 590-602, z. 8 s. 689-702, z. 9 s. 784-797, z. 10 s. 893-905, z. 11 s. 961-971, z. 12 s. 1057-1078.

Nagrody

I nagroda w konkursie Akademii Umiejętności im. K. Bieleckiego w 1911.

BIO

Twórczość

Zawartość

Nagrody

Nagrody

Nagrody

Zawartość

Nagrody

Zawartość

Zawartość

Zawartość

Zawartość

Zawartość

Artykuły w czasopismach i książkach zbiorowych, m.in.

Inna twórczość

Prace redakcyjne

Omówienia i recenzje

Wywiady

Słowniki i bibliografie

Ogólne

Artykuły

Poezja powstania listopadowego

Poezja legionów

Studia nad Wolterem w Polsce

Archiwariusz Gordon

Miasto światłości

Z wielkiego miasta

Podróż poślubna pana Hamiltona

Wino młodości

Dawna Polska w opisach podróżników

Iskry na szablach

Poeta „wiersza do legionów” Cyprian Godebski. 1765-1809