SŁUCKI Arnold

Urodzony 15 kwietnia 1920 w Tyszowcach pod Hrubieszowem; syn Salomona Kreinera, urzędnika w gminie żydowskiej, i Zlaty Katarzyny z domu Eng. Od 1934 przebywał w Warszawie i kształcił się w Państwowym Seminarium dla Nauczycieli Religii Mojżeszowej (z polskim i hebrajskim językiem wykładowym). Należał do Komunistycznego Związku Młodzieży Polski i redagował „Świt” – nielegalne pismo tej organizacji. Był też członkiem warszawskiego zarządu Rewolucyjnego Związku Młodzieży Szkolnej. W związku z tym został w 1939 usunięty ze szkoły i niedopuszczony do matury. W tym czasie pisywał wiersze w języku jidysz i ogłaszał je na łamach prasy żydowskiej. Po wybuchu II wojny światowej udał się na wschód i przebywał na Wołyniu włączonym do Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich (ZSRR). Uczył w szkole ukraińskiej we Włodzimierzu Wołyńskim. W 1940 ukończył wyższy kurs języka i literatury rosyjskiej oraz ukraińskiej przy Instytucie Doskonalenia Nauczycieli w Łucku. W czerwcu 1941, w związku z wybuchem wojny niemiecko-radzieckiej, ewakuował się do Uzbekistanu, gdzie pracował jako nauczyciel języka rosyjskiego i niemieckiego. Został członkiem Komsomołu i działał jako instruktor Rejonowego Komitetu tzw. Oddziału Pospolitego Ruszenia. W grudniu 1942 wstąpił ochotniczo do Armii Czerwonej. W 1943 wcielono go do 1. Korpusu Polskich Sił Zbrojnych w ZSRR. Po przeszkoleniu w Szkole Podoficerskiej Saperów przy 3. Dywizji Piechoty im. J. Kilińskiego i po ukończeniu w 1944 Szkoły Oficerów Polityczno-Wychowawczych, został skierowany do 4. Dywizji Piechoty jako zastępca dowódcy kompanii i członek redakcji gazety dywizji pt. „Do boju” (wydawanej od czerwca w Sumach). Na łamach tego pisma debiutował w 1944 w języku polskim wierszem pt. Do kraju (nr 25 z 3 sierpnia); zamieszczał tam także inne wiersze i artykuły (pod imieniem i nazwiskiem Arnold Słucki). Jako korespondent wojenny brał udział w walkach o Warszawę. Został członkiem Polskiej Partii Robotniczej (PPR) i Związku Walki Młodych (ZWM). Od października 1944 do 1946 pracował jako kierownik działu w redakcji (przekształconego z gazety „Do boju”) dziennika „Życie Warszawy”. W 1945 opublikował w czasopiśmie „Radio i Świat” wiersz pt. Ballada jesienna 1944 (nr 12), który uważał za swój właściwy debiut poetycki. W 1946 został na własną prośbę zdemobilizowany, a w 1949 przeniesiony do rezerwy. W 1946-48 był członkiem Zarządu Głównego ZWM i redaktorem naczelnym „Poradnika Oświatowego”. W 1946-50 studiował filozofię na Uniwersytecie Warszawskim (UW), w 1956 uzyskał absolutorium. W 1948 został członkiem Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej (PZPR), działał też w Radzie Naczelnej Związku Młodzieży Polskiej. W tymże roku ożenił się z Iwoną Lauk, polonistką. Wiersze, prozę oraz artykuły publikował w wielu czasopismach m.in. w „Odrodzeniu” (1946-48), „Poprostu” (1947-57), „Nowej Kulturze” (1950-63), „Wsi” (1950-53), „Żołnierzu Wolności” (1950-51, 1953-54, 1958), „Sztandarze Młodych” (1951-54, 1957), „Twórczości” (1951-68), „Żołnierzu Polskim” (1952-58) i „Orce” (1957-61). W 1950 został członkiem Związku Literatów Polskich, przez pewien czas był opiekunem Koła Młodych Pisarzy i kierownikiem poradni literackiej. Od 1953 do października 1956 należał do zespołu „Przeglądu Kulturalnego”, publikował w tym piśmie do 1962. W 1956, po opublikowaniu tamże artykułu pt. Wspomnienia i refleksje (nr 15) został usunięty z PZPR, przywrócono mu członkostwo po protestach dawnych towarzyszy z PPR. W „Roczniku Literackim” w tomach za lata 1958-60 i 1961 redagował dział pt. Literatura żydowska. Od 1959 wiersze i przekłady publikował m.in. we „Współczesności” (do 1967), „Argumentach” (do 1964), od 1966 w „Poezji”. W 1964, przez krótki czas studiował semiotykę na UW. Odbył podróż do Grecji i Izraela. W 1966 wystąpił z PZPR w proteście przeciw wyrzuceniu z partii Leszka Kołakowskiego. W 1968 był jednym z inicjatorów akcji protestacyjnej Związku Literatów Polskich (ZLP) przeciw zakazowi wystawiania Dziadów Adama Mickiewicza w reżyserii Kazimierza Dejmka w Teatrze Narodowym w Warszawie. We wrześniu 1968 wyemigrował do Izraela, gdzie próbował publikować w tamtejszej prasie polskojęzycznej (m.in. felietony w gazecie „Nowiny-Kurier”). W tymże roku nawiązał kontakt z paryską „Kulturą” i londyńskimi „Wiadomościami”, w których odtąd zamieszczał wiersze. W 1969 został członkiem World Poetry Society. W 1970 wyjechał przez Paryż i Amsterdam do Republiki Federalnej Niemiec. W tymże roku został skreślony z listy członków ZLP. W 1970/71 przez dwa semestry studiował germanistykę w Rheinische Fredrich-Wilhelms Universität w Bonn. Chory (od młodości na gruźlicę) przebywał w sanatoriach w St. Blasien i w Bad Godesberg. W 1971 został decyzją Ministra Obrony Narodowej zdegradowany ze stopnia kapitana do szeregowca. W październiku 1972 rozpoczął studia filozoficzne na Freie Universität w Berlinie Zachodnim. Otrzymał liczne polskie i radzieckie. odznaczenia wojskowe. Odznaczony Złotym Krzyżem Zasługi (1946, 1954). Zmarł 15 listopada 1972 w Berlinie Zachodnim.