BIO

Urodzony 2 kwietnia 1908 w Jaśle; syn Józefa Słotwińskiego, nauczyciela i dyrektora gimnazjum, oraz Marii z Kamińskich. Uczęszczał do III Gimnazjum im. Stefana Batorego we Lwowie i jednocześnie od 1920 do Lwowskiego Konserwatorium Muzycznego, gdzie uczył się w klasie fortepianu i klarnetu. Po zdaniu matury w 1926, studiował polonistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK) we Lwowie. W tym okresie (1927-31) był też stypendystą i pracownikiem Biblioteki Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie. Debiutował w 1927 opowiadaniem pt. Towarzysz wypraw, opublikowanym w „Kurierze Lwowskim” (podpisany Siegniew). W następnych latach ogłaszał w prasie lwowskiej recenzje i felietony; współpracował również z Polskim Radiem jako autor słuchowisk i felietonów. Po odbyciu rocznej służby wojskowej w 5. Batalionie Podchorążych Rezerwy w Krakowie, pozostawał jakiś czas bezrobotny. Od 1932 pracował jako nauczyciel gimnazjalny (w 1935 zdał egzamin na nauczyciela szkół średnich); uczył kolejno w Prywatnym Gimnazjum Żeńskim Olgi Filipi we Lwowie, w Państwowym Gimnazjum w Brzeżanach (1933-37) i ponownie we Lwowie w VIII Gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego (1937-38) i I Gimnazjum Ruskim (1938-39). W 1938 doktoryzował się na UJK na podstawie rozprawy pt. Impresjonizm malarski w twórczości Wacława Sieroszewskiego. (Zadanie i podstawy impresjonizmu literackiego i malarskiego) (promotor prof. Juliusz Kleiner). W tymże roku ożenił się z Ludmiłą Rapf, lekarką. W 1939 brał udział w kampanii wrześniowej w 55. Pułku Piechoty; pod Tomaszowem Lubelskim dostał się do niewoli niemieckiej i był więziony kolejno w Oflagu II B Arnswalde (1939-42), II D Gross Born (1943-44) i II C Sandbostel (1945). Uczestniczył aktywnie w obozowym życiu kulturalnym. W Arnswalde początkowo prowadził wykłady, od 1940 współpracował z jenieckim pismem „Za Drutami” (1940-41), pisząc recenzje teatralne i artykuły literackie. Działał w Klubie Literackim Oflagu II B. Był też w 1940 współzałożycielem i następnie kierownikiem literackim i głównym reżyserem jenieckiego Teatru Symbolów; wyreżyserował kilka przedstawień (m.in. Zemstę Aleksandra Fredry i Żeglarza Jerzego Szaniawskiego) oraz wiele okolicznościowych widowisk. Kierował też Studium Teatralnym przy Teatrze Symbolów. Działalność teatralną kontynuował w 1943-44 po przeniesieniu do obozu w Gross Born (od lutego 1944 pod nazwą Nowy Teatr Symbolów, od jesieni tego roku Teatr Obozowy); wyreżyserował tu m.in. Kawalera z księżyca Zdzisława Skowrońskiego i Lato w Nohant Jarosława Iwaszkiewicza. Po wyzwoleniu z niewoli założył w Rottenbergu pod Bremą teatr ludowy i szkołę dla dzieci uchodźców polskich. W marcu 1946 powrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie. Został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (w 1948-80 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). Pracował początkowo jako radca w Departamencie Teatru Ministerstwa Kultury i Sztuki. Równocześnie pełnił w 1946 funkcję sekretarza odpowiedzialnego, a w 1947 współredaktora miesięcznika „Teatr”, ogłaszał tam także w tym czasie artykuły i recenzje teatralne. Publikował również w „Odrodzeniu” (1946-49) i „Nowinach Literackich i Wydawniczych” (1947-48). Współpracował z Polskim Radiem jako krytyk teatralny i autor słuchowisk (1946-50). W 1948-50 pracował w Spółdzielni Wydawniczej Czytelnik. Zajął się w tym czasie twórczością dramatopisarską (początkowo wspólnie z przyjacielem z obozu jenieckiego Zdzisławem Skowrońskim), utwory te były wystawiane w teatrach amatorskich i zawodowych (od 1949). W tymże roku wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, a w 1950-52 na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1951 należał do Związku Literatów Polskich. Pracował też jako kierownik literacki scen warszawskich: Teatru Powszechnego (1950-53), następnie Operetki Warszawskiej (do 1969; tu także reżyserował), Teatru Syrena (1961/62). W 1953 został reżyserem w studiu eksperymentalnym Telewizji Polskiej (przygotował pierwszy telewizyjny spektakl teatralny, Okno w lesie Leonida Rachmanowa i Evgenija Ryssa), w 1956-58 pełnił funkcję reżysera odpowiedzialnego telewizji, w 1959-69 reżysera odpowiedzialnego Teatru Sensacji Kobra, którego był wraz z Illą Genachow założycielem. Wyreżyserował kilkadziesiąt przedstawień tego teatru; pisał też dla niego scenariusze. W 1969-74 był reżyserem odpowiedzialnym Naczelnej Redakcji Rozrywki i następnie reżyserem odpowiedzialnym ośrodków telewizyjnych (do przejścia na emeryturę w 1977). Poza telewizją i teatrami warszawskimi inscenizował klasykę polską i obcą oraz spektakle muzyczne (był często także ich adaptatorem bądź tłumaczem) na scenach innych miast polskich, a także za granicą. Za twórczość telewizyjną otrzymał nagrody Stowarzyszenia Autorów „ZAiKS” oraz Komitetu do Spraw Radia i Telewizji (1960, 1965, 1977). W 1975-85 pracował jako reżyser w Teatrze im. J. Osterwy w Lublinie. W 1979-81 publikował cykl felietonów teatralnych pt. Kartka z podróży na łamach miesięcznika „Scena”. W 1986-91 był zatrudniony jako reżyser w Teatrze Rozmaitości w Warszawie i jednocześnie w 1990/91 w Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu. Odznaczony Krzyżem Oficerskim (1964) i Krzyżem Komandorskim (1974) Orderu Odrodzenia Polski oraz honorowymi odznakami Zasłużony Działacz Kultury (1969) i Zasłużony dla m. Lublina (1980). Zmarł 11 września 2005 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Bródnowskim.

Twórczość

1. Na ratunek. Sztuka w 2 aktach. [Współautor:] Z. Skowroński. Warszawa: Książka i Wiedza 1949, 55 s. Polskie Radio 1949.

Wystawienia następne

Wystawienia w teatrach świetlicowych.

2. Przyjmujemy o 8:30. Obrazek komediowy w 3 odsłonach. [Współautor:] Z. Skowroński. Warszawa: Książka i Wiedza 1949, 62 s. Prapremiera: teatralna: Kraków, Teatr Kolejarza 1951; radiowa: Polskie Radio 1949.

Przekłady

czeski

Úřadujeme od osmi třičeti. [Przeł.] I. Růžička. Radio (Praga) 1950. Wyd. Praha 1955, wyd. nast. Praha 1957.

3. Załoga. Sztuka w 3 aktach. [Współautor:] Z. Skowroński. Prapremiera: Częstochowa, Teatr Wielki 1950. Wyd. Warszawa: Czytelnik 1950, 85 s. Wyd. inne [B.m.w. ok. 1950].

4. Dwa tygodnie w „Raju. Komedia w 3 aktach. [Współautor:] Z. Skowroński. Prapremiera: Warszawa, Teatr Syrena 1951. Wyd. Warszawa: Czytelnik 1951, 109 s.

Wystawienia następne

Wystawienia z muzyką i piosenkami Z. Gozdawy i W. Stępnia.

5. Imieniny pana dyrektora. Komediofarsa w 3 aktach. [Współautor:] Z. Skowroński. Prapremiera: teatralna: Warszawa, Teatr Powszechny 1954; telewizyjna: Telewizja Polska 1954; radiowa: Polskie Radio 1955. Wyd. Warszawa: Czytelnik 1954, 92 s.

W 1964 powstała nowa wersja utworu (informacja: „Biuletyn Informacyjny Ministerstwa Kultury i Sztuki1964 nr 13).

Przekłady

bułgarski

Wystawienie: zespół ochotniczy w Łoweczu w 1957.

czeski

Svátek pana ředitele. [Przeł.] J. Langer. Praha 1954, wyd. nast. Praha 1956. Telewizja (Praga) 1955.

niemiecki

Der Geburstag der Direktors. [Przeł.] V. Mika. Berlin [ok. 1954]. Wystawienie: Görlitz, Teatr im. G. Hauptmanna 1955.

rosyjski

Imeniny pana direktora. [Przeł.] A. Gorskij. Moskva 1956, wyd. nast. pt. Kartoška bez soli: Leningrad 1961, Moskva 1963. Wystawienie: Riazań, Oblastnoj Teatr Dramy 1970.

słowacki

Meniny pana riaditel'a. [Przeł.] J. Vdovják. Bratislava 1956. Wystawienie: w adaptacji J. Ostrava, Divadlo Jiřího Myrona 1972.

słoweński

Direktorjev rojstni dan. [Przeł.] M.Župančić. Ljubljana 1958.

węgierski

Az igazgató ur nevenapja. Bratislava 1970.

6. Krzywo, prosto – byle ostro. Komedia w 3 aktach. Wystawienie: Rzeszów, Teatr Ziemi Rzeszowskiej 1955.

7. Nosił wilk... (Wiejski autentyczny obrazek satyryczny). Dialog 1956 nr 5 s. 14-26. Wyd. osobne [Warszawa:] Centralny Dom Twórczości Ludowej 1956, 37 s., powielone.

8. Czarna perła. Scenariusz widowiska telewizyjnego. Telewizja Polska 1957.

9. Dr Kawka. Scenariusz widowiska telewizyjnego. [Współautor:] R. Sosiński. Telewizja Polska, Teatr Sensacji „Kobra 1959.

10. Pastylki na katar. Scenariusz widowiska telewizyjnego. Telewizja Polska, Teatr Sensacji „Kobra 1959.

11. Spokojna noc. Scenariusz widowiska telewizyjnego. Telewizja Polska, Teatr Sensacji „Kobra 1959.

12. Tylko dla kobiet. Komedio-rewia. [Współautorka:] O. Obarska. Muzyka: Z. Karasiński. Prapremiera: Łódź, Operetka 1959.

13. Panna Wodna. Libretto: J. Słotwiński, W. Jastrzębiec. Teksty piosenek: J. Lewina-Świętochowski. Muzyka: J. Lewina-Świętochowski. Wystawienie: Łódź, Operetka 1960.

Słuchowiska radiowe, m.in.

Skąd się biorą dziurki w serze. Polskie Radio 1933 [wg informacji autora].
Czarna perła. Polskie Radio 1937 [wg informacji autora].
Dwie siostry. Polskie Radio 1938 [wg informacji autora].
Baboszyna. [Cykl 3 słuchowisk satyrycznych]. Radio 1947-1948 [wg informacji autora].
Pani Andzia. Polskie Radio 1948 [wg informacji autora].
Zacna pani Marta. Polskie Radio 1950 [wg informacji autora].

Przekłady i adaptacje

1. Wesoła wdówka. [Operetka]. Libretto: V. Leon, L. Stein wg F. Olsena. Przekł. i oprac.: J. Jurandot, J. Słotwiński. [Muzyka:] F. Lehar. Wystawienie: Warszawa, Operetka 1947. [Informacja autora].
2. A. Conan Doyle: Korona z berylów; Pięć pestek pomarańczy. Adaptacja opowiadań: J. Słotwiński. Telewizja Polska 1957.
W cyklu „Przygody Sherlocka Holmesa”.
3. G.K. Chesterton: Gdzie jest mister Lampke. Adaptacja opowiadania: I. Genachow i J. Słotwiński. Telewizja Polska 1958.
W cyklu „Przygody ojca Browna”.
4. R. Graig: One dwie i on jeden. Adaptacja: J. Słotwiński. Telewizja Polska, Teatr Sensacji „Kobra 1958.
5. Fajerwerk. [Operetka]. Libretto: E. Charell, J. Amstein wg komedii E. Santtera. Adaptacja: Z. Skowroński, J. Słotwiński. Muzyka: P. Burkhard. Wystawienie: Warszawa, Operetka 1959.
6. G. Krupkat: Twarze z przeszłością. Tłumaczenie I. Genachow. Adaptacja: J. Słotwiński. Telewizja Polska, Teatr Sensacji „Kobra 1959.
7. [M. Słomczyński] J. Alex: Umarły zbiera oklaski. Adaptacja telewizyjna wg powieści „Śmierć mówi w moim imieniu”. Telewizja Polska, Teatr Sensacji „Kobra 1959.
8. L. Verneuil: Pan Lamberthier. Sztuka w 3 aktach. Tłumaczenie K. Krukowski. Adaptacja: J. Słotwiński. Telewizja Polska 1959.
9. Nitouche. [Operetka]. Libretto: H. Meilhac, A. Millaud. Przeł.: J. Słotwiński. Muzyka: F. Hervé. Wystawienie: Gliwice, Operetka Śląska 1960.

Wystawienia następne

Wystawiane też pt.: Mam'zelle Nitouche; Panna Denisa.
10. E. Scribe: Szklanka wody. Komedia w 5 aktach. Adaptacja i reżyseria: J. Słotwiński. Telewizja Polska 1962.
11. Ptasznik z Tyrolu. [Operetka]. Libretto: M. West, L. Held wg Bieleville'a. Przekł. i oprac.: T. Janicki. [Muzyka:] K. Zeller. Wystawienie: Warszawa, Operetka 1963.
12. M. Bałucki: Klub kawalerów. Komedia w 3 aktach. Oprac. tekstu i reżseria: J. Słotwiński. Telewizja Polska 1965. Wystawienie: w oprac. J. Słotwińskiego i Z. Skowrońskiego: Katowice, Teatr Śląski im. S. Wyspiańskiego 1971.
13. Loża królewska. Libretto: J. Crawford. Przeł.: F. Fangrat i Z. Skowroński. Teksty piosenek: F. Fangrat, J. Słotwiński. Muzyka: T. Dobrzański. Wystawienie: Kraków, Teatr Muzyczny 1965.
14. Niedziela w Rzymie. Komedia muzyczna w 2 częściach. Libretto: S. Giovannini i P. Garinei. Przekł. i adaptacja: Z. Ernstowa, J. Słotwiński. Teksty piosenek przeł.: J. Kierst. [Muzyka:] G. Kramer. Wystawienie: Warszawa, Operetka 1967.
15. Z. Bystrzycka: Czy to jest miłość? Komedia w 3 aktach. Adaptacja: J. Słotwiński. Telewizja Polska 1968.
16. Ideał, czyli Nowa Precjoza. [Operetka]. Libretto: O. Korwin Milewski. Oprac. libretta: J. Słotwiński, M. Daszewski. [Muzyka:] S. Moniuszko. Wystawienie: Gliwice, Operetka Śląska 1969.
17. Rozbójnicy. [Operetka]. Libretto: H. Meilhack, L. Halèvy. Przekł.: E. Bryll, T. Janicki, J. Słotwiński. [Muzyka:] J. Offenbach. Wystawienie: Warszawa, Operetka 1969.
18. J. Wain: Sentymentalne pokolenie. [Utwór dramatyczny]. Przeł.: K. Tarnowska. Adaptacja i reżyseria: J. Słotwiński. Telewizja Polska 1969.
19. K. Gliński: Baśka. [Utwór dramatyczny]. Adaptacja i reżyseria: J. Słotwiński. Telewizja Polska 1970.
20. I.L. Caragiale: Zagubiony list. [Utwór dramatyczny]. Przeł.: A. Wajda. Adaptacja i reżyseria: J. Słotwiński. Telewizja Polska 1971.
21. K. Krumłowski: Królowa Przedmieścia. Wodewil w 3 aktach. Adaptacja na podstawie oprac. L. Schillera, T. Trzcińskiego, T. Kwiatkowskiego i J. Słotwińskiego. Telewizja Polska 1973.
22. Róża Stambułu. [Wodewil]. Libretto wg L. Falla: Z. Fedecki, A. Jarecki, J. Słotwiński. Muzyka: L. Fall. Wystawienie: Lublin, Operetka 1973.
23. B. Conners: Roxy. Komedia w 3 aktach. Tłumaczenie: J. Trzciński, J. Bogen. Adaptacja: W. Sieradzka, J. Słotwiński. Telewizja Polska 1974.
24. J. Bliziński: Rozbitki. Komedia w 4 aktach. Scenariusz i reżyseria: J. Słotwiński. Telewizja Polska 1976.
25. Polska krew. Operetka w 3 aktach. Libretto: Z. Fedecki, A. Jarecki, J. Słotwiński według L. Steina. Muzyka: O. Nedbal. Reżyseria i inscenizacja: J. Słotwiński. Wystawienie: Gliwice, Operetka Śląska 1979.
26. W. Shakespeare: Burza. Komedia. Tłumaczenie J.S. Sito. Inscenizacja i reżyseria: J. Słotwiński. Wystawienie: Radom, Teatr Powszechny im. J. Kochanowskiego 1982.
27. Cnotliwa Zuzanna. Operetka w 3 aktach. Libretto G. Okonkowskiego. Oprac.: J. Słotwiński i K. Winkler. [Muzyka:] J. Gilbert. Wystawienie: Poznań, Teatr Muzyczny 1988.

Omówienia i recenzje

Ankieta dla IBL PAN 1953, 1958, 1967, 1979, 2000.

Wywiady

To już 20 lat. Rozm. Z. Sieradzka. Teatr 1973 nr 22 [dot. działalności w telewizji].
Dać człowiekowi to, na co czeka. Rozm. T. Krzemień. Tygodnik Kulturalny 1974 nr 44 [dot. działalności w telewizji].

Słowniki i bibliografie

Słownik współczesnych pisarzy polskich. T. 3. Warszawa 1965.

Załoga

S. Marczak-Oborski: Od Błażka opętanego” [W.L. Anczyca] do „Załogi. Nowa Kultura 1950 nr 29.
Z. Greń: Dwie sztuki z bagażem. Teatr 1951 nr 1.
K. Puzyna. „Życie Literackie1951 nr 6.

Imieniny pana dyrektora

J. Kott: Farsa na cztery ręce. Przegląd Kulturalny 1954 nr 19, przedruk w tegoż: Jak wam się podoba. Warszawa 1955.
W. Natanson: Na scenach warszawskich. Twórczość 1954 nr 5.
E. Żytomirski: Poskromienie kacyka. Teatr 1954 nr 13.