BIO
Urodzony 2 kwietnia 1908 w Jaśle; syn Józefa Słotwińskiego, nauczyciela i dyrektora gimnazjum, oraz Marii z Kamińskich. Uczęszczał do III Gimnazjum im. Stefana Batorego we Lwowie i jednocześnie od 1920 do Lwowskiego Konserwatorium Muzycznego, gdzie uczył się w klasie fortepianu i klarnetu. Po zdaniu matury w 1926, studiował polonistykę na Uniwersytecie Jana Kazimierza (UJK) we Lwowie. W tym okresie (1927-31) był też stypendystą i pracownikiem Biblioteki Zakładu Narodowego im. Ossolińskich we Lwowie. Debiutował w 1927 opowiadaniem pt. Towarzysz wypraw, opublikowanym w „Kurierze Lwowskim” (podpisany Siegniew). W następnych latach ogłaszał w prasie lwowskiej recenzje i felietony; współpracował również z Polskim Radiem jako autor słuchowisk i felietonów. Po odbyciu rocznej służby wojskowej w 5. Batalionie Podchorążych Rezerwy w Krakowie, pozostawał jakiś czas bezrobotny. Od 1932 pracował jako nauczyciel gimnazjalny (w 1935 zdał egzamin na nauczyciela szkół średnich); uczył kolejno w Prywatnym Gimnazjum Żeńskim Olgi Filipi we Lwowie, w Państwowym Gimnazjum w Brzeżanach (1933-37) i ponownie we Lwowie w VIII Gimnazjum im. Kazimierza Wielkiego (1937-38) i I Gimnazjum Ruskim (1938-39). W 1938 doktoryzował się na UJK na podstawie rozprawy pt. Impresjonizm malarski w twórczości Wacława Sieroszewskiego. (Zadanie i podstawy impresjonizmu literackiego i malarskiego) (promotor prof. Juliusz Kleiner). W tymże roku ożenił się z Ludmiłą Rapf, lekarką. W 1939 brał udział w kampanii wrześniowej w 55. Pułku Piechoty; pod Tomaszowem Lubelskim dostał się do niewoli niemieckiej i był więziony kolejno w Oflagu II B Arnswalde (1939-42), II D Gross Born (1943-44) i II C Sandbostel (1945). Uczestniczył aktywnie w obozowym życiu kulturalnym. W Arnswalde początkowo prowadził wykłady, od 1940 współpracował z jenieckim pismem „Za Drutami” (1940-41), pisząc recenzje teatralne i artykuły literackie. Działał w Klubie Literackim Oflagu II B. Był też w 1940 współzałożycielem i następnie kierownikiem literackim i głównym reżyserem jenieckiego Teatru Symbolów; wyreżyserował kilka przedstawień (m.in. Zemstę Aleksandra Fredry i Żeglarza Jerzego Szaniawskiego) oraz wiele okolicznościowych widowisk. Kierował też Studium Teatralnym przy Teatrze Symbolów. Działalność teatralną kontynuował w 1943-44 po przeniesieniu do obozu w Gross Born (od lutego 1944 pod nazwą Nowy Teatr Symbolów, od jesieni tego roku Teatr Obozowy); wyreżyserował tu m.in. Kawalera z księżyca Zdzisława Skowrońskiego i Lato w Nohant Jarosława Iwaszkiewicza. Po wyzwoleniu z niewoli założył w Rottenbergu pod Bremą teatr ludowy i szkołę dla dzieci uchodźców polskich. W marcu 1946 powrócił do kraju i zamieszkał w Warszawie. Został członkiem Polskiej Partii Socjalistycznej (w 1948-80 członek Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej). Pracował początkowo jako radca w Departamencie Teatru Ministerstwa Kultury i Sztuki. Równocześnie pełnił w 1946 funkcję sekretarza odpowiedzialnego, a w 1947 współredaktora miesięcznika „Teatr”, ogłaszał tam także w tym czasie artykuły i recenzje teatralne. Publikował również w „Odrodzeniu” (1946-49) i „Nowinach Literackich i Wydawniczych” (1947-48). Współpracował z Polskim Radiem jako krytyk teatralny i autor słuchowisk (1946-50). W 1948-50 pracował w Spółdzielni Wydawniczej Czytelnik. Zajął się w tym czasie twórczością dramatopisarską (początkowo wspólnie z przyjacielem z obozu jenieckiego Zdzisławem Skowrońskim), utwory te były wystawiane w teatrach amatorskich i zawodowych (od 1949). W tymże roku wykładał w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie, a w 1950-52 na Wydziale Dziennikarskim Uniwersytetu Warszawskiego. Od 1951 należał do Związku Literatów Polskich. Pracował też jako kierownik literacki scen warszawskich: Teatru Powszechnego (1950-53), następnie Operetki Warszawskiej (do 1969; tu także reżyserował), Teatru Syrena (1961/62). W 1953 został reżyserem w studiu eksperymentalnym Telewizji Polskiej (przygotował pierwszy telewizyjny spektakl teatralny, Okno w lesie Leonida Rachmanowa i Evgenija Ryssa), w 1956-58 pełnił funkcję reżysera odpowiedzialnego telewizji, w 1959-69 reżysera odpowiedzialnego Teatru Sensacji Kobra, którego był wraz z Illą Genachow założycielem. Wyreżyserował kilkadziesiąt przedstawień tego teatru; pisał też dla niego scenariusze. W 1969-74 był reżyserem odpowiedzialnym Naczelnej Redakcji Rozrywki i następnie reżyserem odpowiedzialnym ośrodków telewizyjnych (do przejścia na emeryturę w 1977). Poza telewizją i teatrami warszawskimi inscenizował klasykę polską i obcą oraz spektakle muzyczne (był często także ich adaptatorem bądź tłumaczem) na scenach innych miast polskich, a także za granicą. Za twórczość telewizyjną otrzymał nagrody Stowarzyszenia Autorów „ZAiKS” oraz Komitetu do Spraw Radia i Telewizji (1960, 1965, 1977). W 1975-85 pracował jako reżyser w Teatrze im. J. Osterwy w Lublinie. W 1979-81 publikował cykl felietonów teatralnych pt. Kartka z podróży na łamach miesięcznika „Scena”. W 1986-91 był zatrudniony jako reżyser w Teatrze Rozmaitości w Warszawie i jednocześnie w 1990/91 w Teatrze Dramatycznym im. J. Szaniawskiego w Wałbrzychu. Odznaczony Krzyżem Oficerskim (1964) i Krzyżem Komandorskim (1974) Orderu Odrodzenia Polski oraz honorowymi odznakami Zasłużony Działacz Kultury (1969) i Zasłużony dla m. Lublina (1980). Zmarł 11 września 2005 w Warszawie; pochowany tamże na Cmentarzu Bródnowskim.
Twórczość
1. Na ratunek. Sztuka w 2 aktach. [Współautor:] Z. Skowroński. Warszawa: Książka i Wiedza 1949, 55 s. Polskie Radio 1949.
Wystawienia następne
2. Przyjmujemy o 8:30. Obrazek komediowy w 3 odsłonach. [Współautor:] Z. Skowroński. Warszawa: Książka i Wiedza 1949, 62 s. Prapremiera: teatralna: Kraków, Teatr Kolejarza 1951; radiowa: Polskie Radio 1949.
Przekłady
czeski
3. Załoga. Sztuka w 3 aktach. [Współautor:] Z. Skowroński. Prapremiera: Częstochowa, Teatr Wielki 1950. Wyd. Warszawa: Czytelnik 1950, 85 s. Wyd. inne [B.m.w. ok. 1950].
4. Dwa tygodnie w „Raju”. Komedia w 3 aktach. [Współautor:] Z. Skowroński. Prapremiera: Warszawa, Teatr Syrena 1951. Wyd. Warszawa: Czytelnik 1951, 109 s.
Wystawienia następne
5. Imieniny pana dyrektora. Komediofarsa w 3 aktach. [Współautor:] Z. Skowroński. Prapremiera: teatralna: Warszawa, Teatr Powszechny 1954; telewizyjna: Telewizja Polska 1954; radiowa: Polskie Radio 1955. Wyd. Warszawa: Czytelnik 1954, 92 s.
Przekłady
bułgarski
czeski
niemiecki
rosyjski
słowacki
słoweński
węgierski
6. Krzywo, prosto – byle ostro. Komedia w 3 aktach. Wystawienie: Rzeszów, Teatr Ziemi Rzeszowskiej 1955.
7. Nosił wilk... (Wiejski autentyczny obrazek satyryczny). „Dialog” 1956 nr 5 s. 14-26. Wyd. osobne [Warszawa:] Centralny Dom Twórczości Ludowej 1956, 37 s., powielone.
8. Czarna perła. Scenariusz widowiska telewizyjnego. Telewizja Polska 1957.
9. Dr Kawka. Scenariusz widowiska telewizyjnego. [Współautor:] R. Sosiński. Telewizja Polska, Teatr Sensacji „Kobra” 1959.
10. Pastylki na katar. Scenariusz widowiska telewizyjnego. Telewizja Polska, Teatr Sensacji „Kobra” 1959.
11. Spokojna noc. Scenariusz widowiska telewizyjnego. Telewizja Polska, Teatr Sensacji „Kobra” 1959.
12. Tylko dla kobiet. Komedio-rewia. [Współautorka:] O. Obarska. Muzyka: Z. Karasiński. Prapremiera: Łódź, Operetka 1959.
13. Panna Wodna. Libretto: J. Słotwiński, W. Jastrzębiec. Teksty piosenek: J. Lewina-Świętochowski. Muzyka: J. Lewina-Świętochowski. Wystawienie: Łódź, Operetka 1960.
Słuchowiska radiowe, m.in.
Przekłady i adaptacje
Wystawienia następne
Omówienia i recenzje
• Ankieta dla IBL PAN 1953, 1958, 1967, 1979, 2000.